moordvrouw : ik heb je nodig

Na de breuk

De volgende ochtend werd Evert gewekt door het binnendringende zonlicht. In een eerste reflex trok hij morrend de lakens over zijn hoofd, die voelden allesbehalve vertrouwd, hij hief zijn hoofd op en keek verdwaasd om zich heen. In één klap was hij klaarwakker. Hij lag niet in zijn eigen bed en ook de kamer bracht geen enkele herkenning. De vloer was bedekt met kledingstukken van hemzelf, maar ook met kledij van een vrouw. Evert begon verontrust in zijn geheugen te graven. Hij had de vorige avond in een bar kennis gemaakt met een groepje vrouwen en één van hen, een rondborstige brunette met de welklinkende naam Diana, had lustig met hem geflirt. Ze hadden samen enkele glazen gedronken, hij had zijn hart nog bij haar uitgestort en achteraf hadden ze ook gezoend, tot zover herinnerde hij het zich allemaal. Na het volgende glas gin moest het waarschijnlijk fout gelopen zijn, hij herinnerde zich zelfs niet meer hoe hij in dit onbekende bed terecht gekomen was. Laat staan wat er allemaal tussen de lakens gebeurd was. Hij werd uit zijn overpeinzingen opgeschrikt door een enthousiaste vrouwenstem, "hey, je bent wakker !"
Diana observeerde hem vanuit de deuropening, ze opende uitdagend haar zijden kimono en liet hem naast haar naakte lichaam vallen. Vervolgens kroop ze op handen en knieën het bed over, recht op haar doel af. Evert wist niet goed hoe hij moest reageren, zijn hersenen waren nog half bedwelmd door de overmaat aan alcohol. Toen ze hem passioneel begon te kussen, liet hij zich uiteindelijk toch verleiden om haar in zijn armen te nemen en hongerig terug te zoenen. Diana verschoof haar lichaam om boven op hem te komen zitten. Weer gingen ze op in een opwindende kus, die de spannende belofte inhield veel meer te worden. Evert streelde haar naakte lichaam en woelde door haar krullende bruine haren, hij kreunde, "Oh Fenna".
De kus stopte abrupt. Diana keek hem onthutst aan, "ik dacht begrepen te hebben dat jullie relatie afgelopen was ?"
Everts' hoofd was meteen nuchter, "sorry Diana, ik kan dit niet maken."
Diana sprong kwaad van bed, knoopte haar kimono razendsnel dicht en richtte zich toen ziedend tot Evert, "ik zou willen dat je nu mijn appartement verlaat, ik wil je nooit meer zien !" Evert pikte zijn kleren op, kleedde zich in een recortdtempo aan en liep opgejaagd de deur van het appartement uit. Toen hij uiteindelijk de straat bereikte, keek hij voor de eerste maal die ochtend naar zijn horloge, "10u25, djeezes, wat zal Carla wel niet zeggen ?"
Toen hij tien minuten later het politiekantoor binnenstormde, kreeg hij inderdaad een fikse uitbrander van Carla. Dat kon er die morgen ook wel nog bij, dacht hij gefrustreerd. Hij kroop snel achter zijn bureel en begon als een razende aan zijn verslagen van de vorige dag door te werken. Hij merkte eerst zelfs niet dat Bram naast hem was komen staan en hem nu nieuwsgierig bekeek. "Yo Evert, vertel eens, is alles terug ok tussen jou en Fenna ?"
Everts' blik sprak eigenlijk al boekdelen, somber keek hij Bram aan. "Niet goed dus", reageerde deze laatste.
Evert steunde zijn hoofd weer op zijn handen, "ze stond een andere man te kussen, Bram, we hadden het blijkbaar allebei mis gisteren."
Brams' mond viel open van verbazing, "een andere man ?" herhaalde hij vol ongeloof. Evert knikte weer, "het heeft geen zin meer om te proberen, zij is verder gegaan met haar leven, ik moet nu ook verder."
