İmkansiz Ask

1.BÖLÜM

Sabahın doğuşunun ardından gözlerim açıldı. Bu benim için alışkanlık olmuştu sanki güneş doğdu mu uyuyamıyorum. Her neyse kalktım her zaman ki gibi elimi yüzümü yikadim, kahvaltımı yaptım hazırlandım işe doğru yol aldım.
Metrobüs durağına doğru inerken bir kızla çarpıştık. Ama öyle böyle değil fena çarptım yani acelem var ise geç kalıyorum. Özür diledim falan ama benim kızlarla öyle fazla muhabbet im olmaz ama bu kız o kadar tatlıydı ki uzun sure bakıştık, yeniden özür diledim ayrıldık. Neyse işe gittim.
İşten izin alıp ayrıldım. Sabah ki olay hâlâ aklimda. Olay değil o bilmiyorum kolay kolay aşık olmayan ben âşık mi oldum acaba. Kendi kendime "saçmalama be zaten kız havalı felan zengin birisine benziyordu, hem zaten bir daha nerde görecegim 'keske gorsem' " diye geçirdim aklımdan. Saat 17.00 civarı. Karnım acikmisti. Birşeyler hazırlayıp yedim saat 18.00 oldu biraz dışarıya çıkıp metronun oralarda gezineyim belki bir ihtimal görürüm dedim iyi ki de cikmisim işten çıkmıştı galiba yanına yaklaştım konuşmak istiyordum çünkü. Sabah ki olaydan bahsettim tanidiniz mi dedim, biraz düşündü hm evet sabahki kisisiniz dedi. Evet dedim.
-Nerde Çalışıyorsunuz ? Dedim.
-Bir şirkette sekreterim dedi.
-Hm güzelmiş dedim
-Peki siz?
-Ben de çağrı merkezinde , dedim
-Eğer bir mahcubu olmazsa arkadaş olabilir miyiz dedim.
Biraz Dusundu ;
-Olabilir aslında öyle fazla arkadaşım yok dedi.
-Çok mutlu oldum.
Her neyse telefon numaralarimizi felan aldık ardından gorusuruz deyip ayrildik. Kalbim yerinden çıkacaktı sanki. İlkez böyle birşey oldu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Samimi olduğum arkadaslarimda yoktu ki onlara danisayim. Her neyse eve gittim biraz TV izledim. Dalmıştım ki mesaj geldi 'Operator mesajından başka gelmiyordu ' baktım o numara. Şöyle yazıyordu
-1 saate su kafede buluşabilirmiyiz dedi.
-Ben de dururmuyum görmek için can atıyorum 'Tabi ki ' dedim.
Evet giyindim suslendim falan hazırım yani. Çıktım kafeye doğru havada serin usudum hafiften. Geldim kafeye orada oturuyordu. Gittim yanına selamlaştık falan. Sonra işte ne oldu dedim yani ben böyle şaşırdım cagirinca dedim. Kafa dağıtmaya ihtiyacım var dedi. Neden ne oldu ki dedim.
-Kocamla kavga ettim, dedi
Şöyle bir duraksadim
-Evlimiydin sen, dedim
-Kusura Bakma Söylemedim sana demi dedi.
-Biraz öyle oldu dedim.
Ağlamaya başladı
-Neden agliyorsun
-Dayanamiyorum artık
-Neden?
-Surekli kavga ediyoruz. İşe gidiyorum yoruluyorum zaten eve geliyorum kavga ediyoruz. Ben de mutlu olmak istiyorum.
-Yani bir sorun olmazsa neden kavga ettiginizi sorabilirmiyim.
-Surekli beni aldatiyorsun deyip duruyor. Kıskançin teki yani. Senle arkadaş olduğumuzu duysa oldurur bizi.
-Peki. Nasil tanistiniz ki onunla
-Asiktik birbirimize. Evlendikten sonra değişti.
-Bana düsmez ama boşanmayı denediniz mi ?
-Oldurur beni dedi.
Tabi ben onun evli olduğuna üzgünüm. Hoşlanıyorum biraz da.
-O kadar kolay degil öldürmek
-O yapar
-Peki ne olacak
-Bilmiyorum
Dedi ve ağlamaya devam etti.
Evli bayan, dokunamiyorum da sarılmak istiyorum cunku ben ağlayan birine dayanamıyorum.
-Neyse ben kalkayım senin basinida agrittim
-Olurmu öyle şey benim için birşey olmaz sürekli bile bulusabiliriz
Dedim Sarildi bana kalbimin hızını kontrol edemez oldum.
Evine bırakayim dedim yanlış anlaşılır dedi ayrildik.
Ben de eve gittim. Yatağa geçtim iş var erken uyanacagim ama uyuyamıyorum onun ağlaması aklımdan çıkmıyor. O adama öyle bir kin tuttum ki gördüğüm yerde oldururum gibime geliyor. Uyuyakalmisim.

1.BÖLÜMÜN SONU