!NKAR

!NKAR✴BöLüM 1✴

BU KİTABI ON ALTI YILLIK HAYATIM BOYUNCA KAFAMDA ÖLDÜRDÜĞÜM YÜZLERCE KİŞİYE İTHAF EDİYORUM.
***
17.10.2013
Yağmur aniden bastırdı. Gökyüzünü saran bulutlar biran önce içini dökmek istercesine hızını arttırırken genç adam siyah ceketinin yakasını kaldırıp ensesine siper etti. Üşümüş ellerini de ceketin dar ama sıcak ceplerine soktu. Soğuğu sevmiyordu. Soğuk kalbinin derinliklerinde gizlediği ve en ufak fırsatta zincirlerini kırmaya heveslenen kötü anılarını kışkırtıyordu. Kuzguni siyah saçlarının arasına dökülen yağmur damlalarını düşürmemeye çalışarak adımlarını hızlandırdı. Karanlık çoktan çökmüştü ama etraf yine de zifiri karanlık değildi. Genç adam meyve verecek bir ağacın yapraklarını andıran yeşil gözlerini karşı kaldırımda elindeki poşeti taşımakta zorlandığı için yavaşça yürüyen yaşlı kadına dikti. Bu ıssız sokakta ikisinden başka kimse yoktu.

Her ne kadar düşünmemeye çalışsada soğuk rüzgar gözbebeklerinde bir boşluk bulmuş gibi yavaşça beynine süzülüyordu. Anılar buharlaşıp düşüncelerine sızarken biran önce yapması gereken şeyi yapıp bu şehirden ayrılmak istiyordu.

Caddeye yakın bir yerde sokağın sonundan hemen sola dönünce aradığını bulacaktı. Hâlâ çiselemeye devam yağmura aldırmamaya çalışarak ne kadar güçlü olduğunu kendi kendine kanıtlamaya ihtiyacı vardı. Tetiğe basmak hiçbir şeyi değiştirmiyordu, sert yüz hatları ve bomboş bakan gözler hiçbir şeyi kanıtlamıyordu. Bu savaşta galip gelirse o zaman gücünü kendine kanıtlamış olacaktı. Uzun zaman önce tebessümlere kapısını kapatmış dudakları kendine olan kızgınlıkla gerildi.

Sokağın sonuna geldiğinde adımlarını yavaşlattı, kısılmış gözleriyle omzunun üstünden sokağa baktı. Tamamen yalnızdı, yaşlı kadının nereye kaybolduğunu bilmiyordu ama umursadığı da söylenemezdi. Evin duvarlarına temkinli adımlarla yaklaştı. Duvara yaslanarak bir süre sessizliği dinledi. Acele etmiyordu, acele etmek korkakların işiydi ve korkaklar her zaman hata yapardı.

Evin önünde durduğunda ise evi inceleme imkanı buldu. Bakışları eve yöneldi. Tek katlı, turuncunun en canlı tonu hakim olan evin çatısından aşağı adını hiç bilmediği türden bitkiler sarkıyordu. Neredeyse boş olan bahçenin ortasında kocaman ahşap bir masa duruyordu. Masa spreyle beyaza boyanmıştı, çevresinde duran tek sandalye de öyle. Kapının kenarlarına konulmuş süs lambaları hem günün kasvetli havasını bir nebze dağıtıyor hem de eve değişik bir hava katıyordu.

Genç adam eve girmekte hiç zorlanmamıştı. Pencerenin pervazı birazcık zorlamayla hemen açılmış, evde bulmuştu kendini. Her şey tahmin ettiği gibi çok kolay bir şekilde işliyordu. Birazdan parmaklarına bir başka bedenden sıçrayan kan bulaşacak ve başka bir bedenin katili olacaktı. Bu düşünce onu dehşete düşürmekten çok tatmin ediyordu. İçindeki soğuk kanlı ruhun biran bile tereddüt etmeyeceğini biliyordu.

Tam o sırada bulunduğu odanın diğer tarafındaki odanın kapısı açıldı ve çıkan ses kulaklarını doldurdu. Eli pantolonunun beline sıkıştırdığı silahına giderken nefesini tutmuş, her sesi duymak için kulaklarını kabartmıştı. Başının yarısı görünecek şekilde duvarın kenarından sesin geldiğin yere baktı. Gözüne ilk çarpan uzun dalgalı siyah saçlar oldu. Profilini görmesine rağmen saçları önüne düştüğü için yüzünü seçememişti. Genç adamın bakış açısından oldukça narin görülen elleri soğuk yüzünden kasılmaya başlamış bir şekilde odanın her yerine saçılmış giysileri toplamaya çalışıyordu. Üstüne giydiği pudra pembesi elbisesi kanepenin üstüne rasgele atılmış pırıltılı küçük çantası ve siyah ince topuklu ayakkabısı eve yakın zamanda geldiğini gösteriyordu.

Davetsiz gözler henüz yirmili yaşlarında olan genç kızı incelerken kız her şeyden habersiz önüne düşen saçlarını geriye doğru attı. Ve katil kurbanının yüzünü tam olarak o zaman gördü.

***

Devam edecek.

Tüm yorumlarınızı merakla bekliyorum. Umarım beğenir ve bana yol gösterirsiniz. Vakit ayırıp okuduğunuz için minnettarım.

♥by ayem_i♥