The Breaking Game: Kevin. [ON HOLD]

Kevin 18

-KEVIN 18-

Nakaupo ako ngayon dito sa veranda ng mansion nila Kelvin. Nakahawak ako sa phone ko habang nag iisip isip. Its been two weeks since i last saw Kevin. A week after that nalaman ko kay Kelvin na umalis na nga siya kasama si Violet papuntang New York. He didn't say when he will be back. Ako naman inaayos ang buhay ko. I quit my job as an assistant of the CEO sa Ventura Empire. I was thinking of going back to med school but i'm not sure about it. I dont want to do it just for Dad pero gusto ko pa rin siguro na maramdaman na proud siya sakin. Tapos na ko ng college and i think its a little too late for me to go back to med school.

"So ayun nga hirap na talaga si Kelvin at iyong manager niya dahil nga wala si Kevin. Kevin is like the brain of his career. Si Kevin ang nagsasabi ng OO at HINDI sa mga sponsors, producers etc etc.. He knows whats best for Kelvin." Bumalik si Elora na dala na ngayon si Avery. Umalis kasi siya saglit dahil naiyak daw ito at mukang gising na sa nap niya.

"He can do it. I'm sure of that. Siguro naninibago lang sila kasi walang tumutulong sa kanila ngayon." Sagot ko kay Elora. Sa limang taon kong kasama si Kevin alam ko talaga na hindi mapaghiwalay ang kambal. Hindi man sila laging magkasama pero pag kailangan nila ang isat isa mabilis pa sa alaskwarto darating ang isa.

"I just wish bumalik pa si Kevin dito. Sabi ni Kelvin it's very strange of him to leave the country. He loves his life here. Mahilig daw magtravel si Kevin pero kadalasan kasama niya ang kapatid niya o kaya ang pinsan nilang si Kristine. He doesnt go out of country with just somebody. Kaya nagulat si Kelvin nong nagpaalam siya na pupuntang New York kasama si Violet. Tapos wala pang sinabi kung kelan babalik." Kwento pa ni Elora habang nilalaro si Avery. Tumango tango naman ako. I sighed and drink my coffee.

"Do you still love him?" Biglang tanong ni Elora. I smiled weakly and nodded my head.

"Bakit hindi mo pinigilan?" She asked again.

"Because if i'm going to give myself to him and love him, i want to be whole. Iyong buo ako hindi yung may sakit sa dibdib ko. Now there's still pain. He deserve better than a broken Anastasia." Sagot ko kay Elora. She smiled and held my hand.

"Tama ka sa desisyon mo. But i feel like Kevin is willing to fix you whenever you need it. Just give him a chance. Baka hindi siya humihingi ng chance pero i know he loves you. By the way he looks at you? i know he loves you. Hindi lang ako ang nakapansin non. Even Kelvin knows. When Kelvin says something about his brother you know it's true. Kilala nila ang isat isa more than anyone could imagine." Medyo gumaang ang loob ko sa sinabi ni Elora. Nginitian ko na din siya at napaisip. When the right time comes i will not stop myself.

-----

"Kuya kinakabahan ako. What if Dad gets mad pag sinabi kong ayoko pa rin sumunod sa family business." Sabi ko kay Kuya Aaron habang nagdadrive siya. Papunta kami ngayon sa bahay. Parehas kaming nakatanggap ng text kay Dad na pumunta sa bahay ngayon kaya nandito kami.

"I'm feeling the same way Ana. If Dad asks me to get back just to run around in his palm again hindi na talaga ako makikipagusap sa kaniya. Wala na kaming paguusapan aalis na lang ako ulit." Sabi naman ni Kuya. Napahinga na lang ako ng malalim. It's been five years since i last saw my Dad. He disowned me and i ran away.

Isang taon na din ganon si Kuya. Kwento niya pa sakin ay ikakasal na siya sa susunod na taon. Kung hindi daw iyon magugustuhan ni Dad ay itutuloy niya pa rin. Kahit na wala si Dad sa kasal niya ay itutuloy niya pa rin. Ilang minuto ang lumipas ay nakarating na din kami sa mansion. Napanganga ako nang ipark ni kuya ang kotse sa drive way. Bumaba kami at binati ng mga katulong na nandoon. I was speechless and just looking at our mansion. Sa loob ng limang taon alam kong maraming mag babago pero parang nadagdagan pa ang bahay namin sa sobrang laki nito ngayon.

"Mga anak ko. Mabuti at maaga kayong nakarating. Paparating na din ang tito at tita niyo pati na rin ang mga pinsan ninyo." Sinalubong kami ni Mama at niyakap. Hinalikan namin siya sa pisngi. She's very happy to see us both here again. Sino ba namang hindi? Well.. Maybe Dad?

"Joselito nandito na ang mga anak natin." Tawag ni Mama kay Dad na nakatayo sa may pool side. He looked at us. Parang nahirapan ako huminga. He aged. His black hair is now grey, he lose weight at ang matindig na tayo niya noon ay wala na ngayon. He's holding a wine glass pero inabot niya iyon sa katulong habang papalapit sa'min ni kuya.

"Aaron, Anastasia.. It's good to see you both here." Hindi na ko sumagot at niyakap ko na agad si Dad na para akong 5 years old na bata na naghihintay sa paguwi ng papa niya galing trabaho araw araw. I missed my Dad so much. Kahit na ganon ang nangyari sa'min noon, just looking at him welcome us makes me forget it all.

"Ang bunso ko. I missed you." Naiiyak ako nangyakapin niya rin ako. It feels good to have your family around when you needed them.

Balibaliktarin mo man ang mundo pamilya pa rin sila. First step of fixing yourself is forgive, forgive those people who've hurt you. Now i think the heavy feeling i got for five years is gone. I am now in the arms of my father. I just love the warmth my family gives me. They're my saviour and i needed them lalo na ngayon na naguguluhan ako sa nararamdaman ko.