moordvrouw : ik heb je nodig

De hereniging

Evert draaide zich in één ruk om, meteen stond hij aan de grond genageld, zijn ogen opengesperd. Vol ongeloof staarde hij naar de blonde vrouw, die hij  kwijt dacht te zijn, "Fenna ?" fluisterde hij verbijsterd, "ben jij het echt ?" Hij raakte lichtjes haar arm aan, alsof hij er zich van wou overtuigen dat dit geen illusie was. Toen hij haar tranen zag opwellen, wist hij het zeker, hij trok haar in één snelle beweging in zijn armen en aaide troostend haar blonde krullen.
Fenna begroef haar hoofd in zijn hals, haar schouders schokten van geluksverdriet. Haar oplaaiende emoties lieten ook Evert niet onberoerd, tranen van geluk en opluchting trokken een vochtig spoor over zijn wangen.
"Ik heb je zo gemist", snikte hij. Hij klemde haar nog steviger in zijn armen.
Fenna maakte zich stilletjes los uit de omhelzing, ze legde haar handen op zijn wangen en veegde liefdevol de tranen met haar duimen weg.
Daarna graaide ze door zijn blonde haren, ze keek verliefd in zijn blauwe ogen, "ik hou van je, Evert".
Evert antwoordde door haar opnieuw stevig te omarmen, "ik wil je nooit meer kwijt, Fenna, ik hou zo ontzettend veel van je."
Ze drukte een kus op zijn oorlelletje en fluisterde, "ik ga nergens naartoe"
Het gelukzalig gevoel, dat hun beiden overspoelde, gaf Evert een opstoot van energie, hij hief haar op -ze gilde het uit- en draaide met haar in het rond, dat alles tot groot jolijt van de toeschouwers. Tenslotte liet hij haar terug zakken. Ze keken mekander in de ogen, vergaten even alle mensen rondom zich en brachten hun lippen samen in een hartstochtelijke kus.
Een golf van lachend gejoel bracht hun terug in de werkelijkheid, maar vanaf het moment dat ze het huis terug voor zich alleen hadden, was er geen ontkomen meer aan.
Evert nam Fenna in zijn armen, hief haar met een sierlijke zwierbeweging op en legde haar voorzichtig op zijn bed. Vervolgens ging hij boven op haar liggen en keek haar met een triomfantelijke grijns aan, "en nu ben je van mij, Fenna Kremer !"
Ze trok één wenkbrauw op en lachte uitdagend, "oh, is dat zo meneer Numan ?"
Uit zijn keel weerklonk een diepe grom als waarschuwing.
Ruw drukte hij zijn lippen op de hare en al snel zocht zijn tong toestemming naar meer.
Fenna bracht haar lippen van elkaar en kuste hem opgewonden terug, hun tongen streelden over elkaar. Evert begon, zonder het lipcontact te verbreken, de kleren van haar lijf te trekken. Zij maakte tegelijk, met trillende handen van opwinding, zijn gesp en broek open.
Algauw vonden hun naakte lichamen elkaar terug. Fenna genoot van elke aanraking, elke kus en elke diepe beweging, die haar steeds dichter tot een hoogtepunt dreven.
Luid kreunend kwam ze klaar, onmiddellijk gevolgd door een exploderende ontlading van Evert.
Nog nazinderend lagen ze nadien naast elkaar. "Ook dit heb ik gemist", genoot Evert na. Het leverde hem een speelse armstoot van Fenna op.
"Auw" kreunde hij, terwijl met een gemaakt pijnlijk gezicht over zijn arm wreef, "wacht maar !" Hij kwam weer boven op haar liggen en begon haar zo hard te kietelen, dat ze niet meer bijkwam van het lachen. Buiten adem smeekte ze hem om te stoppen. Onvermurwbaar speelde hij echter het spelletje voort, "ik stop alleen door een kus, schat"
Fenna sloeg haar armen rond zijn nek, trok zijn hoofd naar zich toe en plantte kleine kusjes op zijn liphoeken. Toen nam ze met haar lippen bezit van zijn ganse mond.
Zo bleven ze elkaar steeds opnieuw en opnieuw kussen tot ze uiteindelijk, uitgeput en voldaan, arm in arm in slaap vielen.

Vanaf dan zou alles anders worden, hun leven leek volmaakt, ze waren dolgelukkig, ze hadden elkander terug gevonden en niets of niemand zou daar nog tussen komen.
Of toch niet ...

THE END

With special thanks aan alle lieve lezers en hun leuke, hartverwarmende complimentjes. Ik lees met veel plezier jullie goede moordvrouw-verhalen verder. Blijven schrijven dus ! 👍