Never escaped

15

Thomas

Ik liep half versuft over de laar. Het gras was nog nat van de regen van gisteren. Mijn sokken waren zo doorweekt dat , mocht je ze uitwringen je er een heel zwembad mee kon vullen. Maar mijn sokken waren nu het minste van mijn zorgen. Ik moest en zou Minho vinden, wat ik tegen hem zou zeggen wist ik nog niet , maar ik moest hem gewoon vinden. Aan het begin van mijn zoektocht naar Minho was ik razend op hem, maar nu begon ik me echt zorgen te maken. Niemand had hem gezien , en ook niemand kon zeggen waar hij zou kunnen uithangen. Binnemondsvloekend liep ik terug naar het bos. Ik wist dat Minho daar een vaste boom had waar hij tegen schopte en bokste als hij kwaad was. Dus daar ging ik als eerste kijken. Maar er war helemaal niets , geen een teken van leven. Niets! Ik liet me met mijn rug tegen de boom neerzakken, met mijn gezicht naar de laar toe. En dan zag ik het. Een sleepspoor met voetafdrukken van Newt zijn schoen. Nieuwsgierig krabbelde ik overeind en volgde het spoor. Hier en daar zag je dat ze even halt gehouden hadden. Want daar was de grond wat dieper ingezakt. Hier en daar struikelde ik een paar keer doordat mijn voet in de gleuf van het sleepspoor bleef hangen. Binnensmonds vloekend volgde ik het spoor. Het monde uit bij de box. Wat hadden Newt en Minho hier nu te zoeken?
Na een paar keer rond de box gelopen te hebben viel het me pas op , er waren krassen op het beton dat begon bij het einde van het spoor in het gras en eindigde in de zwarte duisternis van de box. En aangezien Newt er nog was en Minho niet, veronderstel ik dat,... " Oh nee,..."

Maddie

Ik werd wakker met bonkende hoofdpijn. Wanneer ik mijn ogen opende moest ik ze weer direct sluiten vanwege het felle zonlicht. Ik vloekte binnemonds." Hoe kom ik hier?" Ik wreef nog even over mijn buil op mijn hoofd totdat alles me weer te binnenschoot . De gedachten deden me mijn buil vergeten en ik liet mijn hoofd hard naar achteren tegen de oude schors van de boom vallen." Verdomme!" Fluisterde ik.
Na een tijdje stil te hebben gezeten , trok ik mezelf met veel inspanning overeind. Fysiek kon ik nu wel een paar kilometers lopen, maar mentaal kon ik elk moment beginnen huilen en in een bolletje in een hoekje gaan liggen. Een beetje beweging zal me goed doen. Moedigde ik mezelf aan. Maar alle hoop verdween weer wanneer ik Thomas in de verte zag lopen. Waarom ?! Waarom?! Dacht ik bij mezelf. Och ja, alles is toch al een puinhoop . Erger kan niet, ....toch? Dat kon het dus wel! Mijn benen begonnen uit zichzelf te bewegen en ik begon richting de box te lopen. Richting Thomas! Maar ik kon me niet verzetten, Wicked had me weer in haar macht. Waarom moet ik dit nou weer hebben?! Vloekte ik in mezelf. Zo bleef ik verder lopen. Niet wetend wat ik of ja,.. mijn lichaam van plan was. Ik wilde roepen en tieren maar mijn mond zat op slot. Thomas die aan de box had gezeten stond nu naast me. " Maddie , zouden we even kunnen spreken?" Ik wou hem zo graag knuffelen en huilen tegen zijn borst, maar ik liep stugger door." Maddie, wacht!" Hij liep achter me aan. Mijn benen begonnen een snellere pas aan te nemen. En vlak voor de afgrond van de box bleef ik abrupt staan. Ik draaide me om naar Thomas. Hij stond vlak voor me. Dan greep ik zijn shirt en kuste hem. Hij kuste terug , maar uit het niets duwde ik hem weg. Ik moest het hem zeggen van Wicked. Ik verzette me zoveel ik kon maar niets helpte. Het enige wat ik kon uitbrengen was" Wicked is goed" daarna zette ik een stap achteruit, recht de afgrond in . Ik hoorde Thomas mijn naam schreeuwen. Maar antwoorden lukte niet. Ik voelde de wind langs mijn lichaam heen razen terwijl mijn haren als oogkleppen het zicht langs de zijkant van mijn ogen versperde. Na een tijdje was het me gelukt om me om te draaien en vloog ik met mijn buik vooruit recht naar beneden. Daar zag ik een wit licht dat steeds dichter bij kwam. Dit is het einde . Daarna volgde de harde confrontatie met de grond , en werd het helemaal zwart.