Loyalty before Royalty

Deel 20

4 maanden later

"Laat me los" schreeuw ik. Hij knijpt zijn handen nog strakker om mijn keel. 'Je gaat dood' zegt hij woedend. Happend naar lucht trap en sla ik om me heen.

'Noor' hoor ik vaag. 'Word wakker het is maar een droom' hoor ik weer. Ik schiet overeind en hap buitenadem naar lucht. Mijn ene hand ligt op mijn hart en de andere heeft Ouassim vast. 'Noor gaat het' vraagt hij voorzichtig. Ik barst in huilen uit wat beter niet had moeten gebeuren want nu kan ik nog moeilijker ademhalen. Hij knuffelt me en probeert me rustig te houden. Als ik uitgehuild ben luister ik naar Ouassims hart. 'Wat was er' vraagt hij. 'Ik had een nachtmerrie' piep ik. 'A3udubillah y mina shaytaan y radjeem' zegt hij en geeft een kus op mijn hoofd. We gaan weer liggen en Ouassim houd me stevig vast. Hij begint zachtjes Ayatul-kursi te reciteren en ik word er rustig van. Zijn stem klinkt perfect. Zonder dat ik het doorheb val ik in een diepe slaap.

'Goedemorgen hayati' zegt een hese ochtendstem. 'Hey' zeg ik schor. Ik hijs mezelf uit het bed en loop naar mijn kast. Ik pak een lingerieset en badjas. Ik neem een heerlijke douche waarin ik al mijn tranen los laat. Wanneer ik klaar ben trek ik mijn lingerie aan en loop dan de kamer in. Ik pak een grijze skinnyjeans en doe daar een kort zwart blousje boven ik trek mijn zwarte clarks aan en loop dan naar beneden. Ik ontbijt wat en ruim een beetje op. Ouassim is al weg naar zijn werk. Ik ga terug naar boven en fohn mijn haren en stijl het dan. Ik doe mijn haren in een strakke knot en maak me licht op. De reden dat ik dat doe is omdat ik er anders uit zie als een lijk. Ik spuit wat parfum op en pak mijn tas met alle benodigheden. Ik stap in mijn zwarte range rover en rijd richting mijn moeder.

Daar aangekomen knuffel ik haar zo stevig en slik een brok weg. We gaan in de woonkamer zitten en doen net of er niets aan de hand is. Maar diep van binnen huilen we omdat we 2 dierbaren zijn verloren. In deze periode van rouw heb ik veel gesprekken gehad met een psycholoog want ik was van plan zelfmoord te plegen. Ik kon de pijn niet verdragen. 'Mama , ik ben thuis' schreeuwt de stem van mijn broer. Hij komt de woonkamer in en wanneer hij me ziet laat hij alles vallen. 'Noor' stottert hij. Ik sta met tranen in mijn ogen op en knuffel hem. Ik voel ook hoe hij zich niet meer kan inhouden. 'Hoe is het nu met je' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Ik hou van je zusje' zegt hij trots. 'Ik ook van jou Salim' fluister ik net hard genoeg. My brother, my blood, my otherhalf, the one I trust with my eyes closed. 'SubhanAllah' zegt mijn moeder. 'Ze praat weer' schreeuwt ze haast huilend. Ik heb in 4 maanden haast geen woord uitgebracht. Ik voel druppels op mijn schouders en merk dat die van Salim zijn. Ik veeg zijn tranen weg en geef hem een kus op zijn wang. 'Noor je bent zo sterk' zegt hij. 'Er word altijd gezegd dat mannen sterker zijn dan vrouwen maar daar klopt niks van vrouwen zijn fysiek veel sterker ze kunnen zoveel aan je bent een voorbeeld lieverd' zegt hij terwijl tranen over zijn wangen stromen. Ik begin keihard te huilen. Alle pijn,verdriet,woede en haat van de afgelopen periode komt eruit. Ik huil letterlijk mijn ziel eruit. Ik zak door mijn knieën en huil als een baby. Ik kan dit niet meer aan?! Ik doe geeneens meer de moeite om mezelf op te hijsen. Mijn moeder komt naast me zitten en neemt me in haar armen. Het voelt alsof mijn ziel langzaam en met veel pijn uit mijn lichaam word getrokken. Mijn moeder probeert me in paniek te sussen. Ze huilt net zo hard mee. 'De pijn die mijn dochter voelt is niet normaal Ya Allah' herhaalt ze steeds. Mijn broer probeert ons te troosten maar ook bij hem stromen de tranen over zijn wangen. 'Fa inna ma'al usri yousra' zegt hij. Ik val al huilend in een diepe slaap.

'Noor' hoor ik een vage stem. Ik open mijn ogen en zie mijn broer Mounir. Ik knuffel hem en laat hem niet meer los. Dan komt ook Ibrahim binnen en die knuffel ik dan ook. 'Sorry zusje' zeggen ze allebei. Ik haal mijn schouders op. 'Jullie kunnen er niks aan doen' mompel ik. 'Wel we moesten jullie beter beschermen' zegt Ibrahim. 'Mekteb' zeg ik onverschillig en loop naar de eettafel waar ik heerlijk mag eten. Er ligt van alles en ik geniet in volle teugen ervan. Als we zijn uitgegeten gaan we met zn allen voor de tv zitten en een film kijken. Er word een paar keer aangebeld en hard op de deur geklopt. Salim staat meteen op en gaat open doen. Wie zou het zijn? Komen ze me halen? Een angstig gevoel bekruipt me en ik knijp Ibrahim hard in zijn arm. Ouassim kijkt bezorgd om zich heen en wanneer hij mij ziet rent hij naar me toe en knuffelt me stevig. 'Nooit meer weggaan zonder het te laten weten' zegt hij opgelucht. Hij geeft me een kus op mijn hoofd en gaat zitten. 'Hoe gaan we dit verder oplossen' vraagt Mounir. 'Het komt wel goed' mompel ik. Ze kijken me verward aan maar laten het zo...

Sorry dames! Heb een tijdje niets gepost maar dat kwam omdat ik het heel druk had er zullen binnenkort meerdere delen komen in Sha Allah! ❤️ xx