Asiye

Sayfa 12 (Tevafuk)

Israrla çalan telefonun sesiyle büyükanne bahçeden mutfağa doğru seslendi:

- Asiye telefon çalay, bakiver kizum.

Asiye ıslak ellerini, önünde bağlı mutfak önlüğüne alelacele silerek bahçeye koştu ve masanın üzerinde duran telefonuna uzandı. Büyükannesi telefon kullanmak şöyle dursun açmayı dahi beceremiyordu. Asiye birkaç kere öğretmeye kalkıştıysa da büyükannesi "Benum kafam almaz o ecnebunin icadundan" deyip öğrenmek istememişti. Asiye telefonu eline alıp ekranda arayan kişiyi görmesiyle birlikte yüzünü bir öfke bulutu sardı. Büyükannesi merakla:

- Kimmuş diye sorunca telefonu açıp büyükannesine uzatarak:

- Kızın diye cevap verdi soğuk bir ses ve ifadesiz bir suretle.

Büyükanne, Asiye'nin elinden telefonu alıp kulağına götürürken gözleri hala torununun çehresinde geziniyordu. Telefonu kulağına yaklaştırıp:

- Elo dedi.

Sonrasında büyükanne konuşmaya devam ederken Asiye ifadesiz bir yüzle dönüp yeniden eve doğru yürümeye başladı. Aynı anda anılar silsilesi beynine hücum edip onu bulunduğu yerden yıllar evveline götürüvermişti.

Asiye daha küçücük bir kız çocuğuydu. Kıvırcık kahverengi saçları bukle bukle omzuna dökülüyordu. İri, koyu kahve gözlerine değen saçlarını arada eliyle arkaya atıyor, elindeki bebeğiyle oynuyordu. Bir yandan da anne ve büyükannesini dinlerken o çocuk aklıyla olanları anlamaya çalışıyordu. O günü hiç unutmuyordu Asiye. Elindeki bebekle oynarken büyükannesinin sesiyle irkilmişti birden. 'Olmaz!' diyordu annesine, 'Başka şehre izin veremem! Bu şehirde yaşayacaksanız müsaade ederim ancak!'. Annesi ısrar ediyordu sözlerinde, Gitmek istemediğini ancak böyle olması gerektiğini anlatıyordu. Büyükanne kızını caydıramayacağını anlayınca 'O zaman Asiye benimle kalacak. Ben bilmediğim memlekete, hele de üvey baba eline veremem torunumu' demişti. Bu son söz olmuştu aralarında konuşulan. Annesi önce Asiye'yi bırakmak istememiş fakat sonra evlenmeye karar verdiği adamın sevgisi yüreğinde daha ağır basıp vazgeçmişti kızından.