I Can Make This Feel Like Home. | Niam.| MPREG.

chapter 2

*Nialls p.o.v.*

Het luchtte op dat ik Liam verteld heb over mijn geaardheid. Hij wist alleen nog niet alles... Ik was verliefd op een jongen... op hem. Deze nacht naast hem, ik sliep beter dan ik de hele tour heb geslapen. Ik ben een lichte slaper en voelde halverwege de nacht dat Liam zijn armen om me heen sloeg en me tegen zich aan trok. Ik glimlachte klein en sliep weer verder.

"Niall, wakker worden. De jongens willen de stad bekijken vandaag, ga jij ook mee?", hoorde ik Liam fluisteren. Ik opende mijn ogen en zag Liam boven me hangen. De zon scheen op zijn perfecte gezicht en het was het mooiste om mee op te staan. Ik knikte voorzichtig en ging rechtop zitten. "Hoe voel je je?", vroeg ik. "Meh.", zei Liam en haalde zijn schouders op. "Ga je wel mee?", vroeg ik. Liam knikte. "Tuurlijk, wat denk jij dan!", riep hij en sprong uit bed. "Hyperactief mens.", lachte ik en stapte ook uit bed. "Ontbijt?", vroeg Liam. "We kunnen ook in een cafeetje ontbijten.", zei ik. "Zal ik de anderen bellen.", vroeg Liam. "Nah, die slapen waarschijnlijk nog.", zei ik. Ik wou gewoon alleen met hem zijn en wou buiten de deur ontbijten.

"Hoe zijn je pannenkoeken?", vroeg Liam met een klein lachje. Ik neem een stukje van mijn pannenkoek op mijn vork en breng het naar Liams mond. "Proeven? Sharing is caring.", lachte ik. Liam nam de hap van mijn vork. "Oh mijn god dit is goed!", riep Liam met volle mond. Ik keek lachend toe. Niet veel later kwamen de anderen binnen. "Al begonnen?", lachte Harry. Ik knikte. "Je kent me, altijd hongerig.", zei ik en hoorde Liam naast me grinniken. "Hoe voel je je Liam?", vroeg Louis zacht. "Beter.", zei Liam naar de grond starend. "Sorry van gisteren, we hadden niet zo moeten uitvallen tegen je.", zuchtte Harry. "Inderdaad.", bevestigde ik. "Kom zitten.", zei Liam. Toen mijn bord leeg was, voelde ik onder de tafel dat iemand mijn hand pakte. Ik keek naar Liam die blozend lachte. Wacht! Deed hij dat nou serieus?! Ik zuchtte en probeerde niet te blozen. Liam zag dat en grijnsde breed. Toen Louis en Harry klaar waren, sprong ik ongemakkelijk op en vroeg: "Zullen we gaan?"

Zoals altijd liepen Louis en Harry voorop, ik liep met Liam achteraan. Hij voelde zo dichtbij, maar zo ver weg. Het voelde vertrouwd dat hij mijn hand vast had, maar ook ongemakkelijk, wat als de anderen het zagen? Was het gewoon vriendschappelijk? Moest ik hem vertellen hoe ik me voel? Nee, dat kon alles verpesten! Ik zou wachten. Ik ben geen type dat graag de leiding neemt en ALS Liam mij leuk vind, dan zal hij dat vast en zeker nog wel eens vertellen, toch?

"Barcalona! Hoe gaat het met jullie!", riep Harry. Luid gegil vulden het stadion. Ik zat op een opstapje, rond te kijken en te lachen om Harry's flauwe klop-klopgrappen. Liam kwam naast me zitten. "Kennen jullie mijn blonde vriend al!", riep hij. Opnieuw luid gegil. "Heb jij nog iets tegen deze prachtige Spaanse meiden te zeggen, Niall?", vroeg Liam en sloeg zijn arm om mij heen. Hij hield zijn microfoon bij mijn mond. "Let's rock this city!", riep ik en pakte mijn gitaar. We begonnen Teenage Dirtbag te spelen en de zaal ging los. "Come with me Nialler, don't say maybe.", zong Liam en liep op me af. Ik liep naar het midden van het podium waar de andere twee stonden te wachten. Ik moest me beheersen om niet te gaan blozen, maar mijn grijns kon ik niet beheersen. Ik gaf hem een klein knikje en een lieve glimlach.

"Goeie show!", riep ik toen ik het podium af rende. "Op naar de tourbus, let's go to France!", riep Liam en legde zijn hand op het smalle gedeelte van mijn rug. Sheez, waarom doet hij me dit aan!

---

Made by Fieke aka: Im_Nobody_Too