Never escaped

17

Maddie

Duisternis. Dat was het eerste wat ik zag. Pure zwarte duisternis. Ik probeerde recht te gaan zitten maar dat lukte niet, mijn been zat ergens klem . Met mijn handen probeerde ik te zoeken in wat ik vast zat. " Aaah!!!" Ik trok mijn hand vliegensvlug terug. Mijn been zat vast in een grote klem. Mijn hand waarmee ik mijn been had aangeraakt hing vol met bloed. Ik begon lichtjes te hyperventileren. Tot ik een hand op mijn rug voelde. Uit reflex gaf ik de persoon in kwestie een elleboogstoot tegen zijn hoofd. Die het dan ook luid uitkermde van de pijn." Maddie!! Waar was dat nu goed voor?" Die stem , ik herkende hem dirrect. " Thomas , ben jij dat?" " Ja" Er spoelde een golf van geluk en rust over me heen. " Waarom zijn we hier eigenlijk?" De stem kwam van rechts. " Alice?" Vroeg ik zacht ." Nee ik ben de heilig geest in zijnen blauwe training." Ik glimlachte, niet dat iemand het zou kunnen zien maar het voelde al eeuwen geleden dat ik nog eens een echte glimlach had gelachen." Wie is er hier eigenlijk nog allemaal?" Als antwoord hoorde ik hier en daar wat gekreun van iemand die wakker werd. Iedereen die in de box was gegooid was hier terecht gekomen. " Ben ik de enigste die vastzit ? Want mijn been zit namelijk klem in een soort van val." " Nee, ik zit niet vast ." Antwoordde Alice. " Ik ook niet." Voegde Thomas er aan toe. " Ik ben wat moe, ik ga een beetje slapen." Zei ik tegen niemand in het bijzonder . Ik nestelde me tegen Tom zijn borst en viel in slaap.

Wanneer ik wakker werd waren mijn ogen al wat gewend aan het donker. Ik wou juist aan Thomas vragen hoe lang ik al had geslapen maar hij was blijkbaar ook in slaap gevallen, dus besloot ik om wat met Alice te gaan babbelen. Ik verschoof me wat en tot mijn grote verbazing was mijn been bevrijd en was er geen enkele wonde te zien. Zonder er verder bij na te denken fluisterde ik Alice haar naam. Ze gromde iets terug in de aard van laat me nu toch even . Ze was dus ook in het slaap gevallen. " Alice!" Ze schoot recht." Wat?" Ze geeuwde . " Ik verveel me." Mocht het niet donker zijn geweest dan had ze mij waarschijnlijk met haar 'serieus 'blik aangekeken. " Ik kom even tot bij jou." Maar toen ik naar haar toe kroop botste ik tegen een glazen plaat aan." Wat ...?" Ik voelde met mijn hand, maar er was geen ingang. " Alice? Verbeeld ik me dat nu of staat hier nu een glazen wand? " Ik hoorde haar in het donker verschuiven waar een harde 'plong'op volgde. " Ik denk van wel ja." Ik hoorde haar zachtjes vloeken over een groot dom stuk glas. Mocht de situatie niet zo ernstig zijn geweest dan lag ik al lang plat van het lachen. " Wat doen we nu?" Ik kon een kleine trilling in haar stem onderscheiden. " Gewoon kalm blijven , dan komt alles wel goed." Stemde ik haar gerust. Maar ik geloofde het zelf niet echt.
Zo bleven we elk aan een kant van het glas praten. De minuten veranderden na een tijdje in uren en ik was volledig mijn tijdsbesef kwijt. Na een tijdje zette Thomas er zich ook bij . In het donker babbelen was leuk tot zonder enige waarschuwing de felle led lampen aansprongen. Het duurde even voordat mijn ogen er helemaal aan gewend waren , maar na een paar minuten kon ik zien wat ons gevangen hield. We zaten allemaal per 2 in grote glazen kubussen van 3 meter hoor en 3 meter breed. Je kon er dus eigenlijk met gemak in rond lopen, maar iedereen bleef op zijn hurken zitten. " Waar zijn we?" Jane was de eerste die iets durfde te zeggen. Nu kregen de anderen ook de moed en begonnen onderling te fluisteren. Blijkbaar waren alle andere laarders hier ook geraakt want iedereen was er. Zelfs Wok en Jeff, die bijna nooit hun werkplaats verlaten en kleine Chuck zat ineengedoken in zijn kubus. Hij zat samen met Sofie . De arme jongen.
Na nog een half uur gepraat te hebben voelde ik iets op mijn haar. Een paar seconden later nog eens . Ik voelde eens met mijn hand . Het waren druppels water. Ik zette me wat achteruit om van onder de druppels te komen maar er bleven maar druppels vallen. Eerst traag maar daarna volgde ze elkaar sneller op , totdat het als een lopende kraan begon te lopen. Van schrik gingen Thomas en ik recht staan. Maar het water bleef maar lopen. Na een paar minuten waren onze voeten al helemaal onder water verdwenen. En het ging niet lang meer duren voordat het tot aan onze knieën zou komen. Ik hoopte dat het langs de kleine luchtgaatjes die overal in de glazen wand zaten zou verdwijnen. Maar er liep geen een druppeltje door. Al gouw kwam het tot aan mijn heupen en begon ik lichtjes te paniekeren . Want de hele bovenkant was ook gemaakt van glas. We konden dus niet ontsnappen. Thomas nam mijn hand vast en trok me tegen zich aan. " Het is gewoon een test, ze zouden ons nooit opzettelijk willen vermoorden." Ik knikte. En toen gebeurde er iets dat al heel lang niet meer gebeurt was , ik herinnerde me iets ." Tom,... ik herinner me iets!" " Echt?! Dat is geweldig!" " Nou , niet echt. Ik herinner me net dat ik verdrinkingsangst heb . En niet zo een beetje ook!"