En kötüsüdür belki "Ben alıştım" demek. Üzülmeye alışmışsındır. Zaten alışmasan katlanamazsın bu kadar duygu karmaşasına. Sen yüzüne sahte bir gülümseme yerleştir. Kimse anlamasın üzüldüğünü. İçin paramparça olacak ama mimiklerinden ödün vermeyeceksin. Herkes seni mutlu sanacak mesala. Olsun diyeceksin hepsi geçti bu da geçer. Bundan seneler önce kafana taktığın şeyler şimdi aklına geliyor mu?*
Gündüzleri gülüp, geceleri ağlayacsın. Kimse bilmeyecek bunları. Sahte gülümsemeni kimse anlamayacak. Sadece seni iyi tanıyanlar. O neşeli halinden eser kalmayacak. İçindeki çocuk bir yaş daha büyüdü çünkü. Artık daha durgun, sakin, uysal olacaksın. Söylenenleri dinlemeyeceksin mesela. Hepsi gereksiz gelecek sana. Onu her gördüğünde istemsiz, içten olmayan, samimiyetsiz bir şekilde gülümsemek zorunda kalacaksın. Bu canını acıtacak. Ama o anlamıyacak.
"İyi misin?" sorularına hep iyiyim demekten yorulacaksın mesela. Asıl demek istediğin "iyi değilim! Bıktım! İstemiyorum! Beni rahat bırakın!" ken, sen iyiyime sığınacaksın. Herkes seni iyi sanacak.
Nida Yıldırım 🦁
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Solmuş Papatyam
PoesíaSevilmeden seven kızın gizli defteri bu kitap. Sevmeyen birini seven ve kavuşmayı bekleyen kızın defteri. Bu kitap derinden seven kızın defteri. Belki de mutlu olamayacak ama umutsuz olmayacak kızın defteri... 10.06.2016~
