In leven - Josh Dun (Nederlands)

Deel 2.

In de 40 minuten dat ik bleef wachten heb ik wel aan 20 verschillende mensen gevraagd of ik eigenlijk niet gewoon naar huis mocht. Maar telkens lieten ze me eraan herinneren dat Josh me wou spreken, en als ik weg zou gaan, zou ik me nog erger voelen.

'Ga gewoon weg, je bent nutteloos, zoveel fans verdienen dit meer dan jij'

Ik liet alles in mijn zicht mijn gedachten binnen. Ik vroeg me af wie er op de stoel heeft gezeten waar ik op zat, puur zodat de stem niet overnam. Ik noemde de stem nooit graag Blurryface, omdat elke fan dat al doet, dus gaf ik hem een naam, de naam van mijn ex-vriend: Lucas. Hij is tenslotte de reden dat alles slechter gaat.

Ik kende hem sinds ik 12 was, toen zat ik al in een depressie, op mijn 13de kregen we een relatie, beide hielden we elkaar in leven. Toen ik in coma lag door anorexia had hij mij een brief geschreven, een afscheidsbrief, hij zei dat hij me zo niet kon zien, en dat hij de wereld niet kon zien. Een week later werd ik wakker en kreeg ik meteen het nieuws dat hij zelfmoord had gepleegd, we waren 16 toen.

Ik voel en voelde me zo schuldig, ik was niet goed voor hem, ik kon hem niet in leven houden. Andere zouden dat waarschijnlijk wel doen. Na zijn dood ging alles slechter, ik was bang om te praten, het enigste wat ik deed was dronken worden in mijn kamer, drummen en elektrische gitaar spelen.

Om een zin uit zijn afscheidsbrief te citeren; 'Ik vroeg je om samen weg te gaan maar ik denk dat je al verdwenen was. Naar het meisje dat mijn hart stal, en mijn ogen het goede liet zien. Naar jou, Ashley, ik hou van je.'

De tattoo in mijn nek verwees naar alles wat ik lief had, Twenty One Pilots,  Lucas, mijn ouders, mijn beste vriendin, naar muziek, naar mijn huisdier. 'Naar jullie,' stond er. Veel mensen vroegen erom maar vaak zei ik 'dat is naar jou', omdat ze zich dan snel goed en comfortabel voelen. Alleen mijn beste vriendin wist wat het echt was voor mij. 'Dank naar jullie alle om hier aanwezig te zijn!' hoorde ik Tyler roepen.

'Nu komt Josh en vind hij jou even dom als alle andere,'

Ik wachtte nog even, ik wou naar huis, terwijl ik Josh wou leren kennen, maar ik kon de stem niet aan, en Josh zou daar heel waarschijnlijk niet eens helpen. Ik dwaalde af in mijn gedachten, mijn arm deed pijn, nog niet over mijn hoofd gesproken, ik voelde me nog steeds niet goed en ik was moe.

Joshua kwam de kamer binnen, zijn buik was bloot en hij zat vol zweet. Hij had water in zijn rechterhand en een handdoek in zijn linker.

'Alles al wat beter?' vroeg hij. Alsof ik in 40 minuten een paniekaanval, depressie en mijn onzekerheden kon bestrijden. Ik had het gevoel dat ik eerlijk kon zijn, want vrienden gingen we toch niet worden dus dan hoef ik er niet vaker over te praten.

'Je vertrouwt mensen te snel'

Josh kwam naast me zitten en haalde het zweet van hem met zijn handdoek. 'Geen belediging maar ga eerst maar 5 liter deo opdoen', hij lachte even terwijl ik zachtjes glimlachte.

'Je hebt het nu al verneukt'

Ik probeerde niet naar de stem te luisteren. 'Mag ik je arm eens zien?' vroeg hij. 'Er valt niet veel te zien', zei ik. Toch gaf ik hem mijn arm, een groot deel zat in verband.

'Hoe vers waren die wonden?' zuchtte hij. 'Ben je een therapeut of zo?' ik wou dat helemaal niet zeggen, 'sorry dat moest van Lucas!'. Hij keek verward. 'Lucas is mijn Blurryface. Geen verdere vragen over stellen. Die snijwonden zijn er al 24 uur.'

'Lucas? Van waar de naam?' vroeg hij. 'Ex-vriend',  mompelde ik. 'En wil je stoppen?' waarom stelde hij zoveel vragen? 'Met wat?' vroeg ik hem. 'Met snijden.'

Ik dacht na. Ja, ik wou stoppen, nee, dat gaat niet. 'Tuurlijk, dat wilt iedereen denk ik wel, maar dat gaat niet alleen,' ik zweeg even, 'niet zonder hem...'

Joshua keek straks naar mijn arm. 'Mag ik je helpen?' vroeg hij onzeker. Ik slikte even. Niemand wou helpen.

'Hij moet iets van je'

'Waarom?' vroeg ik. 'Omdat, dat weet ik niet, ik wil je leren kennen,' hij klonk bang om iets. 'Geloof me, dat wil je niet.' zei ik hem. 'Ik heb geen behoefte aan hulp, ik euh... Ik heb eigenlijk geen zin in nog maar iets van contact, maakt niet uit met wie, ik ben gewoon niet sociaal. Toch bedankt.' zei ik tegen hem.

'Inderdaad, je bent hem niet waard'

Ik wou wel gille om die stem, ik wou gillen om wat ik net deed, om wat ik doe want ik weet dat het niet juist is. 'Sorry,' zei ik, 'ik heb hulp nodig, ja, je mag me helpen. Maar weet gewoon dat ik alles kapot maakt, als ik iets fout doe, zeg het alsjeblieft, ik verneuk alles', zei ik.

'God, ga naar huis'

'Ik heb mijn handen geschaafd aan mijn drumstokken,' hij keek naar zijn handen met de meest aantrekkelijke grijns, 'dat betekend niet dat ik mijn carrière voor eeuwig heb verneukt,' net op dat moment kwam Tyler binnen. 'Jawel, Josh, je bent uit de band!' zei hij en glimlacht vriendelijk naar me. 'Nee! Jij bent uit de band!' antwoorde Josh. 'Nee!' Tyler begon te lachen. 'Maakt niks uit', lachte Joshua.

Tyler gaf een briefje aan Joshua en verliet de kamer weer. Josh begon hard te lachen met het briefje. 'Oké, terug naar het onderwerp,' zei Joshua, 'zullen we twee dingen beloven?' Ik keek naar zijn handen. 'Ik beloof niet, maar aan afspraken kan ik me houden', zei ik. 'Ik geef jou mijn nummer, je houdt die geheim, voor iedereen! En dan afspraak 2, je belt me, als je die wonden opnieuw wilt maken, of als je wilt praten!'

Ik knikte zacht, wetend dat ik niet zou durven bellen. 'Dat is een afspraak', glimlachte ik. 'Je hebt een mooie glimlach!' zei hij. 'Tuurlijk', lachte ik sarcastisch. Ik gaf hem mijn telefoon zodat hij zijn nummer kon intypen. 'Ik zou maar eens kijken naar de berichten van Oliver, die heeft zo'n 20 berichten achter gelaten!' lachte Joshua. 'Negeer hem maar', zuchtte ik.

'Zo'n zucht? Speel je een instrument?' vroeg hij. 'Ja, elektrische gitaar, en drumde, maar dat doe ik niet meer en ben ik niet goed in',glimlachte ik. 'Zit je in een band, of iets gelijk?' vroeg hij. 'Euh ja, met mijn huisgenoten, niets bijzonder, meestal in de cafe's en zo...' glimlachte ik.