Is this wrong, Kuya?

Four

Ang tanga mo. Nakalagay sa text sakin ni Raven. Habang nakaupo ako sa loob ng kotse ni Kuya Jacob. Ewan ko kung saan kami papunta. Basta ang alam ko, I always feel safe everytime Im with him.

Last na 'toh. Tapos wala na. I hurriedly replied to him.

Five minutes din bago ako nakatanggap ng message. Sinabi mo na yan dati. Wag ako, iba na lang.

Napapikit ako. Mukhang galit na si Raven. Ang ayoko pa naman ay yung nagagalit si Raven dahil hindi sya namamansin ng one or two weeks.

Pa-reply na sana ako ng agawin ni Kuya yung phone. "Sino ba katext mo?"

"Ibalik mo nga sakin yan." Pero huli na bago ko maagaw ay nakita nya na kung sino.

"Raven." Basa nya sa pangalang naka register sa phone ko. "Really? You're with me, but youre texting your so called boyfriend?" Di makapaniwalang tanong nya. Mabuti na lang ay di pa nabubuksan ung isa pang message ni Raven.

"Hindi ko siya boyfriend. Sinabi ko na dati. Walang kami. Akin na nga yan. Pakelamero!" Inis kong sabi.

"Uh-huh. You two were both sweet to each other. He's even going to our home everyday para lang ihatid at sunduin ka. And you're telling me na walang meron sa inyo?" Hindi ko na-miss yung pag emphasize nya ng everyday.

"I dont have to explain this to you again. Paulit ulit na lang." Exasperated kong sagot. Totoo naman. Ilang beses na naming pinag awayan yung tungkol sa kung ano kami ni Raven. Hindi ko lang masabi sa kanya dahil gusto kong pagtakpan yung identity ng bestfriend ko. At ayokong manggaling sakin.

"Bullshit." He rarely curse. Alam ko galit na galit na siya pag ganyan. Pero wala na akong pake. Or lets just say na pinilit ko na lang na mawalan ng pake sa mga bagay bagay since lagi lang akong nasasaktan.

We were both quiet on the ride. Hanggang sa dinala niya ko sa lugar kung saan kami madalas pumunta. Kung saan walang makakakilala sa amin pareho. It is a private restaurant.

Kahit habang kumakain ay wala kami usapan. I can sense na gusto niyang mag open ng topic pero tango at maiikling sagot lang ang binibigay ko sa kanya.

Nasa parking na kami at papasakay na sa kotse ng bigla niyang hawakan ang braso ko. Nilingon ko siya then I saw the seriousness in his face.

"You know I love you, right?" He asked.

Umiwas ako ng tingin dahil di ko makayanan ang lungkot na nakikita ko sa mga mata niya.

"You really can't change my mind, Kuya." Tumalikod ako pero niyakap niya ko mula sa likod.

"Give me sometime I will tell this to our parents."

"No!" Buong diin kong sabi. "Para ano pa? Sisirain natin silang dalawa. Can't you see that they are both happy together? My conscience can't handle that they will be separated because of us. Kaya ayoko. Saka ikaw na rin ang nagsabi na huli na yung kagabi."

"I change my mind. I cant afford to lose you. So please dont leave me." Nagmamakaawa niyang sabi.

Pero nagmatigas ako. Hindi ko kayang makita si Mommy na umiiyak dahil sakin. I wont be the selfish daughter. Kaya hindi na magbabago ang desisyon ko. Tama lang ang desisyon ko o namin na tapusin ito.

"Im so sorry." I felt his arms around me loosen. Mabilis akong pumasok sa loob ng kotse. Inside, I cried my heart out.

For my broken heart and my lost self.

Ganun na naman ang nangyari samin pauwi. Hindi kami nagpansinan. He dropped me along the street before our house para hindi kami tanungin ng parents ko kung bakit kami magkasama.

After that incident we barely saw each other.

Ni hindi na siya sumasabay samin kumain ng breakfast. And hindi na rin siya lumalabas ng kwarto. At nag aalala na rin ang parents namin sa kanya.

They keep asking me what's wrong with him. But I always told them that I dont have any idea.

After two weeks, nalaman kong sila na ni Ate Sofia.

My broken heart died.

And I nearly lose myself.

For the first time in my life, umiyak ako kay Mama.