I'd Still Say YES

Chapter 39 CODA

General POV

Sayang giliw ito ang sinapit
Akin lamang napag alaman Wala ang tindi ng poot at yung galit kung wala ring mababalikan

Halos anim na taon na hindi nakikita ni Karylle si Vice. Kabaligtaran ni Vice na palaging nakikita si Karylle sa malayo nga lamang.

"Hi" paanas na sambit ni Vice kay Karylle na derektang nakatitig sa mga mata nito. Mabilis na nag iwas ito ng tingin.

"We need to go.." malamig na sambit ni Karylle sa dating kasintahan. Lumapit sya at kinuha ang anak. Tumalikod dito at nag umpisang mag lakad.

"Ganoon ba" malungkot na usal ni Vice. "Hindi mo ba ako pag bibigyan for just a cup of coffee? It's almost been six years. Karylle.."

Natigil si Karylle sa pag lalakad.

"Why would I Vice?" Nilingon nya ito ng buong tapang.

"Just for the sake that were friends"

Friends.!! Naiusal ng isipan ni Karylle. Kelan ko sya naging kaibigan? Ni hindi nya nga ako magawang mapatawad dati tapos sasabihin nya na mag kaibigan kami.

"Mommy friend nyo po si Tito Vice?.. Tara po Mommy samahan po natin sya.. alam nyo po iyak ng iyak po si Tito Vice kanina" sambit ni Kai.

"Anak.. his not my friend.. at saka isa pa.. hinahanap na tayo ng Momshie mo.. kaya we need to go home" nag lakad ulit ito palayo kay Vice.

Naiwan naman si Vice na sobra ang nadaramang lungkot sa paglisan ng kanyang mag ina.

"Hanggang dito na lang ba ulit ako?" Mahina nyang tanong sa sarili. "Hindi naman kita pipilitin kung ayaw mo.."

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Vice's POV

Bakit hindi kita mapigil at magawang kita'y habulin hindi makakibot paa kapwa aking di magalaw..

Mukhang binubuo na naman nya ang distansya na meron kami. Akala ko makikita ko talaga sya ng malapitan. Pero mali na naman ako. Hindi ko naman sya masisi kung bakit ganoon ang pakikitungo nya sa akin. Alam ko maman na kasalanan ko ang lahat. Oo lahat lahat. Dahil sa napaka taas kung pride kaya ang lahat ng sa akin at ang BUhay KO ay nawala. Bakit nga ba hindi ko sya kayang pigilin? Siguro kasi kasalanan ko ang lahat. Hindi ko rin sya magawang habulin kahit na nasa akin lahat ng pag kakataon dahil alam ko nakaka ramdam sya ng poot at galit sa akin. Grabe kasi ang idinulot kung sakit sa kanya. Ang tanga tanga ko kasi, mahal ko sya pero hinayaan ko syang masaktan at umiyak ng dahil sa kagaguhan ko. Kaya nga mas pinili ko na lamang na makita syang masaya sa piling ng iba kesa sa ang makita syang nag hihirap at nag titiis sa piling ko. Mahalaga lang siguro sya sa akin sobra para hayaang makita syang masaya sa piling ng iba. Ayoko na kasi nasasaktan sya. Sabi nya nga immature, mapride at mahirap akong maka intindi.

Ipinikit ko ng mariin ang aking mga mata at sumandal sa kotse ko. Pakiramdam ko nanghihina ako. Hinayaan kung muli ang sarili ko na umiyak. Nakakagago kasi at nakakatanga. Hindi na ako sasaya dahil wala na sya sa akin. Habang buhay.. hindi na.

Hanggang tingin na lamang, Hanggang maglaho sa abot tanaw. Hidwaan nati'y mananatili sayo ba'y may katuturan.

Pinag masdan ko sila habang lumalayo sa akin. Hanggang pag hahatid na lamang yata ako ng tingin. Ayan na naman unti unti naman syang nawawala sa paningin ko. Nanlalabo na ang aking mga mata dahil sa luha na patulo'y na umaagus sa aking mga mata. Siguro para sa kanya wala na lang ang mga bagay na naging dahilan ng aming pag hihiwalay dahil masaya na sya sa piling ng asawa nya at sa buhay na meron sya. Hindi katulad ko na patulo'y paring nasasaktan. Mapapatawad nya pa kaya ako? Sa sakit na idinulot ko sa kanya?