Kitap karakterlerinin gerçek insanlardan daha kusursuz olduğunu anladığımdan beri kimseye karşı bir şey hissedememiştim.
Birine bakardım. Yakışıklıysa beğenirdim onu ama içini merak etmezdim çünkü benim kitap karakterlerim vardı.
Çünkü gördüğüm herhangi bir yakışıklıya kafamı taksaydım hislerim ilerlerdi. Kendimi tanıyordum.
Birine ne kadar çok kafamı takar ve onu ne kadar çok hafızama kazırsam onu unutmam o kadar çok zor olurdu.
Ve bana asla bakmayacak birine platonik olmak istemiyordum.
Ama o gün, belki de düşüncelerimin tepetaklak olduğu ilk zamandı.
Kendimi unutmuş gibi hissediyordum.
Aylardır inandığım, sapmadığım yoldan çıkmak üzereydim.
Çünkü tıpkı bir kitap karakteri gibi hissetmiştim.
Şanslı.
Belki biraz da rezil.
Ama her şeye rağmen sevilesi.
❉
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.
Hikaye bu şekilde kısa bölümlerden oluşacak. Uzatılmayacaktır.
