"Երբ մարդ երազանք կամ նպատակ չի ունենում, արդյոք դա է դատարկությունը??"
Պատմությունը մի տարօրինակ, "կիսադատարկ հոգիների" մասին մտքերով, աղջկա մասին է...
Բարի ընթերցում..
Չէ, չէ... դա ամենևին Ձեր պատկերացրածը չէ, նա իմ շրթունքներին չկպավ, այլ ընդամենը մեղմ ճակատիս դեռևս չսպիացած վերքին նու~րբ հպվեց... ու մի ակնթարթ և ես ընդհանրապես ցավ չունեմ... այդ պահին դա ամենա~հզոր սպեղանին էր ինձ համար...
Հանգստություն իջավ վրաս... Քունս էլի տանում է...
Արթնացա 12-ի մոտերքը, հիվանդասենյակս դատարկ է.
Ինձ աննկարագրելի կերպով հետաքրքրում է , թե ինչքան ժամանակ եմ այստեղ պառկել . Բայց ցավոք սրտի շուրջս որևէ հեռախոս կամ ամսաթիվ նայելու այլ հարմարանք չկա.
Չնայած նրան , որ չի թույլատրվում տեղիցս վեր կենալ, որոշում եմ մոտենալ հայելուն.
Մազերիս գույն ամենաքիչը 2 տոն բացբել էր, դեմքս իհարկե ամբողջովին վերքերով և կապերով, չնայաց նրան որ ես սարսափելի տեսք ունեմ, դա ինձ դուր է գալիս, բայց... բակց այս ամենը հե~չ....
Ի~մ.... ի~մ.... աչքե~րը, շագանակագույն աչքե~րը...
Թող տարօրինակ չթվա , բայց ես անչա~փ սիրում էի իմ շագանակագույն աչքերը... իսկ հիմա~...
Իմ աչքերը ՄՈԽՐԱԳՈՒՅՆ են... Իմ գույնը... իմ ամենասիրելի գույնը...
Աչքեռս հառած են հայելու մեջ իմ աչքերին... տպավորություն է , որ անմիջապես նայում եմ իմ հոգու մեջ... կիսադատարկի ու լիքը կոչվողի արանքում գտնվող հոգուն...
Չէ'... չէ'... աչքերը երբեք էլ չեն եղել և չեն լինի հոգու հայելին...
Երբ մենք մեզ լավ ենք թաքցնում մեր հոգու հեռավոր, աննկատ անկյուններում' ոչ ոք, և ոչինչ չի կաչող մեզ բացահայտել!
Դուռը բացվեց, մտավ Նա-ն նախաճաշը ձեռքին ու սկսեց ծիծաղել. Իսկապես որ ծիծաղելի էի' գզգզված մազեր, շատ լայն հիվանդանոցային հագուստ...
Նստեղի սեղանի մոտ , շա~տ սոված էի. Տպավորություն էր , որ չեմ կերել մի ամբողջ հավերժություն.
Ես ինքս էլ չգիտեի, որ դա իսկապես հավերժություն է եղել....
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
