Durun başlamayın hemen,HunHan texing yazmaya başladım okumak isterseniz,yani profilden bulabilirsin... Evet şimdi başlayabilirsiniz iyi okumalar bebeklerim 😘😘😘😘
--------------------
"Ona dokunma ben yapacağım tamam Tanrı kahretsin ben yapacağım dokunma ona!"
''24 saattin bitti geç kaldın küçük bey....''
''Hayır ,hayır eğer ona elini sürersen olacaklardan ben sorumlu değilim.Canını yakarım babam olduğunu unutur canını yakarım senin ,her ne yapacaksan vazgeç!''
''Sen mi, sen zavallı aciz bir çocuksun Jongin kimseye zarar veremezsin.Hele bana ailenden geriye kalan tek kişiye.''
"Bu senin içinde geçerli !"
-''Ben seni düşünüyorum emin ol birlikte olursanız her sabah pişmanlıkla nefretle ona bakacaksın o yüzden karışma işime ,o yok olmalı "diyerek telefonu yüzüme kapatmıştı.
...
KYUNGSOO'DAN
Karanlık bu hayatta korktuğum tek şeydi. Tüm sevdiklerimi o karanlıkta kaybetmiştim ve bir gün o karanlığın beni de alacağını bilerek büyüdüm .Kendimi buna hazırlamıştım.Ölmeye hazırlamıştım,toz zerresinden bile değersiz olduğum bu dünyadan silinip yok olmaya hazırlamıştım kendimi ama bu değer verdiğim biri olmadığı zamandı.Şimdi ise beni temellerim den sarsan duygular yüzünden gitmek istemiyorum.Bana tanıdık gelen o melodiyle sarılıp sarmalanmak isterken nasıl kendimi çırpınmadan,mücadele etmeden karanlığa verebilirdim ki...Ben Do Kyungsoo bu karanlığa şimdi teslim olmayacaktım
--------------------------------
Gözlerimi başımdaki ağrıyla açmak zorunda kalmıştım.Ensemdeki ağrıyı hafifletmek için biraz ovarak " ne oldu ?"diye düşünürken etrafımda beni sarmalayan karanlığa göz yummaya çalıştım.Eğer karanlıkta olduğumu kabul edersem bir kaç saate delirirdim.
Sendeleyerek ayağa kalkıp dar alanda ilerlemeye çalışmamla yere kapaklanmam bir oldu.Bileğimi saran acıyla dirseklerimden güç alarak ayağa kalkmaya çalıştıkça acı katlanılmaz oluyordu ve kanlar içindeki tel örgüyü görmemle çığlık atmam bir olmuştu.
"Tanrım neden buradayım ve bu lanet olasıca yer neresi?En son Sehun'la kahvelerimizi alıp yürüyorduk ve ...."Gerisi yoktu acıyan ve kanamaya devam eden ayağımla da tüm düşünme fonksiyonlarımı yitirmeye başlıyordum.
...
2.GÜN
"YARDIM EDİN ,KİMSE YOK MU ?LÜTFENNN"
Sanırım gerçekten ölecektim.Karanlıkta olduğumu çıkışım olmadığını kabul etmeye başlamıştım.Buradan sağ çıkma ihtimalimin bile olmadığını düşünüyordum.En azından Jongin'le kavga etmek yerine ona sarılmış olsaydım.Tek pişmanlığım buydu.
-------
Soğuk kırık dökük ve kirden beyaz çarşafları grileşmiş yatakta kıvrılıp karanlığın beni tamamen içine almasına boyun eğmişken gıcırtılı kapı sesiyle yatakta dikeldim. Süzülen hafif ışıkta uzun boylu bir gölge yaklaşıyordu.Sesimin boğuk çıkmasından kendim ürksem de,konuşabilmiştim.
''K...Kim..sin?''
Adım sesleri yaklaşmaya devam ederken arkamdaki duvara iyice sindim ve boğazıma kadar yükselen hıçkırıkları bastırmaya çalışıyordum.Hayır güçlü durmalıyım,ağlamak beni daha çabuk delirtmekten başka bir işe yaramayacaktı biliyorum.
