Kankama Aşık Oldum

1_Tanışma

Nisa ile alışveriş sonrası yürüyerek eve giderken herkesin toplandığı biryer gördük.Birşey mi oldu acaba diye bakınıyorduk ama hiç yukarı değil,hep milletin toplandığı yere yani aşağı doğru bakınıyoduk.Biraz aralarına girdiğimizde herkes bir polis bandı etrafında dizilmişti ve yukarıya bakıyordu.Bende bakınca şaşırmıştım.Yaşıtım gibi görünen bir çocuk neredeyse intihar etmek üzereydi.5 katlı bir evin çatısından aşağı sarkmış yere bakıyordu ve birşeyler söyleniyordu.
Birden kendimden hiç beklemeyeceğim bi hareket yapıp bandın altından geçerek kapıya yöneldim."Kızım kaçıl ordan"diye bağıran polisi aldırmadım ve kapının kolunu tuttum.Polislerden biri omzumu tutunca omzumu silkeledim ve"Bırak beni"diye bağırdım.Koşarak asansöre bindiğimde polis de arkamdan geldi ama onun binmesine zaman kalmadan kapı kapandı ve yukarıya doğru çıkmaya başladım.
Çatı katında arkasını dönen çocuğun yanına gidip oturduğu kiremitlerin üzerine oturdum ve ellerimle düşmemek için biryere sıkıca tutundum."Merhaba"dediğimde burnunu çekip yüzüme baktı.Gözleri ağlamaktan kızarmış ve şişmişti.Acınası bir hali vardı.Sessizce yüzüme baktı."Niye aşağıya atlıyosun?"diye sorduğumda güldü.Gözlerimi devirdiğimde gülmeye devam ediyordu"Yani niye intihar ediyosun?"
"Hayat meselesi.Uzun hikaye"
"Uzun bir vaktim var biliyormusun?"
"Benim yok ama.Vakit kaybetmeden ölmek istiyorum."
"Sevdiklerini de öldürmek istiyorsun?"
"Beni seven kimsem yok.Ne bir ailem,ne bir arkadaşım.Hiçbirşeyim yok"Birden içimde bir boşluk oluştu."Ben varım.Seni seviyorum"
"Sen beni tanıyomusun ki?"
"Vakit geçtikçe tanırım.Hadi kalk ve bana olanları anlat"deyip elinden tuttum.Elini salladığında çekmesine izin vermedim,sıkıca tuttum."Hadi ama,zorlama beni.Buradan sensiz inmeyeceğim"
"Kızım!Ölmek istediğim için buraya geldim.Manzaraya bakmak için değil"
"Manzaraya baktın.Ölmek istemiyorsun.Hadi gidelim"zorla elinden tutup kaldırdığımda aşağıdan bir alkış koptu.Asansörde aşağı inerken"Hem seni kendim için kurtardım.Aşağıda polisler var ve ben birtanesini dövecek gibi tersledim.Ve nasıl cesaret ettiysem yanına geldim."deyip sırıttım.Oda hiçbirşey yapmadı."Bu arada Bulut ben"
"Umut."deyip uzatmadan söyledi.
Aşağıdaki herkes bana alkışlarken Nisa " Bulut!Bulut!"diye elleriyle alkışlayarak ritmik hareketler yaptı ve herkes Nisaya ayak uydurunca ego tavan tabi.

Bir kafeye oturup Umut'un hikayesini dinlemek istedim.Kahve alıp Nisayla Umut'un konuşmasını dinlemeye başladık"Buraya lise birde okumak için gelmiştim.Ailem Giresunda oturuyor.Ilk sene ailem her ay belirli bir bütçe para yolladı.Ama sonrasında bıraktılar.Çalışmaya başladım.Kursta kalıyordum ama hocayla kavga edince arkadaşımla beraber kurstan atıldık.Zaten bedavadan oturuyoduk.
Sonra öğrenci evi kiraladık.Orda kalıyoruz hala.Cüneyt ve ben.
İşte ben lise 2 de bir kızla karşılaştım.Çok seviyorum.Şuana kadar çıkıyorduk ama 2 gün önce Bartu diye bir arkadaşım var. Ona sulanmış ve zorla kendini öptürmüş.Anladım OROSPU!Bişey demedim.Ama ogün ben hiçbirşey demiyorken benden ayrıldı ya.Işte bende bugün atlamak istedim.Annemleri arıyorum.Telefon ulaşılmıyor.Hiç yanlarına gitmedim ama gidicem"

"Anladım"dediğimde kahvemi bitirmek üzereydim.Nisa kolundaki yeni aldığı saatine hayranlıkla bakıp "geç oluyor,hadi gidelim"deyip gözlerini saatten uzaklaştırdı.Bende o sırada hesabı ödedim.Umut'da dalmış yere bakınıyordu."Nerde oturuyorsun?"dedi."Bizimle gel,görürsün"dedim ve ayağa kalktık.
Biraz yürüyünce elimle yeşil villanın bahçe duvarının üstünde kalan kısmını işaret ettim"Orası"dediğimde Umut'un gözleri büyüdü.
"Baban mafya falan mı?Evin önünde niye okadar adam var?"
Gülüp " Doğru cevap.Ben mafyanın kızıyım."dedim.Kapının önüne geldiğimizde Umut ve Nisayı eve davet ettim."Akşam yemeğini bizim evde yemeliyiz"dedim.Ikiside kabul ettiler.Nisa elindekileri koridorun bir köşesine fırlattı ve benim odama geçip annesini izin için aradı.Bende anneme geldiğimi söyledim"Babam yok sanırım"dediğimde "Evet,uzun süre ortalıkta olmucanı söyledi.Öptü ve gitti"dedi.Omuz silkip içimden 'Aferin baba!Bela toplamakta üstüne yok'diyerek sövmeye başladım.Ama babamı belasıyla beraber seviyordum.Hayatında en son bırakacağı kişi ben olduğumu söylüyordu.Zaten bende babamı asla bırakmazdım.
Umut ve Nisa odamda birşeyler konuşurken odaya daldım."Basıldınız"deyip puf koltuğa kendimi attım.Umut alışveriş poşetlerimi dolabımın köşesine bırakmıştı.
İçeri girdiğimde bana bakan iki çift göze "Ne var?"diye tersledim ve sırıttım.Sessizliği tersleyerek bölmek komik geliyor.Ikiside güldü ve bana bakmayı kestiler.
Birşeylerden söz ederken Umut'un telefonu çaldı.Koridora çıktı ve konuşmaya başladı.Biz duymuyorduk.
Geri geldiğinde"Kızlar ben gidiyorum.Cüneyt beni çağırıyor"dedi ve çekmecenin üzerine bir kart gibi bişey bırakıp uçtu.Pencereden ona baktım.Korumaların birşey yapmasını istemiyordum.Uzaklaştığında pencereden çekilip Nisa'ya baktım.Dolabıma bakıp dalmıştı.Birşey düşünüyordu."Nisa"dediğimde arkasına yani bana doğru döndü ve elindekini gösterdi."Aşkımın telefon numarasi"dediğinde güldüm."Aşık mı oldun sen?"dedim hala sırıtırken.Oda güldü.Birden yüzüm düştü ve söylediğim şeyde onun da yüzü düştü"Onun çok sevdiği bir kız varmış,duymadınmı?"dedim."Ümitlenmem ama onu sevmeye devam ederim"dedi."iyi karar senin kararın"dedim
Akşam yemeğinden sonra Nisa eve gitti.Bende kıyafetlerimi dolabıma yerleştirdim.