"Gaat het wel met je ?" vroeg Bram nu wat bezorgd, hij had met Evert te doen, dit verdiende hij niet.
Evert lachte maar zijn ogen stonden nog steeds verdrietig, "het zal wel lukken, elke dag een beetje beter, niet ?"
Bram gaf hem een bemoedigend schouderklopje, "als je wil praten, één adres", hij wees lachend naar zijn eigen borstkas terwijl hij de woorden sprak. "Bedankt Bram" prevelde Evert dankbaar, "je bent een echte vriend."

De dagen die volgden waren emotioneel moeilijk, vooral de dagen waarop Fenna kwam werken. Evert en zij deden hun best om zo normaal mogelijk met elkaar om te gaan maar aan het einde van de dag vielen de maskers onherroepelijk af en gingen ze elk met een wrang gevoel naar huis terug.
Evert voelde wel dat hij met de dag wat sterker werd. Dankzij vele vormen van quality-time met zijn dochters vond hij stilaan zijn innerlijke rust terug. Twee weken na de breuk kon hij zelfs al een opgewekt gesprek met Fenna voeren. Hij ergerde zich niet meer aan haar wantoestanden, voelde zich minder ongerust als ze al eens alleen op pad ging en slikte opborrelende kritiek wijselijk in.
Fenna, daarentegen, bleef met haar emoties worstelen. Ook haar maag speelde haar nog steeds parten, om nog maar te zwijgen van een aanslepende vermoeidheid. Toen ze op een ochtend het politiekantoor binnenstapte en de geur van verse koffie opsnoof, ging haar maag weer in protest-modus. Snel haastte ze zich naar de toiletten. Liselotte, die net het toilet verliet, keek verbaasd toe, ze wachtte Fenna op toen die weer naar buiten kwam.
Het viel haar meteen op dat haar blonde collega er mager en bleek uitzag, "Fenna, je kan de mensen hier veel wijsmaken maar ik zie gewoon dat het niet goed met je gaat, volg je me even naar mijn lab, we moeten praten !"
Fenna bekeek haar mistroostig, ze knikte zwijgzaam en volgde toen de passen van Liselotte. In het labo barstte ze weer in tranen uit, "ik weet niet wat ik heb, Lies, ik doe de laatste tijd niets anders dan huilen. Daarbovenop ben ik ook doodmoe en dat slaat dan weer op mijn maag."
Liselotte keek haar vol medeleven aan, "misschien was het toch te vroeg om al te herbeginnen met werken." Fenna schudde heftig haar hoofd, ze snikte luid, "niet aan Carla vertellen, Lies, ik wil echt blijven werken, dat is het enige wat me nog motiveert om uit bed te komen 's morgens."
"Waarom ben je dan zo verdrietig ?" vroeg Liselotte, enigszins verwonderd.
Fenna staarde naar buiten, de tranen stroomden over haar wangen, "ik weet het zelf niet, Lies, misschien komt het door die hele situatie met Evert "
Liselotte ging voor haar staan, ze keek Fenna recht in de ogen, "wat is er dan met Evert, Fenna ?"
Snikkend en snotterend deed Fenna haar verhaal. Nadat ze uitverteld was, sloeg Liselotte haar armen troostend rond haar. Stilaan stopte het schokken van Fenna's schouders. Liselotte vroeg zachtjes, "denk je dat het nog goedkomt tussen jou en Evert ?" Fenna schudde wederom haar hoofd, "we zijn te verschillend, Lies. Eerst dacht ik dat liefde genoeg was maar ik kan zelfs niet met hem in één ruimte zijn zonder ruzie te krijgen."
