The Hunger Games: The Star-Crossed Lovers Part 2

Cato

Cato's P.O.V

Ik tilde mijn koffer op en zette hem op het bed. Toen ik de rits opengemaakt had, keek ik even naar de inhoud van mijn koffer. Een handjevol capitoolkleren. Zuchtend ging ik naast mijn koffer op bed zitten. Er was zoveel gebeurd. We waren bij mij thuis geweest en mijn moeder en Mary hadden elkaar ontmoet. We waren naar District 12 gereden en we werden opgewacht door honderden mensen. En al die mensen glimlachten hartelijk naar me. Iedereen behalve één iemand. Gale, de beste vriend van Mary. Ik vond het niet zozeer erg voor mezelf dat hij zo boos op me leek te zijn, maar hij had Mary daar verdrietig mee gemaakt. Ook al probeerde ze dat te verbergen, ik had het wel gezien. Maar waarom leek Gale zo boos op mij te zijn? Voelde hij zich bedreigt? Was hij bang dat Mary geen tijd meer met hem door zou brengen, omdat ik er nu was? Ik wist het niet. Ik keek even om me heen. De kamer was groot, heel erg groot. En er grensde een badkamer aan. Al deze luxe vond ik overbodig. Als ik kon kiezen tussen het leven in District 2, voor de boete, en het leven nu.. Dan zou ik eigenlijk niet weten wat ik liever had. Als ik niet meegedaan had aan de Spelen, leefde ik nu nog steeds thuis. En hoe? Een vader die niet van mij hield, zich zelfs voor me schaamde. En mijn moeder die niet van me dúrfde te houden. De verschrikkingen die ik meegemaakt had. En nu was ik de arena ingegaan en ik had het zelfs overleefd, samen met Mary. Mary. Als ik aan haar dacht, voelde ik me fijn. Wat er ook gebeurd was, ik was blij dat ik dit allemaal meegemaakt had. De trainingen, de arena, alles. Doordat ik van kinds af aan al getraind was, ben ik in staat geweest om Mary zo goed mogelijk te beschermen in de arena. De arena. Het was net alsof ik alles nu pas besefte. Flarden van de arena schoten door mijn hoofd. Ik schudde met mijn hoofd om er niet meer aan te denken. Ik stond op en pakte een T-shirt. Als ik iets te doen had, vergat ik de arena misschien. ‘Wacht maar even met uitpakken,’ hoorde ik iemand zeggen. Ik keek meteen op. In de deuropening stond de moeder van Mary.

Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus zei ik maar niks. ‘Mag ik even binnenkomen?’ vroeg ze. Ik knikte. ‘J-ja, natuurlijk..’ Ze liep naar binnen en ging op het bed zitten. Ze klopte op de plek naast zich, als teken dat ik ook even moest gaan zitten. Dus dat deed ik. ‘Het gaat over Mary..’ begon ze. Ik knikte. ‘Over dat ze graag samen met jou op één kamer wil slapen.’ Ik voelde mijn wangen rood worden. Ze was hier natuurlijk om te zeggen dat dat nooit zou gaan gebeuren. En dat snapte ik wel, want ze was Mary’s moeder en ze wilde haar beschermen. Ook al zou ik haar nooit pijn doen. ‘Ik snap dat u dat niet wilt hebben en dat-’ ‘Oh, zeg maar je, hoor,’ zei ze. ‘En wat dat betreft.. Ik wilde het eerst niet, nee.’ Ik keek haar vragend aan. ‘Wat bedoelt u.. je?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Mary heeft me gezegd dat ze het niet aankan om alleen te slapen. Dat jullie nachtmerries dan de overhand nemen. Ze heeft me gezegd dat jij haar troost en dat je geen kwade bedoelingen met haar hebt. En dat weet ik, want dat heb ik gezien.’ Ik knikte even. ‘Nee, ik zal echt nooit iets bij haar doen wat ze niet wil.’ Jane, haar moeder, glimlachte. ‘Dat is fijn. Dan mag het.’ Ik was blij dat het mocht, maar niet om de redenen die je nu misschien zal denken. Ik vond het fijn dat ik in staat was om haar te troosten en dat zij in staat was om míj te troosten. Als we dicht tegen elkaar aan lagen, vergaten we alles om ons heen en voelden we ons even écht gelukkig. Tenminste, dat was zo voor mij.

‘Eh.. bedankt,’ zei ik maar. Jane knikte en glimlachte nog even. ‘Pak die maar weer in.’ Ze knikte naar het T-shirt dat naast mijn koffer lag. Ik glimlachte even en knikte. Ze stond op en liep weer naar de deur. ‘Oh, Cato..’ Ze draaide zich nog even om. ‘Ja?’ vroeg ik. ‘Pas je een beetje goed op haar?’ Ik glimlachte. ‘Natuurlijk, altijd.’ Ze knikte en liep weer weg. Ik bleef nog even zitten om de gegeven informatie te verwerken, maar toen stond ik op en bracht ik mijn koffer naar Mary’s kamer, die nu van ons beide was. Ze was er nog niet, maar ze zou zo wel komen. Ik wierp een blik op de klok en zag dat het al laat was. Ik was best moe, maar mijn lichaam was dat niet. Ik voelde de spanning door mijn lijf gieren, alsof er elk moment iemand voor me kon staan met een mes of een zwaard. De beelden gingen maar niet weg. Ik schudde mijn hoofd om het helder te krijgen, maar het lukte niet. Ik zuchtte. Ik dacht aan Mary’s moeder, Jane. Was ze echt bang geweest dat ik Mary zou betasten? Ik kon daar maar moeilijk aan denken, omdat ik dat nooit zou doen tegen haar zin in. Maar ik begreep dat moeders daar nu eenmaal bang voor waren. Ik zag iemand in de deuropening staan. Het was Mary.