Sisli hayallerime yer edinen bir sen vardı aklımın kuytu köşelerinde.
Benim 17 yaşımdın.
17 yaşımın en güzel yalanıydın.
Kuytu köşeye sinmişti ruhum. Güzel hayallerimi yakıp yıkarken seni izlemiştim usulca.
Nasıl güzel kandırdığını, aslında ne kadar iyi biri gibi göründüğünü düşünüp duruyordum.
Nasıl olurda göründüğün gibi olmazdın? Oysa ki ben hep iyi biri olduğunu düşünmüştüm.
Ama sonra bir şeyi fark ettim.
Ben seni sadece görmüştüm. Sadece hoşlanmış ve sadece sevmiştim.
Ellerimi tutan ellerini sevmiştim. Gülümseyen dudaklarını, atan kalbini...
Beni, rezil bir anımda, o günün hayatımda yaşadığım en güzel gün olduğuna inandırmıştın.
Neden inanmıştım?
Seni hiç tanımıyorken sana güzel sıfatlar nasıl yüklemiştim?
Hiçbiri sana yakışmıyordu. Yakıştırmaya çalışmıştım, seni öyle görmek istemiştim.
Öyle iyi, sevilmeye layık, sevgime yakışır...
"Seni ben yaratmıştım,
gerçek değildin."
