de grijze jager en percy jackson

Will, iemand die beter is dan Arnaut?

                       

de nacht was al gevallen over Redmont. De straten van Wensley waren nauwelijks verlicht. De sterren blonken aan de hemel. Will en trek reden alleen door de straten. Bij de herberg steeg hij af. Grijze jagers moesten hun paarden niet vastbinden, die bleven gewoon staan wachten op hun baasje. Hij liep de drukke herberg binnen. In het midden was er een grote tafel met tien forse mannen om. De grootste was aan het winnen met poker. Hij had rost golvend haar tot zijn schouders hij had een oog lap op zijn ene oog en hij stonk! Will ging in een hoekje van de gelag kamer zitten. Niemand had hem zien binnenkomen. Marius nam een grote slok van zijn bier en zette de lege pot op tafel. Iedereen begon luidkeels te lachen. 'Hè zwart kop! Bestel nog eens een biertje voor me.' Percy draaide geërgerd zijn hoofd om. Hij leek de man te herkennen, maar die verbazing trek snel weg voor woede. Hij mompelde iets tussen zijn tanden.' haal het zelf! Ik zal wel zeggen dat het voor jou was.' Marius leek verast antwoord. 'Wie denk je wel dat je tegenspreekt Jochie?' Percy stond er redelijk stil bij alsof hij dit gesprek al duizendeer had gevoerd. Ook zijn had er alle vertrouwen in.'Ares' ze Percy stil. 'Genoeg riep hij uit en trok een grote dolk uit.Will taste naar zijn boog en legde al een pijl klaar.het volgende was zo snel gegaan dat zelf Will er niets van snapte. Percy hield plots een enorm zwaard vast. Hij zag nergens een schede hangen. Waar haalde hij zo snel dat zwaard vandaan? Marius haalde uit naar Percy maar die kon de aanval gemakkelijk pareren. Hoe Marius ook zijn best deed Percy een klap te verkopen met zijn dolk het leek hem niet te lukken. Hij was bijna even goed als Arnaut, of misschien beter. Het meisje die tot nu rustig aan de toog had blijven zitten mengde zich nu ook met het gevecht. Ze hielp wat met een kleine dolk. Erg dapper maar ook slim? Plots kwam Marius door de verdediging van het meisje terecht en sneed haar op haar schouder het liet een lelijke snee achter op haar schouder. Van de schrik wankelde ze even en viel op de grond.'Annabeth!' riep Percy en greep naar het meisje. Nu Percy even afgeleid was greep Marius zijn kans om de genade slag toe te brengen. Hij hief zijn dolk hoog in de lucht. Maar liet zijn wapen vallen en greep kreunend naar zijn hand waar nu een zwarte pijl in zat. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Iedereen draaide zich om naar waar de pijl vandaan kwam, er stond een gedaante in de schaduw met nog een gegeven boog. 'Jij! Reken maar dat ik je terug zal nemen, en dat zal je veel kosten!' En toen was hij verdwenen. Niemand zag naar waar of hoe. Maar hij was weg. Will liep naar het meisje die al op een stoel was gaan zitten.'Laat m eens je wonde zien' zei Will.'Het stelt niet veel voor hoor' zei ze. 'Laat eens zien!' Drong hij aan. Het meisje haalde haar hand van haar schouder en liet de wond aan Will zien. Het was een erg diepe wond. De snee was ongeveer tien centimeter lang. Will haalde een doekje uit en stelpte het bloed.'Dat was een mooi schot, merkte Percy op. Will mompelde iets tussen zijn tanden. 'Het zal even duren voordat die wond geneest' zei Will.'Tot die tijd zal je beter rusten en niet veel met je schouder bewegen.' Het meisje lachte even haar grijze ogen hadden iets onheilspellend. 'Hoe noem je?' vroeg hij.'Annabeth' zei ze terug. 'Goed Annabeth, ik zie je wel nog. Will liep verder naar de waard die alles gevolgd had.'Waar is je neef naar toe?'                                                                      'Sorry jager Will, dat was mijn neef niet. Hij had een paar uur geleden dat hij niet komt en dat hij verder trekt naar zeeklif. Ik wou je het nog laten weten maar je was nergens te bekennen. En de mensen rond die tafel waren hier al langer dan toen die gast binnen kwam.' Will knikte. 'En die jongen en dat meisje? Hoe lang zijn ze hier al?' De waard moest even na denken. 'Sins een paar dagen. Ze helpen me veel hier in de herberg.'

Will liet de woorden tot hem door dringen. 'Dankje waard' ze hij en hij liep de herberg uit. Het was nog steeds donker en er viel water uit de lucht maar dat was ok alles. Will liep al naar de stallen toen hij de deur van de herberg weer hoorde opengaan. Hij draaide zich om en zag Percy naar hem toe lopen. Door Will's kap kon je zijn gezicht niet zien. 'Hey, ik wilde je nog even bedanken voor wat er binnen gebeurde. Als jij Ar.... Ik bedoel die gast niet had beschoten dan was Annabeth er vast niet meer, ik eigenlijk ook niet.' Het ontging hem niet dat hij zichzelf corrigeerde net zoals hij die man leek te herkennen bevestigde alleen zijn vermoedens. 'Het stelde niets voor, ik doe alleen mijn job' zei hij. 'Als je mijn hulp nodig hebt kun je me altijd roepen' zei Percy. 'Dat zal ik zeker doen' Zei Will. Percy glimlachte even en liep toen weg. 'Dat zal ik zeker doen' zei Will nog.