I kidnapped my groom.

Chapter One

Lahat ng babae pinangarap ang makasal sa lalaking magmamahal at mag aalaga sakanya habang buhay. Pero may mga pagkakataon din na, akala mo siya na pala. Akala mo almost perfect na. Yun pala hindi pa, iiwanan ka pala niya at sasaktan.

Xearis POV:

"Girl, sige na naman. Bar lang eh, please? Lumabas ka naman! Namimiss na namin yung dating Xearis eh." Kasalukuyang pinipilit ako ng bestfriend ko na si Cassandra Puig or mas kilalang tawag na Cassy, para lumabas at mag bar.

"Sinabi na ngang ayoko, okay? Ayoko. Ayoko lumabas, ayoko!!" Sigaw ko sakanya. Ayoko lumabas,ayoko. Nakakainis kasi, pilit ng pilit.

"Alam mo, simula ng iwan ka ni.." Pero bago pa man niya mabanggit ang pangalan ng tao na pinakaminumuhian ko napigil ko na siya.

"Wag kang magkakamali na sabihin ang pangalan ng hayup na yun." Galit na sabi ko. sige na, bitter na kung bitter. Pero tangina, ang sakit sakit.

"Wala kang mapapala kung magmumukmuk ka dito. Let's have some fun!" Sigaw niya.

"Bat ba, ayoko nga. Masakit ang ulo ko." Pagsisinungaling ko.

"Alfred is a dickhead." Pabulong niyang sabi.

Kinuha ko ang unan na nasa kanan ko at akma ko siyang babatuhin neto. Pero sobrang bilis nang reflexes ng babaeng to at nakaiwas agad.

Tinaas niya ang kamay niya na parang sinasabi na suko na siya.

"Okay, okay!! No harm. Edi hindi, hindi na nga lalabas eh! Dito ka na lang magmukmuk samantalang ang hayup na yun nag papakasaya sa soon to be wife niya." Wait, tama ba rinig ko? Shet. Ano?

"Aa-anong sabi mo?" Nauutal na sabi ko..

"Sorry to say, Xea. Pero ikakasal na si Alfred." Sabi niya. Halos mabingi ako sa sinabi niya. Its been two years since iwanan niya ako sa altar. That's the last day na naging masaya ako, pero after ng iwanan niya ako.. Nagbago na ang mundo ko, gumuho na. Kasabay ng pagkawala niya. Ang pagkawala ng Xearis Santillian na masayahin. Siguro nga ganon talaga pag nasasaktan. Two years na ang nakakalipas pero ito pa din ako, hindi makamove on. Samantalang yung taong nanakit sakin eh masaya na, at ikakasal ulit. Bullshit naman oh! Hindi ko na namalayan tumutulo na pala ang luha ko.

"Uy, xea! Wag ka na umiyak oh. Sawang sawa na ko makita kang nagkakaganyan. Halos hindi ka na namin makilala sa sobrang payat mo. Two years is too much para magkaganyan ka. Move on na." Naiiyak na sabi ni Cassy, at lumapit siya sakin at niyakap ako habang inaalo alo ang ulo ko to make me feel better. I think?

"Ang sakit sakit eh." Tuluyan na akong humagulgul.

"Xea, nasasaktan na din kami dahil nagkakaganyan ka. Lalo na si Mommy." Mommy na rin ang tawag niya kay Mommy. 10 years old pa lang si Cassy samin na siya nakatira. Anak siya ng friend ni Mommy, pero namatay na ang mga ito at wala nang mag aalaga kay Cassy. So basically, ampon namin si Cassy which is I'm glad because without her my life would not be happy.

"Xearis, please tama na. Kung pwede lang namin ipakidnap si alfred at ipapatay nako, gagawin namin para lang di ka na mag kaganyan." Biro niya, wait.. Parang magandang ideya yun. Napatingin ako sakanya at pinunasan ang mga luha na nasa mukha ko at nginitian ko siya. Smile na alam kong alam niya na ang iniisip ko.

"Omg, That smile of Xearis Santillian! I can smell something." At sabay kami nag tawanan. Baliw lang eh no? Yan kami. But I'm really serious about the kidnap thingy. Bakit ko siya hahayaan sumaya, he should also suffer. Alfred Carlos Gomez, here I come..

Kasulukuyan kaming nasa bar ni Cassy and some of our friends. Yes, napilit niya ako. Dahil she promised me that she will help sa pag kidnap kay Alfred. Oh, evil plan! Buwahahhaa! Okay.

This is the first time na lumabas ulit ako with them. Parang nanibago ako, I used to go here. Well, we used to go here. Yes, we. Alfred and I. Dito ang tambayan namin, we both love to drink kase. Ako ang taong di basta basta nalalasing. Nagkamustahan, tawanan pero di pa din ako umiimik. Dalawang oras na rin siguro kami umiinom dito ng biglang..

"We missed you so much, Xea." Sabi ni Polack. Si Polack ay college friend namin ni Cassy, and pinsan ni Alfred. And siya rin yung taong nagsinungaling sakin. Sabi niya hindi niya alam kung asan si Alfred nung araw ng wedding namin. Pero nung nagwala na ako at halos saksakin ko na yung sarili ko, umamin na siya kung asan si Alfred. She betrayed me, and I'm still mad of her.

I laugh sarcastically. "Awww, I'm touched." I smirk and drink my beer.

"Kelan nga ba last time na nagkita tayo?" She asked.

"Nung halos patayin ko na sarili ko, pero di mo pa din sinasabi asan ang jerk mong pinsan." Galit na sabi ko, but I stay calm. Napatingin sila sakin.

"What?" Tanong ko sakanila. "Totoo naman ah? At ikaw, Josh? Bestfriend mo si Alfred diba? Bakit di mo sinabi sakin asan siya!" Lumakas na ang boses ko. Naririnig ko na ang mga bulungan ng tao sa paligid. Pero wala pa din sakanila ang nagsasalita. Nakita kong napayuko si Polack and I think umiiyak na siya.

"Bullshit naman oh!" At hinagis ko ang basong hawak ko.

"Sawang sawa na ko sa buhay ko. Putang ina, bakit hindi pa ko mamatay. Dapat pinatay niyo na lang ako." And I burst out crying, Cassy was holding me. Ewan ko ha,pero parang this time tinamaan ako sa alak. I'm feeling dizzy, or dahil lang to sa mga nangyayare.

Tumayo ako and run towards the exit at papunta sa parking lot.

Pagdating ko sa kotse ko. Pinagsisipa ko ang tire..

"Fuck you, Alfred. Fuck you!" Sinipa ko pa ng sinipa nang biglang..

"What the. What are you doing to my car? Shit." Sigaw ng isang lalaki. Mas matangkad sakin, matangos ilong. Ang gwapo, medyo hawik ni Ian Somerhalder. Wow. Kaso intrimitido, car daw niya! Sira ulo ata to eh.

"Your car? This is my cark, jerk!" I shouted.