SONSUZUM OL

Bölüm 6

Ben geldim biliyorum biraz gec oldu ama sonunda gelebildim. Bayramdan dolayı paylaşamadım. Evet biliyorum şuanda az okuyucum var . Ama ben kurguma güveniyorum. Ayrıca ilk bölümdede dedigim gibi bu hikaye tamamen kurgu degildir bazı kesitler. Gercek hayattan alıntıdır. Dedigim gibi ben yazıma devam edicem. Bu arada kısa yazdıgımı biliyorum ama ilk bölümleri kısa yapmak istedim ilerleyen bölümlerde daha fazla kelimeyle karşınıza cıkıcam. Bu arada bu bölüm kitabımın kırılma noktası diyebilirim.
İyi okumalar.😗
Savaş 'tan devam

Yine hayat beni yönlendiriyordu. Annemin dedigin yapıcaktım ama içimde sanki yanlış birşeyler yapıyormuşum gibi bir his var ve ben bu karmaşayla başa cıkamıyorum. Bir hata yapmadan benim güvendigim tek kişiden fikrini almam gerek. O kişi tabiki de abim.
Elime telefonu aldım ve abim yazan yazıya parmaklarımı dolaştırdım. Sanki o yazıyı okşar gibi, derin bir nefes alarak bastım.

-"alo"

-"söyle aslanım yine naptın."

-"Abi yardım et bana bu içimdeki kuşkuyu götür."

-"Noldu aslanım açık konuş."

-"Abi annemin dediği kız vardı ya onu ben buldum şuan evimde tutuyorum." karşı taraftan kırılma sesi geldi. Ve sonra abimin kükremesi bütün evde yankılandı. Telefonu kulagımdan ayırmak zorunda kaldım.

-"Lan olum ben sana bu işe karışmayacaksın demedimmi ha niye beni dinlemiyorsun lan p*ç."

-"Abi annem ne dediyse ben onu yaptım ."

-"Sorunda buya gerizekalı annemi dinlemen neden beni aramıyorsun."

-" Peki abi şimdi napıyım kızı ortadan kaldırıyım mı ortadan?"

-" Yok beni bekle hemen geliyorum o kızın kılına dokunma seni gebertirim yaparım bilirsin bunu dimi."

Telefon yüzüme kapandı. Sandalyeme oturdum ve abimin gelmesini bekledim. Arada telefonuma bakıyordum. Umarım annem öğrenmez yoksa ben onun yüzüne nasıl bakarım.

Yan odadan pat diye bir ses duyuldu. Odamdan koşarak çıktım. Cebimdeki anahtarı cıkardım ve delige sokmaya calıştım ama ellerim hala titriyordu. Ya ona bişey olduysa napardım.
İçeri girdiğimde gördügüm şeyle, keşke kör olsaydım dedim içimden.
Tanem yerde boynunda iplerle sanki ruhu çıkmışcasına boylu boyunca yatıyordu. Kendime lanet okudum. Onun ben halatları neden çıkardımki o haltları birleştirip kendini asmış.

Sanırım ip onu taşıyamamış ve tavandaki avizeyle birlikte düşmüş. Avizeni parcaları onun o bembeyaz kollarını kana bulamıştı. Hemde parcalar kollarına girmişti.
Bacaklarım vücudumu taşıyamaz olmuştu dizlerimin üstüne düştüm. Ve o anın şokuyla sesim bana ait degilmiş gibi kısık çıkmıştı. Söyledigim tek kelime Tanem di. Emekleyerek yanına gittim. Narin boynundan o ipleri çıkardım. Başını dizlerime koymuştu. Aşadan kapı sesi duyuldu.

-" Savaş nerdesin." abim gelmişti sadece ağızımdan güçlü bir "abi" yankılanmıştı bütün evde. Abimin koştuğu belli oluyordu. Merdüvenin gıçırdamasından. Odanın kapısından abim göründü.-" Naptın lan kıza şerefsiz." deyip koşarak benim ve Tanem'in yanına geldi. Kucağımdan ki Tanem' i aldı ve koşarak odadan çıktı.
Bende arkasından çıktım. Anahtarı bana attı sonra arabanın arkasına gecti. Bas lan gaza diye kükremeyide unutmadı tabi. Arabaya biner binmez hastanenin yolunu tuttuk.