Liselotte nam haar schouders met beide handen vast, "ik zoek een babysit en wij gaan vanavond gezellig samen eten en over de mannen roddelen, lijkt je dat geen goed idee ?" Fenna glimlachte weer een beetje, "heel goed idee, Lies !" Ze namen afscheid om terug aan het werk te gaan en Fenna wandelde snel naar haar bureel terug. Ineens begonnen grote zwarte vlekken haar oogveld te vertroebelen, luid geruis weerklonk in haar oren en haar hoofd draaide helemaal weg.
Evert zag nog net hoe haar magere lichaam ineenstuikte en languit op de grond viel. Doodongerust spurtte hij naar haar bewegingsloze lichaam. Hij schudde aan haar schouder, "Fenna ! Fenna ! Hoor je me ?" Intussen waren ook Bram en Liselotte er komen bij knielen. Fenna opende knipperend haar ogen, "wat is er gebeurd ?" Liselotte nam haar hand vast en zei sussend, "je bent flauwgevallen, Fenna." Evert bleef er minder rustig bij, "wordt het niet eens tijd dat je naar een dokter gaat ?"
Een kwade blik van Fenna en Liselotte diende hem van antwoord. "Kom, ik breng je naar huis." sprak Liselotte kalm. Fenna pakte Liselottes' arm beet en liet zich welwillend door haar naar huis voeren. In de auto hadden ze het nog even over Everts' reactie. Liselotte lachte, "ik heb het nu met m'n eigen ogen gezien en ik begrijp je helemaal hoor." Nu moest Fenna ook lachen, het leek een eeuwigheid geleden dat ze zich nog zo opgewekt had gevoeld. De twee vriendinnen knuffelden mekander nog goeiedag en maakten afspraken voor wat ongetwijfeld een leuke meidenavond zou worden.

De volgende ochtend leken echter alle problemen opnieuw te beginnen. Haar hoofd tolde nu al bij het opstaan. Meteen reageerde haar maag op de draaiingen en Fenna liep, zo snel ze kon, naar de badkamer. Ze voelde zich zo misselijk en zo ellendig dat de tranen weer als vanzelf kwamen aanzetten. "Mischien heeft Evert voor één keer gelijk", dacht ze bij zichzelf. Ze zocht het nummer van haar huisarts op en maakte meteen een afspraak voor dezelfde dag.
De dokter examineerde haar grondig. In de periode na een hersenbloeding mocht uiteraard niets uitgesloten worden. Hij kon echter geen aanwijsbare oorzaak voor haar misselijkheid en vermoeidheid vaststellen. "Voor ik een bloedtest afneem, zou ik u toch nog iets willen vragen." begon de dokter zijn uiteenzetting. Fenna keek hem vragend aan, "zeg maar."
De dokter schraapte even zijn keel en ging toen verder, "zou het kunnen dat u zwanger bent ?" Fenna staarde hem verschrikt aan, ze dacht snel na en zei toen geschokt, "ik weet het niet, daar heb ik eigenlijk nooit aan gedacht." De dokter noteerde iets in zijn dossier en richtte zich weer tot Fenna. Hij kon de angst in haar ogen aflezen maar dat belette hem niet om zijn theorie verder te staven, "het zou een verklaring kunnen zijn voor uw emotioneel gedrag, uw vermoeidheid en natuurlijk uw ochtendmisselijkheid."
Fenna wou meteen duidelijkheid, "als ik inderdaad zwanger ben, hoeveel tijd heb ik dan nog om tot een abortus over te gaan ?"
De dokter was verbaasd over haar koelbloedige reactie maar liet zich niet van de wijs brengen, "zes weken, meer niet."
Na die woorden verliet Fenna gelaten het dokterscabinet, ze snelde naar de winkel voor een zwangerschapstest en reed vervolgens in een rotvaart terug naar huis. De twee minuten, die de test nodig had, leken een eeuwigheid te duren. Ergens besefte ze wel dat de dokter het bij het rechte eind had gehad maar de twee rode lijntjes op de test boden uitsluitsel van de laatste twijfels : ze was zwanger van Evert !