Parka gidip durmaktan vazgeçtim.
Elime bir şey geçmiyordu. Zaten onu son günlerde parkta da görmemiştim.
Görsem bile onu uzaktan izlemek canımı sıkıyordu.
Kendi kendime kızıyordum.
Nasıl olurda birine bağlanırdım?
Hemde tanımadığım, sadece bir kere gördüğüm bir çocuğa?
Ben kimseye sırf görünüşü yüzünden ilgi duymazdım ki.
Kendime duyduğum büyük bir öfke vardı.
"Kendine gel."
"Senin yaşadığın şey gerçek aşk değil."
"Sen aşkı nerden bileceksin?"
