Being Single is PRICELESS (ON-HOLD)

Chapter 1 (Grieving)

Copyright © Nica, 2013

Chapter 1 (grieving)

2 or 3 days? I don't know kung ilang araw na akung nakakulong dito sa kwarto ko. Hindi ko na din matandaan when is the last time I ate my meal. Hungrier strike? Partly. Walang appetite nga kumbaga.

I just stared nothing in particular, wala pa ring humpay ang luha na tumutulo sa mga mata ko. Hindi ko din alam kung ano na ang itsura ko kasi for sure ay namamaga na ang mga mata ko. Hindi ko din alam kung ilang rolyong toilet paper na ang naubos ko sa pagpahid nang mga pesteng luha ko.

Natawa nga ako how stupid I am to wiped my tears using toilet paper instead of white piece clothe nalang.

I sighed.

I look pathetic if someone see me in this situation but I won't give a DAMN! Hindi ko alam kung kailan ang libing niya, Hindi din ako pumunta sa funeral niya.

When I remembered his face. I can't help myself not to cry. It happened too fast, parang kailan lang nakangiti pa siya. Ngayun? Arggghh! I hate it! Hindi ko pa rin tanggap ang paglisan niya.

I heard some knock, pero para akung walang narinig.

"Hey Akira! Wala ka bang balak pumasok?" Sigaw sa witch kung kapatid.

Damn ate! Hindi ba niya alam ang salitang "GRIEVING"? I just closed my fist.

I don't want to argue with my evil sister. And to think she called me in my awful name.

I heard some steps away.

Sumandal ako sa headboard. Arrgghhh! I'm so tired. Hindi ko na nga alam na umaga na pala.

Did I even closed my eyes last night? Since when is the last time I slept well? These past few nights been such a horrible night for me.

"Wala ka ba talagang balak lumabas ha? Gusto mong sumunod sa ultimate crush mo?" Sermon sa akin nang witch ate ko.

Arrrrggg! Paano niya ba nabuksan ang pinto?!

I give her a dagger look but she just rolled her eyes at may binigay na salamin sa akin.

"Look at yourself! Mukha kang patay na buhay." Sabi niya.

Damn! Wala ba sa vocabularyo nito ang salitang SYMPATHY??? Inirapan ko siya ko siya at tumingin sa kabilang dereksyon. She hold my face and force me to look myself in the mirror.

Nanlaki ang mga mata kong tinignan ang napakapanget kong mukha.

"Holy crap!" Biglang sabi ko.

I was expecting na namamaga ang mga mata ko but I wasn't expecting that my eyes are swollen really awful beyond my expectation.

Pa iling-iling na tinignan ako nang ate ko. CRAP! I hate it! I hate myself! I hate myself from crying!

But I hate myself more for blaming that Zent is dead! Why do I feel this guilt? I didn't told him napumunta sa 7eleven para kumain but why the hell I blaming myself because of his death? DAMN!

Napasabunot ko ang buhok ko na wala sa oras!

"ARRGGGGGGGGG!!" Sigaw ko na kinabigla nang ate ko.

"One more fucking shout Rianne! And I swear to god! Ililibing kita kasama nang crush mo! Now get your ass off ready and take a shower!" My sister said me in threatening tone.

I look at her in disbelief.

I hate her! I hate the way she use those tone that makes me do whatever she said. DAMN!

Napabuntong hininga ako at kinuha ang tuwalya at nagmartsa patungong banyo.

I look myself at the mirror in the CR. I do look horrible. Ito ba ang resulta nang pag-iyak? Ang iba kasi kapag namamaga na ang mata ang cute pa rin. Bakit ako, mukhang multo?