Never escaped

16

Thomas

Ik was helemaal uit mijn lood geslagen. Ik had juist mijn enige sprankje hoop zichzelf in een duister gat zien werpen. Mijn knieën deden pijn van de kleine steentjes rond de box die er in staken. De tranen liepen van mijn wangen. Zo bleef ik roerloos zitten . Met knalrode ogen van het huilen en een lijkbleke huid. Na die roerloze minuten van pijnlijke stilte werd mijn verdriet omgezet in woede. Ik sloeg met mijn vuisten schreeuwend op de grond. Er ging een rilling door me heen wanneer iemand een hand op mijn schouder legde. " Het spijt me" zei een Britse stem echter me. Ik draaide me vliegensvlug om en zag nog net Newt mij de box in duwen. Ik trok hem aan zijn slechte been mee de box in . Hij schreeuwde het uit van de pijn. Wanneer hij na een paar seconden klaar was met schreeuwen gaf hij mij een duw en vloog ik met mijn hoofd tegen de muur. Ik wou me nog van de muur afzetten maar hoorde een luid gekraak van mijn arm komen. De pijn schoot door mijn arm. En daarna werd het zwart voor mijn ogen.

Alice

De keuken was precies een restant van een voedsel slagveld. En natuurlijk had Fry mij weer de taak gegeven om alles op te ruimen wanneer hij naar Alby was om te spreken over alle verschillende verdwijningen . Als ik er over na dacht kreeg ik er wel rillingen van. Wat als Maddie of Newt weg waren . Dat zou ik niet aan kunnen . Maar ik had ze daarnet nog maar gezien dus , er kan niks gebeuren . Toch? " Alice !" Riep een stem achter mij. Het was Frypan , hij kwam lopend de glade over gelopen . Het was best wel een grappig zicht. Een vrij mollige jongen die gehaast over een groot grasveld liep. Mocht dit niet een serieuze periode zijn , zou ik al plat van het lachen liggen. " Alice!" Riep hij opnieuw." Maddie , Newt , Thomas en Minho zijn verdwenen. Ze zijn in de box verdwenen!" Dit sloeg in alsof ik juist met een fiets recht tegen een betonnen muur ben gereden. " Alice , als je een dag of 2 wilt vrij nemen begrijp ik dat best. Het waren ook goede vrienden van mij." " Dank je , Frypan ." Mompelde ik en liep de keuken uit recht naar het bos. Daar liet ik me tegen een willekeurige boom neerzakken en begon te huilen . Zo bleef ik zitten tot het avond was.

" Alice?" Hoorde ik een zachte stem achter mij. " Wat doe jij nu hier?" Ik draaide me zachtjes om en zag dat het Jane was. " Huilen , en jij?" Vroeg ik nog half snikkend. " Jou zoeken , in zware tijden kun je best een vriend hebben waar je alles aan kan vertellen." Ik knikte en wreef de tranen uit mijn ogen. " Het spijt me van Maddie" zei ze zacht." Je kan er niks aan doen, het is gewoon een test, hoop ik." Ze knikte zacht en liet zich zacht tegen de boom waar ik tegen zat zakken. Ik draaide me om om haar een aan te kijken, en het viel me nu pas op dat haar ogen vol met tranen stonden. " Het spijt me , neem het me niet kwalijk" zei ze huilend. " Wat? Over wat heb je het?" Mijn woorden waren nog niet koud of ze zette zich al recht en trok me mee. " Jane?! Jane! Wat doe je?!" Riep ik uit ook al wist ik wat er ging gebeuren. Ze ging me net als de rest in de box gooien. De tranen liepen over haar wangen. " Wicked" kreeg ze er met veel moeite uit. Ze probeerde zich te verzetten , maar het was te sterk . De tranen die over haar wangen liepen begonnen stilletjes aan watervallen te worden. Haar ogen stonden dof en grijs. " Het spijt me" fluisterde ze voordat ze ons beiden de box in gooide.