The Hunger Games: The Star-Crossed Lovers Part 2

Nacht

Mary's P.O.V

‘Hé,’ zei ik. We keken elkaar aan en hij glimlachte. ‘Hey.’ Ik liep de kamer binnen en trok mijn koffer mee. ‘Wat heeft mijn moeder tegen je gezegd?’ Ik kromp ineen toen ik me hun gesprek voorstelde. Mijn moeder had toch niet tegen hem geschreeuwd? Of gezegd dat hij problemen zou krijgen als hij me iets aan zou doen? Want dat zou hij nooit doen. ‘Jane heeft gezegd dat je nachtmerries krijgt als je alleen zou slapen,’ zei hij. Oh, dat hij mijn moeder bij haar voornaam mocht noemen was al een goed teken. ‘En dat ik je troost.’ Ik knikte. ‘En toen?’ Ik stond nu voor hem. ‘Toen.. dit.’ Hij knikte naar zijn koffer, die half uitgepakt op het bed lag. Ik begon te glimlachen. ‘Dus het mag,’ constateerde ik. Hij knikte en glimlachte. Ik sloeg mijn armen om hem heen. ‘Gelukkig.’ We stonden een tijdje in een omhelsing, maar toen liet hij me langzaam – en veel te snel – los. ‘Het is al laat.. We kunnen beter onze spullen uit gaan pakken en gaan slapen.’ Ik knikte. ‘Ja.’

Ik moest nog steeds aan het feit wennen dat ik samen met Cato in één bed lag. En dat hij geen shirt aan had. Hij wilde het eerst wel, want hij zei dat hij mijn moeder beloofd had om geen dingen bij me te doen en dat dit er misschien raar uit zag. ‘Maar ze hoeft het toch niet te weten?’ had ik geantwoord. Dat had het er volgens mij niet beter op gemaakt. Pas toen ik zei dat het bloedheet was en ik niet wilde dat hij zou stikken van de hitte, had hij zijn shirt twijfelend uitgedaan. Ik had geprobeerd om normaal te blijven kijken, maar ik werd weer afgeleid door zijn gespierde buik. ‘Denk je dat het snel weg zou gaan?’ vroeg ik. Hij snapte meteen wat ik bedoelde. Hij zuchtte. ‘Ik weet het niet.. ik hoop het.’ Ik nestelde me dichter tegen hem aan en hij begon over mijn rug te strelen. Ik merkte dat er een kleine spanning tussen ons was, die groter werd toen het leek alsof hij iets wilde zeggen. ‘Als ik iets doe wat je niet fijn vindt, moet je het zeggen hè?’ Ik knikte, maar zei niks. Pas toen ik het idee kreeg dat hij wilde dat ik iets zou zeggen, zei ik: ‘Ik kan me niet voorstellen dat je iets bij me zou doen wat ik niet fijn vind.’ Het was de waarheid. ‘Hhm.’ Met zijn andere hand streelde hij door mijn haar. Ineens voelde ik me zo gelukkig dat ik moest lachen.

‘Wat is er?’ vroeg hij. Ik probeerde te stoppen met lachen. ‘Niks. Ik voel me gewoon zo gelukkig ineens.’ Hij glimlachte. ‘Dat vind ik fijn. Als jij gelukkig bent, ben ik dat ook.’ Ik glimlachte nu ook, maar daarna werd ik serieus. ‘Denk je.. Dat het ons op een dag lukt om gewoon te leven? Zonder al die beelden voor ons te zien?’ Daar gaf hij niet meteen antwoord op, omdat hij wist dat ik een eerlijk antwoord wilde hebben. Anders had hij wat sussende woordjes tegen me gezegd waardoor ik me beter voelde. ‘Ik.. weet het niet,’ zei hij toen. ‘Ik denk, nee, ik hóóp dat we op een dag normaal kunnen leven. Ik denk niet dat de beelden uit ons hoofd verdwijnen, maar ik hoop dat we tenminste een manier vinden om ermee om te leren gaan.’ Ik knikte. ‘Volgend jaar zal een van ons drieën mentor zijn,’ fluisterde ik. ‘Of wij alle drie..’ Hij hield me nog steviger vast. ‘Ik weet het..’ Ineens begon ik te huilen. Net voelde ik me nog zo gelukkig, en nu was ik ineens aan het huilen. Ik had nooit eerder last gehad van stemmingswisselingen. Waarschijnlijk kwam dat door de arena. Het voelde alsof ik vastzat in een soort depressie. Cato bleef me door mijn haar en over mijn rug strelen en liet me huilen. Net zolang totdat ik uitgeput in slaap viel. Maar ik had het idee dat de tranen zelfs in mijn slaap bleven dromen.