Inktzwart hart

4. Luke

4. Luke

'Als ze ja zegt, krijg ik tien dollar van je. Of pond.'

'Ze zegt echt geen ja,' had ik gemompeld, voor mijn beste vriend de weg overgestoken was. 'Wedden?'

Ik was ervan overtuigd geweest dat Flinn nee zou zeggen. Ik rekende erop. En nu keek ik toe hoe mijn beste vriend met haar praatte, met haar praatte alsof hij haar al jaren kende. Dit soort dingen liet hij eruit zien of het gemakkelijk was, maar ik wist wel beter. Het was zijn talent.

Zolang als ik me kon herinneren, en dat was lang, was Mikey de kletsende, bijdehante jongen geweest. De jongen die alle lachers op zijn hand had, de jongen die iedereen mocht en iedereen kende als de clown. Ik wist wel beter dan dat. Ik kende ook zijn andere kant.

Mijn beste vriend was de jongen die je overal naar binnen kreeg. In kroegen, in clubs, ook al had je de goede leeftijd nog niet. Zonder gene praatte hij met de oude buurvrouw die zo gerimpeld was als een rozijn, maar ook met een nieuw topmodel.

Mijn ogen schoten naar het tweetal bij de deur. In zijn act, in de Mikeyshow, zou zij niet trappen. Ik hoopte dat eens iemand mijn beste vriend niet zijn zin zou geven. Niet dat ik het hem niet gunde, niet dat hij niet met haar mocht praten, maar dit meisje was anders. En ik wilde haar voor mezelf houden. Ze wist niet wie ik was. Ze had me gevraagd naar mijn onzekerheden. Het was verfrissend geweest om voor het eerst in tijden mezelf te zijn bij een vreemde, bij een leeftijdsgenoot van het andere geslacht. Flinn had geen idee wie ze deze persoonlijke vragen had gesteld en wat ze ermee zou kunnen verdienen als ze de antwoorden zou verkopen.

Opnieuw keek ik naar de deur. Het meisje gebaarde en haar gebaren werder steeds wilder. En net toen ik wilde grijnzen, omdat ik gelijk had, sloeg mijn hart een slag over. Ze stak de sleutels in het slot. Fuck. Dit deed ze niet, dat kon niet. Dit kon ze niet menen.

Achter haar rug stak Mikey zijn duim naar me op. Als antwoord stak ik mijn middelvinger op vanaf de overkant van de straat. Dat leverde me een kwade blik op van een passerende voorbijganger.

Overdreven beleefde Engelsen ook.

Wat zou hij aan Flinn vertellen? Zou hij vertellen dat hij mij kende?

Ik slikte de brok in mijn keel weg en toen begonnen mijn voeten te lopen, recht op de winkel af. Ze gaven me geeneens de kans om te kijken of ik niet bijna onder een auto kwam bij het oversteken. Ze liepen gewoon.

Flinn had een lampje aan geknipt bij de kassa. Ik drukte mijn neus tegen de ruit om iets te zien in de donkere winkel wat bijna onmogelijk was. Het duurde even voor mijn ogen gewend waren en toen zag ik het hoofd van Mikey. In elk geval: het was een hoofd met rechtopstaand haar waardoor ik mijn conclusie trok. Flinn had niet zo'n kapsel, dus het kon alleen Mikey zijn. Wist ik maar wat ze zeiden. Had ik maar de supergave om alles te kunnen horen. Maar dat kon ik niet. Het enige talent dat ik bezat, was dat ik aardig gitaar kon spelen. En zingen. En lyrics schrijven. Maar in de wildernis had je daar niets aan. Ook niet als ik in de honderdste editie van De Hongerspelen terecht zou komen trouwens. Misschien zou ik Katniss kunnen betoveren met mijn stem, maar ik betwijfelde het.

Een stemmetje in mijn binnenste riep naar me, maar ik probeerde het te negeren zo goed en zo kwaad als het ging.

Misschien had je Mikey niets over haar moeten vertellen, niet moeten vertellen dat ze je niet herkende. Dan zou hij nooit hierheen hebben gewild om dat wonder te aanschouwen en zou hij geen rare dingen over je kunnen zeggen.

'Heel erg bedankt!' Mikey's stem haalde me uit mijn gedachten en ik knipperde een paar druppels van mijn wimpers weg. Even schoten mijn ogen naar boven en ik realiseerde me dat het regende, dat het hard regende en dat ik er geen erg in had gehad.

Flinn bromde wat onverstaanbaars, terwijl ze de sleutels in de deur omdraaide. Toen zei ze duidelijker: 'Succes met je optreden vanavond. Waar zei je dat je optrad?'

De regen leek nog met grotere bakken uit de lucht te komen, maar zowel Mikey als Flinn leek het niet te voelen. Of er niet om te geven. Ik slikte de prop in mijn keel weg, maar het liefste wilde ik hem bij haar wegtrekken. Ik had hem niets moeten vertellen, over dit meisje die nog nooit iets gehoord had van ons. Of in elk geval de link niet legde tussen de liedjes en ons. En ik wilde het nog even zou houden, want het was te lang geleden dat ik maar een gewone jongen was, dat ik niet Luke de superster. En voor het eerst in tijden wilde er niemand iets van me en werd er geen raar voorstel gedaan door een meisje. Flinn had me niet gesmeekt om met haar naar bed te gaan of met haar te trouwen. Ze had niet eens een handtekening willen hebben.

'O, in een of ander achterafzaaltje, niets boeiends,' drong Mikey's stem door in mijn gedachten en ik zag hoe zijn tanden wit oplichten. 'Maar als je bekend wilt worden, moet je er iets voor over hebben.'

Een druppel gleed mijn nek in en ik rilde, terwijl ik mijn jas steviger om me heentrok. Mijn gedachten dwaalden af naar de afgrijselijke gele zuidwester die we erbij gekregen hadden toen we het appartement huurden. Waarschijnlijk van een vergeetachtige vorige bewoner.

Te huur: gemeubilaird appartement in een (smoezelige) buitenwijk van Londen met gratis gele zuidwester. Prijs te overleggen.

'Ik zei toch dat ik gelijk zou krijgen,' tetterde ineens de stem van mijn beste vriend in mijn oor en hij gaf me een - te harde - mep op mijn schouder. Er ontsnapte een kreun bij die klap die ik echt niet binnen kon houden. 'Zeg me maar na: Mikey is geweldig, awesome. Ik aanbid de grond waarop Mikey loopt.'

'Wat dacht je van: dat doe ik niet?' Ik rolde met mijn ogen en ik gaf hem een duw. 'Ze wilde gewoon snel van je af en ze wist dat je niet op zou geven, dat nee niet in jouw woordenboek voorkomt.'

Hij trok een pruillipje. 'Doe eens niet zo gemeen. Ik weet dat je het niet kunt hebben dat ik gewonnen heb, maar we hebben gewed en jij hebt nu eenmaal eerlijk verloren. Net als dat ik eerlijk gewonnen heb. Ik krijg trouwens nog geld van je.'

Ik viste een tien dollar biljet uit mijn zak en drukte het in zijn handen. 'Dit zijn trouwens wel de laatste die ik heb, dus volgende keer moeten we toch maar overgaan op ponden.'

We deden waarschijnlijk teveel weddenschappen, want voor we naar Engeland vertrokken had ik minstens honderdvijftig dollar in mijn portemonnee gehad.

'Thanks, man. Zullen we nu wat meiden gaan zoeken voor vannacht?' Hij knipoogde naar me voor hij me bij mijn arm greep.