The FIENDISH

Chapter 6

Gustave's POV

I was checking the documents for the business when I heard a knock on my door.

"Come in" I said and when the door opened, my secretary went in.

"What is it?" I asked then looked at the documents again.

"Good morning, Sir. As what you've instructed, I have the complete address and background of Nikki Queen." She said.

I nodded not looking at her "tell me..." I added.

"Nikki Queen currently lives in a apartment with his friend named Gabriel Lee. He's alone because his parents both died when he was 8 because of an accident. And now, he is a student here in this school and ranked as the top student, 18 years old by the way is his age." My secretary said.

"Okay, leave the files and you may leave. Thank you." I said and like that, she left in my office.

"Geez, I hate paper works!" I hissed and sighed.

I was about to look at the files when I heard a knock again. I sighed and I, myself, opened it and I saw Ms. Santos.

"Good morning, Sir." She greeted, I nodded.

"How may I help you, Ms. Santos?" I asked, walking towards my table.

"Hmm, well. I'm just handing you this, Sir." She said.

I turned to look at her and I saw this white folder she's holding.

"What is it?" I asked after she gave me the folder.

"Ah, well, that is the background of the top student who was granted a 100% scholarship, Sir." She explained.
"Oh, yeah. Thank you for giving me this." I said, remembering that I told them to give me this. "What about the other information regarding the other activity?" I asked, again.

"It will be sent by the head of the staff, Sir." She answered, I nodded. "Well, then. I shall take my leave." She added.

After closing the door, I immediately went to my table and seated at my chair and looked at the information of Nikki, the little devil in my life.

Well, there is nothing new about him. He's just a little brat who lives in a apartment and working for his extra income and well, I must admit, he's smart.

After looking at his information, kaagad kong kinuha ang folder na ibinigay sa akin ni Ms. Santos, I want to know who this lucky student is.

QUEEN, NIKKI R.
23 yrs. old, Mass Communication student.

I was shocked, seeing these information and from being shocked, my lips formed a smirk.

"Nikki Queen, huh? This is going to be exciting. I'm looking forward to meeting you." I said and closed the folder.

Nikki's POV

I was walking along the corridor of our college, yes, did I mention it already? Well, Gustave University is not just an ordinary University, it is huge, very!

Kasi, sa isang University, may section iyon, just like my college, may college of MasCom, may college of Education and etc. That's why it's huge.

I was about to go inside the room when someone pushed me. Oo, literal na tulak.

"Oh, sorry, dude. Didn't mean it." A man said, with a smirk. not now.

Instead of answering him back, I continued on going inside the room but...

"Oh, buti hindi ka dumaing?" Tanong niya matapos akong harangan. Bali, lima sila, siya yung nasa harapan ko at iba naman ay nasa gilid at likod ko.

Heto na naman tayo.

I sighed "you're not worth my time, so if you'll excuse me." I said to him.

Siya si Jackson, isang panget na GGSS, (Gwapong-Gwapo Sa Sarili) pero mukhang hipong hudas, kasama pa niya ang mga katulad niyang barkada.
Well, to tell the truth, kinatatakutan sila sa college, ewan ko ba at bakit ito pa ang course na kinuha nila, mga wala naman silang alam.

Ako ang lagi nilang pinagti-tripan dahil sa section namin, yes, magka-klase kami, ang saya diba? Pera nga naman. Ako kasi yung pinaka lampa at mahina kaya ayun, ako nalang lagi.

"Aba't sumasagot ka na huh? Bakit, kaya mo na?" Muli nyang tanong habang hindi nawawala ang ngisi niyang mas lalong nagpapa-panget sa kanyang pangit nang mukha.

"Alam mo, Jackson, kung manti-trip ka na naman, tumigil ka na kasi sawa na ako sa mga ginagawa niyo. Akala mo kung sino ka, eh wala ka namang alam. Kaya pwede ba!?" Litanya ko sa kanya at itinulak siya para makadaan ako.

Pero ang hipon, hinablot ang braso ko, at iniharap ako sa kanya.

"Ano ba!?" Sigaw ko sa kanya, sa puntong iyon, nakuha na namin ang atensyon ng iba pa naming mga kaklase. Nakakahiya na.

"At saan ka pupunta? Hindi pa tayo tapos mag-usap." Tiim bagang niyang sabi sa akin at lalong hinigpitan ang hawak niya.

"Aray! Bitiwan mo nga ako! Kung ikaw, hindi pa tapos pwes ako, tapos na kaya bitiwan ko ako!" Sigaw ko sa kanya, wala na akong paki kung nakatingin sa amin ang mga kaklase ko, wala akong panahon sa mga trip ng hipon na 'to.

Nang tangkain kong alisin ang pagkakahawak niya sa braso ko ay lalo niyang hinigpitan ang hawak niya kaya napaluhod ako ng konti.

Ang sakit!

"Aray! Ano ba!? Bitiwan mo nga ako sabi! Hipon ka!" Sigaw ko sa kanya at sinipa siya sa tagiliran.

"Aba! Talagang inuubos mo ang pasensya ko!" Sigaw niya sa akin at kaagad na binitawan ang braso ko.

Feeling ko nagkapasa na ang braso ko sa hawak niya. Damuhong 'to! Ang sakit ng hawak.

Aalis na sana ako pero bigla niya akong hinawakan sa magkabilang braso at buong pwersang ibinalibag kaya bumalya ako sa upuan.

Narinig kong napasigaw ang iba kong kaklase, pero ang iba ay tila nag-eenjoy pa. Hello, uso po tulong.

"A-Aray..." sabi ko nang makatayo ako. Tumama ang beywang ko sa upuan kaya dama ko ang hapdi.

"Akala mo kung sino ka huh? Pwes, humanda ka!" Sabi niya at kaagad akong sinuntok sa mukha.

Putang ina! Ang sakit, shatdapak! Kaagad kong nalasahan ang dugo sa labi ko, pero hindi pa ako nakakahuma nang bigla akonv hawakan ng mga kasama niya.

"A-Ano ba! B-Bitiwan niyo ako!" Nasaksaktang sabi ko sa kanila at pilit na hinahatak ang katawan ko mula sa pagkakahawak nila.

Mamamtay na yata ako. Dyos ko!

"Ngayon, nasaan ang tapang mo?" Tanong niya pagkatapos pumwesto sa harapan ko.

Tinignan ko siya ng seryoso at tyaka ngumisi, nanlaki ang mga mata niya na tila hindi makapaniwala.

"Malay ko, try mong tignan sa bulsa mo, baka nandyan. O kaya try mo ding tawagan, baka magpunta pa sayo." Sagot ko at dinuraan siya sa mukha.

"Damn you!" Mura niya sa akin at sinuntok ako nang malakas sa tiyan.

Nanlaki ang mata ko at kaagad na nanlabo ang paningin ko, kasabay nun ay tila hindi ako makahinga.

Kaagad na nanlambot ang mga tuhod ko dahil sa sakit.

Unti-unti akong napaluhod habang dinig ko ang mga kaklase ko na sumisigaw.

Kita ko pa ang ngisi ni Jackson bago ako nawalan ng ulirat at tuluyang magdilim ang paningin.

Itutuloy...