★Fabulous in Fashion★

★6. My Nightmare ★

We lopen samen door een lange gang. Ik kijk naar de rug van Stefan terwijl hij voor mij uit loopt. Zijn postuur word door het licht van de woonkamer verlicht. Rond hem hangt een aangename muskus lucht. Ik weet niet of het zijn geurtje is of dat van zijn huis. Maar het geeft me een vertrouwd gevoel.

De muren van de gang zijn donker rood gekleurd. Niet echt iets wat ik bij hem gezocht had. Het doet iets feministisch aan. De wanden zijn bekleed met verschillende foto's. Stefan zal ze wel gemaakt hebben. Ik zie zoveel naakte vrouwen voorbij komen, dit moet wel Stefan zijn werk zijn. Ik blijf iets langer naar de foto's kijken dan nodig is.

'Wat is dat toch met jou en naakte vrouwen' ik leg snel mijn hand over mijn mond. Het floepte er gewoon uit. Ik dacht er verder niet over na.

Stefan draait zich naar me toe met een geamuseerde grijns op zijn gezicht. Ik wil het antwoord niet eens weten. Maar omdat ik er zelf naar gevraagd heb, zal ik dat toch krijgen. Hij komt achter mij staan terwijl hij zijn blik over de verschillende foto's op de muur laat glijden.

'Omdat de vrouw zoveel mooie kenmerken heeft. En dat wil ik graag vastleggen in mijn foto's. Het is echt fascinerend wanneer je je erin verdiept' antwoord hij.
Zijn blik glijd naar mij. Ik voel zijn hand op mijn onderrug rusten. 'Deze foto's heb ik in het begin van mijn carrière gemaakt'  zegt hij na een tijdje.

'Is dat Ana lender?' ik herken een van de vrouwen in de foto's. Ze kijkt met een speelse blik naar de camera. Zo heb ik de formalige Grammy actrice nog nooit eerder gezien.

'Dat klopt' antwoord hij.

'Ze lijkt zo.. Anders' zeg ik aarzelend.

'Weet je, mensen doen zichzelf soms heel anders voor dan dat ze in werkelijkheid zijn. Ik zorg ervoor dat ze wat losser worden. Ik wil mensen vastleggen in foto's hoe ze daadwerkelijk zijn. Geen geforceerd gedoe'

Dat zet me even aan het denken. Ik kijk via mijn ooghoek naar Stefan. Hij is zo anders dan ik mij herinner, maar ook weer niet.

'Kom' zegt hij dan.

Stefan leid me naar de woonkamer. De ruimte is erg groot. Er is een open keuken die op de woonkamer is aangesloten. In de kamer zelf staat een lange hoekbank met daarvoor een witte marmeren tafel. Het geluid van de brandende haard op de achtergrond geeft me een kalm gevoel.

Ik loop langzaam naar de bank en neem plaats tussen de vele kussens. Stefan is in de keuken verdwenen. Van een afstandje observeer ik hem. Zijn lange armen kunnen gemakkelijk bij de kastjes komen. Waarbij ik nog niet eens tot de kastdeurtjes kom. Ik zie hem twee wijnglazen uit de kast pakken. Hij zet ze neer op het keukenblad en vult ze vervolgens met rode wijn. De fles wijn zet hij in een bak met ijs.

Met de twee wijnglazen in zijn handen komt hij naar de bank gelopen. Hij geeft me een glas aan. Eigenlijk wil ik bezwaar maken, aangezien ik vanavond al genoeg gedronken heb. Maar er komt niks uit mijn mond. Ik draai de rode wijn rond in mijn glas voordat ik een slok neem, de zoete smaak vult mijn mond. Het is echt heerlijk.

Ik kijk over de rand van mijn glas naar Stefan. Hij zit tegenover me in een zwarte stoel. Zijn arm licht ontspannen op de stoelleuning. In zijn andere hand houd hij zijn glas vast. Zijn ogen zijn op mij gefocust. Ik krijg er een ongemakkelijk gevoel van. Een rode blos trekt over mijn gezicht heen. Ik leg mijn vrije hand over mijn wang om mezelf af te koelen.

'Zit er iets op mijn gezicht?', ik kan de spanning niet langer aan. Zijn blik blijft verraderlijk lang op mijn gezicht hangen.

Hij schud lachend zijn hoofd. 'Je bent ook niks veranderd'. Hij neemt een slokje van zijn wijn en zet het glas dan terug op de tafel.