Inktzwart hart

11. Flinn

11. Flinn

Het was of de portemonnee me bespioneerde, want de rest van de nacht had ik het gevoel gehad dat het ding me boos aankeek, het me kwalijk nam dat ik hem niet meteen had teruggebracht. Maar het was niet dat dat kon, want ik wist niets van de eigenaar. Van Luke. Luke Smith. Natuurlijk had ik hem gegoogled en er waren een heleboel jongens en mannen met die naam uitgekomen. Er was echter niet een die op de jongen had geleken die ik in mijn winkel gehad had, dus dat spoor liep dood. En ik had geen zin om al die profielen te bekijken. Ik wist niet waar ik hem kon vinden, maar hij wist wel waar hij mij kon vinden.

Het bruine ding lag op de hoek van mijn bureau en het voelde nog steeds of ik bespioneert werd. Met een graai trok ik de beurs naar me toe en stopte hem in de zak van mijn spijkerbroek. Er ontstond echter een bult in mijn zak die niet te negeren was en ik legde het ding terug. Als de jongen op zou komen dagen, dan zou ik wel naar boven lopen. Als. Misschien had hij geen idee waar hij hem verloren was en was hij mij alweer vergeten. De superheldin die hem gered had van een opdringerig meisje.

En misschien kon het hem wel niets schelen dat hij zijn portemonnee kwijt was, omdat hij voortdurend alles kwijtraakte. Niet dat hij mij het type daarvoor geleken had, maar ik kende hem niet echt nadat ik hem twee keer gezien had. Dat telde niet als iemand kennen, vond ik.

De trap naar beneden was glad van het water en ik vermoedde dat een van de buren eindelijk eens besloten had om het ding te poetsen. Of misschien had iemand een fles van het een of andere laten vallen.

'Mam.' Met die woorden liet ik me op een keukenstoel aan de eettafel zakken, terwijl mijn moeder achter het gasfornuis stond en de geur van tomatensaus mijn neus vulde. Mijn maag begon te rommelen bij de gedachte aan avondeten, maar ik besloot om me er niet door af te laten leiden. Dat kon ik nu niet gebruiken en dat wist ik. Ik moest een heel belangrijke boodschap afleveren die gehoord moest worden. Die door mijn moeder gehoord moest worden, ook al zou het haar hart breken. 'Wat zou je ervan vinden als ik een tijdje bij pap ga wonen? Hij heeft me uitgenodigd.'

Mijn moeder draaide zich om, de lepel nog in haar handen. De tomatensaus droop eraf en spetterde op de grond. Ergens leek het wel een beetje op bloed en zag de keukenvloer er na een paar seconden al uit als een plaats delict. 'Wat is een tijdje, Flinn?' Dat ik was uitgenodigd, negeerde ze. Het onderwerp vader lag nogal gevoelig en we spraken zelden nog over hem.

'Een tijdje' waren drie maanden geweest, toen was het een halfjaar geworden. En nu, nu kon het zowel een halfjaar als negen maanden als een jaar worden. Ik was nog uit over de bewuste tijd. Ik was hier nu iets meer dan twee maanden en de nieuwigheid was eraf. Ik had me voorgesteld dat als ik naar een stad als Londen zou verhuizen, mijn leven compleet zou veranderen. Dat het opwindend zou zijn, dat ik elke dag uit zou gaan. Maar vooralsnog had ik vooral gewerkt in de muziekwinkel en was ik een aantal keer uitgeweest met Celeste die me meteen in de eerste week geadopteerd had als nieuwe vriendin. Ze was de dochter van een van mijn vaders vrienden. Het had gevoeld als liefdadigheid voor ik het meisje ontmoet had. Zelf was ze onmiddellijk aardig geweest en had totaal niet laten merken dat ik een last was voor haar. Of misschien was ik dat ook wel niet. In het begin had het ongemakkelijk gevoeld, maar dat had ze weggenomen door vriendelijk tegen me te zijn.

En ik had gehoopt om meer met mijn vader op te trekken, maar die had ik totnutoe nog maar weinig gezien. Niet vaker dan toen ik in Nederland gezeten had en hij in Londen. Hij was of op zakenreis of zat bij een van zijn nieuwe liefjes. Achteraf gezien had ik dus best in Nederland kunnen blijven, want mijn vader en ik hadden niet bepaald aan 'bonding' gedaan zoals hij het noemde.

Aan de andere kant: dan had ik Luke nooit leren kennen en had ik nooit geweten dat er ook aardige knappe jongens bestonden die zichzelf niet geweldig vonden.