Loyalty before Royalty

Deel 2

Een week later

Ik ben ziek en geef vaak over. Rachid heeft me vertelt dat mijn broers vanavond komen. Wat betekent dat ik voorbereid moet zijn. Ik zie er niet uit mijn kleren zijn gescheurd ik zit onder de blauwe plekken en mijn haar zit in een slordige knot. Het is 17:00 precies. We staan in een loods en wachten op mijn broers. Ik zie er suf uit en word vastgehouden door twee brede mannen. Als ik mijn broers binnen zie komen schieten de tranen in mijn ogen. 'Noor' zegt Salim vol spijt. Ze schrikken als ze dichterbij komen. 'Besloten om te komen' lacht Rachid gemeen. 'Geef haar aan ons Rachid' zegt Salim sissend. 'Tuurlijk, 40 mil contant' zegt hij weer. Salim pakt een koffertje en geeft het aan Rachid. Ik word naar voren geduwd en ren snel naar Ibrahim en Mounir. We rennen met ze alle het gebouw uit en gaan naar de auto. 'Stop' zeg ik in paniek. Ze stoppen aan de zijkant van de snelweg en ik stap uit. Ik ren naar de zijkant van de weg en geef over. Mounir staat achter me en wrijft voorzichtig over mijn rug. Als ik klaar ben stap ik weer in en leun met me hoofd op Ibrahim's schoot.

Ik word wakker door felle zon dat in mijn ogen schijnt ik sta op en voel een enorme steek in mijn buik. Ik ren de badkamer in en geef over. 'Noor' hoor ik Salim bezorgd vragen. Ik spoel mijn mond en loop de badkamer uit. 'Je moet naar de dokter' zegt hij. Ik knik en op dat moment voel ik kramp in me buik en zak ik in elkaar. 'Noor' roept hij. Ik kreun pijnlijk. Ik voel hoe hij me optilt en in de auto legt. Daarna word alles zwart.

Pov Salim

Ik ren met Noor in mijn handen in paniek naar de ingang van het ziekenhuis. 'Help! Ze gaat dood' schreeuw ik. Meteen komen er zusters aanrennen en leggen haar in een bed en rennen weer weg. Ik ren erachter aan en word dan tegengehouden. 'Meneer u zult hier moeten wachten' zegt een man. Ik knik in paniek en laat me zelf vallen op een stoel. Ik bel mijn moeder op. 'Mama' zeg ik. 'Ja weldi' vraagt ze. 'Ik ben in het ziekenhuis' ga ik verder. 'Wat waarom Achnou kain' schreeuwt ze bang. 'Noor' zeg ik zacht. 'Benti' huilt mijn moeder. 'Mama komt goed ik ben hier' stel ik haar gerust. Ze hangt op en ik app Mounir en Ibrahim om hun over de situatie te vertellen. Ze zeggen dat ze onderweg zijn en ik wacht. Na een halfuur zijn hun er en begint het lange wachten. Na 2 uurtjes komt er een dokter aanlopen. 'Meneer (..)' zegt hij. Ik knik en geef hem een hand. 'U kunt meelopen mevrouw is bij bewust zijn en dan kan ik het jullie allemaal vertellen' zegt hij. We lopen hem achterna en gaan naast het bed zitten. Noor glimlacht zwak. Bismillah nu het nieuws nog.

Pov Noor
'Nou ik heb jullie bij elkaar geroepen om jullie te feliciteren' lacht hij. Ik kijk hem verward aan en mijn broers doen precies hetzelfde. 'Mevrouw is zwanger' zegt hij dan. Ik schrik en kijk bang voor me uit. 'Meneer dat kan niet? Ze is pas 20 jaar' zegt Mounir. 'Toch is het zo jongen, fijne dag verder en u moet niet zoveel stressen dan komt het goed' zegt de dokter voor hij vertrekt. Ik kijk doelloos voor me uit. 'Rachid moet dit weten' zegt Ibrahim. Ik slik hoorbaar en kijk ze bang aan. 'Ik moet het eerst zelf verwerken' geef ik toe. Ze knikken begrijpend en geven me een knuffel. 'Kom je mag naar huis' zegt Mounir bezorgd. We lopen met ze alle naar de auto van Salim en rijden naar huis. 'Je moet dit Mama vertellen' zegt Ibrahim. Ik schud bang mijn hoofd. 'Nee! Mama gaat me haten' zeg ik bang. 'Nee het is je moeder je moet het wel en anders doe ik het' zegt Ibrahim weer. Ik zucht en denk aan het kindje dat in mijn buik zit. Veilig bij Mama. Niet te geloven dat Rachid de vader is. Hij is zo wreed hoe moet ik mijn kind ooit vertellen over de vader. Thuis aangekom stappen we meteen uit. Mijn moeder staat al bij de deur met open armen. Ik knuffel haar en snik het uit. 'Benti! Wat is er habiba' vraagt ze bezorgd. 'Kom zitten' zeg ik zacht. We gaan met ze alle zitten. De spanning is om te snijden. Ibrahim kijkt me aanmoedigend aan. Ik adem diep in en blaas het dan uit. 'Mama' zeg ik. Ze knikt zovan ga door. 'Ik-ik ben..zwanger' zeg ik stotterend. Haar ogen worden groot en ze hapt naar adem. 'Hoe? Door wie? Billah ik ga zijn piemeltje eraf snijden' schreeuwt ze. 'Dat doet er niet toe' zegt Mounir. 'Ze is zwanger en daar gaat het om' mompelt hij. De huistelefoon gaat af en ik besluit om op te nemen. 'Hey schat' zegt Doha. Doha is mijn allerbeste vriendin ze heeft me gesteund door dik en dun en weet alles. 'Hey ' zeg ik blij. Ze begrijpen wie het is en lopen weg. We kletsen over alles wat zich heeft afgespeeld en ik hang dan op. Ik kijk naar mijn buik, daar groeit binnen de kortste keren een wondertje. Ik wrijf over mijn buik en zucht. 'Mama zal goed op je passen' zeg ik zacht.