He's my "SEATMATE" and also my "BOSS"!!?

Seatmate C.19

*****
Mark's POV

Matapos ang madrama naming eksena. Bahagyang gumaan ang tensyon sa pagitan naming dalawa. Minabuti kong ayain si Jasmine sa kakahuyan para makapaglakad-lakad. Madali nama siyang sumama at hindi na kumuntra pa. Wala kaming umiimik saming dalawa at tanging galaw ng mga puno dahil sa hangin at tunog ng bawat hakbag namin ang naririnig.

Ayoko munang i-open ang nangyari eksena kanina. Gusto ko munang palamigin at sanayin ang presensya ko sa kanya. Gusto kong maihinga nya muna ang nagyari bao ko sundan ng panibagong rebelasyon. Hanggang ilang minuto ang nakakalipas ng basagin na mismo ni Jasmine ang katahimikan namamagitan samin.

“Bakit mo ko dinala dito?” sabi niya na nagresulta ng pagtingin ko. Iba na ang tuno nito sa tanong na iyon,
kumpara sa kanina niyang pagsasabi.

“H-huh? A-ah ee. Ehem!” parang natuyuan ako ng laway at agad napaubo para sa tuluyang pagbwelo ng sasabihin.
“Para makapag isip-isip ka. Para kahit papaano may mapaglabasan ka ng sama ng loob. Makahinga ka. Masarap kung naiilabas lahat ang mga mabibigat sa loob natin. Kahit konti lang.” marahan akong tumingin sa kanya at binigyan siya ng simpleng ngite.

“Huh? A-Ah.” napatigil naman siya at agad tumingin sakin. Muli ko siyang nginitean at tumigil sa paghakbang. Dinala ko ang tingin sa mga matataas na puno at hinanap kong nasan ung pinaka malaki.

“Nakikita mo ba yun?” pag-iiba ko at agad itinuro ang isang puno na malayo-layo sa amin. Tumingin naman siya at sinagot ako ng malalim na tingin.
“Nung bata ako sa tuwing may nagawa akong kasalanan at alam kong papagalitan ako nina Mama. Tumatakbo ako papunta dito at mabilis na umaakyat sa malaking puno un, para magtago.” tinapunan ko lang siya ng mabilis na tingin na may kasamang maliit na ngite at muling ibinalik ang atensyon sa punong tinukoy ko.

“Ah ganun ba.” sabi niya at nanatiling nakatingin sa puno. Muli akong ngumite at naglakad patungong isang bench na gawa sa kahoy. Tinagtag ko ang ilang mga dahon at pinagpagan iyon at umupo.

“Upo ka.” utos ko sakanya na hinawakan ang bakante pang upuan.

“Bakasyonan niyo ba to?” sabi nya habang papalapit sakin.

“Hindi. Dati namin tong bahay, hanggang sa lumipat kami sa subdivision at naging resthouse na lang to. Sa totoo lang sa akin to, sakin nakapangalan ang bahay na to. Gusto na itong ipagbili ni Papa. Ako lang ung ayaw.” sabi ko sakanya at muli siyang tiningnan. Umiwas lang siya ng tingin at dinala ang atensyon sa view kung saan makikita ang malayong dagat.

“Bakit naman gustong ipagbili ng Papa mo itong bahay? Sayang naman. Ang ganda pa naman ng lugar” sabi niya at tinapunan ng tingin ang bahay. Napahinga naman ako ng malalim at ipinatong ang dalawang siko sa tuhod habang magkahawak ang kamay.

“Para makalimot.” plain kong sagot at at agad siyang napatingin.
“Gusto ni Papa na ipagbili lahat ng properties namin sa lugar na to. Lahat na nga naipagbili na, maliban na lang sa isang to.” walang emosyon kong paliwanag sakanya.

“Bakit naman? Anong namang gustong makalimutan ng Papa mo?” kunot noong tanong niya habang nakatingin sakin.

“Masamang-alala.” sulyap ko sa kanya na walang emosyon.

“H-Huh? ” parang naguguluhan niyang sagot.

“Dito kami unang unang tumira bilang pamilya. This house is designed by my brother. He was 15 when he drew this house. Ang galing diba? Hindi kapanipaniwala pero totoo un.” agad kong tingin sakanya na may kasama ang magaan na ngite. Sinagot din lang niya ako ng ngite at nanatiling nakatingin sakin.
“My Brother is an Architect. He's a very smart person. Sobra! Naalala ko nga noon kulang na nga lang itago ni Mama ung mga libro niya. Kasi daw napupuyat na si Kuya sa pagbabasa ng kung ao anong libro. Madalas nga katulong na siya ni Papa paggawa ng report. He's kind. Napakafreehanded niya sa lahat ng bagay na meron siya. Wala sa bokabularyo niya ung salitang magdamot. Sabi niya. kung anong meron siya ibinibigay niya basta kaya niya. He's very polite. Siya nga ang nagtuturo saking magpo at opo noon kina Mama e kasi sanay akong kausapin ng english language nina Mama. He has the longest patience sa lahat ng bagay, very positive siya sa buhay kahit minsan nagkakamali kami. Sinasabi niya lagi, 'Makikita natin ang resulta ng isang bagay sa paraan ng kung paano natin un titingnan'. Napakamakata diba? Hehehe. Napakaresponsible pa noon. Caring and very understanding. Naalala ko pa nga noon, nasira ko ung project niyang Table of Elements na nasa ilustration. Kahit isang galit o palo, wala akong natanggap mula kay Kuya. Sabi niya lang noon sakin, 'Kahit mali ung ginawa mo, hindi parin ako magagalit sayo. Dahil hindi sapat na dahilan ang pagsira sa gamit ko para pagalitan at saktan kita.'. Guilting-guilty ako noon kaya ang ginawa ko ibinili ko si kuya ng bagong ilustration na may 'I'm Sorry Kuya' sa likod.” natatawa akong ngumite at agad napatungo. Nararamdaman ko naulit ang naramdaman ko noong naalipas na sampong taon. Napahinga ako ng malalim at nakangiting tumunghay.
“Hayy. Na kay Kuya ang lahat ng magagandang ugali na wala ako. Nasa kanya.” sabi ko at tiningnan siya nama'y pilit na ngite sa labi.