Yürüdüğümüz hüzün yollarında ara ara anlayış gölgesinde soluk alırdık biz seninle...
Olduğumuz gibi kabulü üzerine coşkulu gülümsemeleri ederdik biz seninle...
Olmayan şeyleri olmadığıyla tutkulu bağlıydık hayata biz seninle...
Neşe pınarını kurutmaya çalışan her ne ise onlarla savaşırdık biz seninle...
Geride bıraktığımız üzüntü ve kederleri yürüdüğümüz yollara dikerdik biz seninle...
Birliktelikte ağlamaktan ve acı çekmekten bile memnun olurduk biz seninle...
Her kahvaltısını paylaşırdık biz seninle...
Her öğlen fedakarlık bahçesinden papatyalar toplardık biz seninle...
Her sadakat sarayında keman dinlerdik biz seninle...
Kavuşmanın son damlasını birlikte tamamladık biz seninle...
-Gürsel Özkır
