moordvrouw : ik heb je nodig

Abortus ?

Om zes uur 's morgens liep Everts' wekker af. Met het adres van de twee abortuscentra op zak, reed hij de snelweg, richting kust, op. Een uurtje later zag hij de witte gevel van het eerste centrum al opdoemen uit de duinen.
Evert wachtte geduldig tot de receptioniste traag maar zeker plaatsnam achter haar bureel, toen stelde hij de vraag, die al een uur op zijn lippen brandde, "heeft Fenna Kremer hier een afspraak vandaag ?" De dame achter het bureel keek hem verveeld aan, "sorry, maar die informatie kan en mag ik u niet geven." Evert keek haar wanhopig aan, "alsjeblief, u moet me helpen, Fenna Kremer is mijn vriendin en ik wil echt niet dat ze een abortus uitvoert." De receptioniste bleef echter stoïcijns kalm bij zijn smeekbede, "ik kan u echt niet helpen, meneer."
Evert keerde mokkend naar zijn wagen terug, het andere centrum lag op ongeveer 50 km rijden van deze plek en het was meer dan waarschijnlijk dat hij daar hetzelfde antwoord zou krijgen. Hij besloot een gok te wagen, hij zou gewoon voor de poort van dit centrum de wacht houden. Als Fenna hier een afspraak gemaakt had, zou ze vroeg of laat langs deze kant binnen lopen. Na een uur of twee begon hij ongeduldig te worden, dit werd niets. Hij stapte terug in zijn wagen, stelde het adres van het andere centrum in en stoof snel weg. Na een rit van dertig minuten reed hij via kronkelende weggetjes een klein kustdorpje binnen. Een kleine pier spreidde zich uit over de blauwgroene zee en trok meteen de aandacht door de aanwezigheid van een schilderachtige, rode vuurtoren. Bij het zien van dit pittoreske dorpje voelde Evert zich bijna zeker dat hij Fenna hier zou aantreffen. Hij reed de baan naar de abortuskliniek op, stapte de inkomhall binnen en richtte zich tot een vriendelijke receptioniste. Hij herhaalde met een zweem van wanhoop zijn prangende vraag, maar ondanks de grotere gastvrijheid in dit centrum, was dit meisje ook aan het beroepsgeheim gebonden. Ze excuseerde zich meermaals toen ze merkte dat Evert het moeilijk kreeg. Dan ineens kwam ze vanachter de balie, ze legde haar hand troostend op Everts' arm, "Misschien moet u eens in het dorp naar haar uitkijken ?" Ze zei het met een veelbetekenende blik en knipoogde er even bij. Evert had de hint begrepen, "dank je !", riep hij enthousiast uit, hij gaf haar een kus op de wang en spurtte naar buiten. Meteen begaf hij zich naar het kerkplein in het centrum van het dorp. Hij speurde om zich heen, geen Fenna te zien. Al die kleine steegjes doorlopen was onbegonnen werk en Evert liep naar het strand om daar zijn kans te wagen.
Het witte zandstrand was, op enkele oudere koppels na, volledig verlaten. Hij probeerde met zijn hand vlak boven zijn ogen in de verte te turen. Zo keek hij ook naar de kleine pier met de rode vuurtoren.
Naast de vuurtoren leek een blonde vrouw te staan, zou het... ? Terwijl zijn voeten hem naar de pier leidden, probeerde Evert een beter zicht te krijgen op de blonde vrouw. Wie het ook was, ze stond stokstil naar de zee te staren. Hij zette het op een rennen, hij kon de kans niet lopen haar wederom kwijt te spelen. Toen hij uiteindelijk buiten adem de pier bereikte, constateerde hij tot zijn grote vreugde en opluchting dat de blonde vrouw wel degelijk Fenna was. Evert bleef even staan om haar beter te bekijken, ze zag er zo mager en kwetsbaar uit, het leek alsof alle triestheid van de wereld haar lichaam vanbinnen verteerde. Een akelig angstgevoel verspreidde zich vliegensvlug in zijn hele lichaam, was hij te laat ?

Fenna was zo in gedachten verzonken dat ze Evert zelfs niet opgemerkt had. Ze staarde treurig naar de oneindige zee en gaf de wind vrij spel met haar losse haren. Ze verstarde toen Evert zijn armen rond haar middel sloeg. Meteen trok ze zich los en zette een stap achteruit, "Wat doe jij hier ?"
Evert liet zich niet uit zijn lood slaan, "ik ben op zoek naar jou, ik weet alles, Fenna."
Fenna reageerde niet, ze keek hem onderzoekend aan. Ze wist niet hoeveel informatie hij had meegekregen en uit zijn blik kon ze niets afleiden.
Evert ondernam een nieuwe poging om haar te omhelzen maar Fenna duwde hem meteen van zich af, "wat weet je dan ?"
Evert zocht naar de juiste woorden, "ik weet dat je zwanger van me bent en dat je hier nu aan de kust bent voor een..."
"Abortus", vulde ze hem kwaad aan. Ze voelde zich verraden door Liselotte, aan de andere kant was het misschien beter om meteen open kaart met hem te spelen.
Het was nu Everts' beurt om haar doordringend aan te kijken, "en... heb je een abortus laten uitvoeren ?"
Fenna draaide zich weg van Evert, zwijgzaam staarde ze terug naar het klotsende zeewater.
Evert nam haar schouders vast, hij wou haar omdraaien maar ze gaf geen duimbreed toe.
"Fenna alsjeblief, geef me een antwoord. Heb je het gedaan of niet ?" Evert klonk stilaan machteloos.
Ze keerde zich traag om en keek hem terug aan. Evert zag de tranen in haar ogen en voor een tweede maal sloeg de angst hem om het hart.
"Wat maakt het voor jou eigenlijk uit ?" vroeg ze na een lange, pijnlijke stilte.
Evert kreeg het moeilijk, hij wou haar in zijn armen nemen en haar troosten maar hij werd weerhouden door haar vijandige, afstandelijke lichaamshouding. Niettemin liet hij zijn gevoelens de vrije loop, "ik hou nog steeds van je, Fenna, ik wil niets liever dan een kind samen met jou."
Fenna slikte moeilijk, ze veegde een nieuwe traan weg, "het is te laat, Evert."