World Of Hurt

14

Ik werd schreeuwend wakker van een ongelovige pijn in mijn rug. Ik begon te huilen. Ik keek achter me en daar stond mijn moeder met het strijkijzer. 'Hé hé, en hier word je wel wakker van!' ik kan niet stoppen met huilen, het deed zoveel pijn. 'Ik wil dat je gaat dweilen en de ramen wassen, en snel!' en ze trok me aan mijn arm uit bed. Ik schreeuwde het uit. 'Stel je niet zo aan, je verdient dit bitch!' ik probeerde op te staan maar het lukte niet. Mijn moeder gaf me een trap en ze tilde me op en gooide mij van de trap af. En toen zij beneden was sleepte ze mij naar de keuken en daar stond Marie. Ik zag een klein beetje medelijden op haar gezicht maar die verdween snel weer in een grijns. 'Marie, let jij op dat ze niet niks gaat doen. Als ze niks doet geef haar dan maar een trap ofzo.' En ze liep lachend de deur uit. 'Nou waar wacht je op, doorwerken bitch!' ik probeerde niks van de pijn aan te trekken. Maar het lukte niet echt. 'Ik moet even naar de wc, als ik terug kom ben je al bijna klaar begrepen!' ik knikte. En ze liep weg. Ik probeerde mij op te trekken aan een stoel. Ik strompelde naar buiten naar het parkje toe. Na een uur was ik er eindelijk. Normaal doe ik er 5 minuten over. Ik ging op het bankje zitten en ik begon nog harder te huilen. Mijn rug deed zoveel pijn. Mijn shirt was van achteren helemaal kapot gescheurd. Daar zat ik dan met mijn korte mouwen. De kou voelde ik niet eens. Ik ga nooit meer naar huis. Ze zoeken het maar uit. Ze haatte me toch. Dat kunnen ze best zonder mij.