Το Μέρος που σε Γνώρισα

Chapter 6: Ο αγωνας

Hello! Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που έχετε διαθέσει για να διαβάσετε την ιστορία μου❤... ελπίζω να συνεχίσετε να την διαβάζετε και να μην βαρεθείτε. Τωρα θα αρχίσει να γίνεται ενδιαφέρουσα εξάλλου..❤💋❤💋

Pov βιολετας

Σήμερα ήταν ο αγώνας τον παιδιών αν και δεν είχα τρελή όρεξή να πάω τους το είχα υποσχεθεί. Και για να πω και την αλήθεια ήθελα να βγω από το σπίτι να ξεχαστώ λίγο και να περάσω καλα.

Ήταν 10 το πρωί και μόλις είχα ξυπνησει από τον ήχο του κινητού μου που δονουταν για ώρες. Αφού η Αγγελική μου είχε στείλει δέκα μηνύματα για το τι θα φόραγε. Αχ! Αυτή η Αγγελική. Είχε περάσει ένας μήνας μονο που τη γνώριζα αλλα για εναν περιεργο λογο την είχα συμπαθήσει και είχα δεθεί μαζί της πιο γρήγορα από ότι περίμενα.

Καθώς βγήκα από το δωμάτιο μου κατευθύνθηκα προς την κουζίνα για να φτιάξω πρωινό. Είχα αρκετή ώρα μπροστά μου για να ετοιμαστώ Αφού ο αγώνας ξεκίναγε στις 14:00 και εκτός αυτού θα ερχόταν η Αγγελική από εδώ για να φύγουμε μαζί.

Την ώρα που έμπαινα στην κουζίνα με κατέκλυσε μια μυρωδιά . Τη γνώριζα αυτη τη μυρωδιά ήταν εκείνη που μυριζα κάθε μέρα τον τελευταιο μηνα .
"Πάλι μα πάλι γιατί?" Άρχισα να λέω στον αδελφό μου κλαψουριζοντας.

"Έλα μωρέ βιολετα σιγά δεν κάηκε πολύ κοιτα" ειπε δείχνοντας μου την προσπάθεια του να κάνει τηγανίτες...
"Και οι δύο μας γνωρίζουμε ότι αυτό εκει δεν είναι τηγανητές αλλα κάτι που θα σε στείλει κατευθείαν στο heaven. Ειδικά εσύ που είσαι και γιατρός πρέπει να το γνώριζες"
"Έλα δεν χρειαζετε να μου το χτυπάς ότι είμαι άχρηστος " ειπε κάνοντας μου εκείνη τη φάτσα που έμοιαζε σαν βρεγμένο γλυκό κουτάβι.
"Δεν είσαι αρχηστος, μονο στην μαγειρική δεν το έχεις. Και δεν χρειαζετε δεν νομίζω κανένας ασθενής σου να σε βάλει να μαγειρεύεις για να τον κανεις καλα." "Thanks little sis" ειπε χαμογελώντας μου.

"Τέλος παντον νομίζω ότι έχεις αργήσει για τη δουλεια" είπα διχνοντας του το ρολόι.
"Ωχ έχεις δικιο πρέπει να φύγω εσύ θα κάτσεις σπίτι σημερα?" Είπε φοροντας το σακάκι του και πηγαίνοντας προς την πόρτα.
"Θα βγω με την Αγγελική θα πάμε να δούμε έναν αγώνα μπασκετ που παίζουν κάποιοι συμμαθητές μας"
"Μπα πως και έτσι ? Εσύ βγαίνεις? Θα παίζει και κανένας που σου αρέσει?" Είπε σηκώνοντας ενιγματικα το ένα του φρύδι.
"Φύγε απλως φυγε" του είπα σπρώχνοντας τον προς την πόρτα. "Απλως να μην σε αποπλανησει κανεις..Και να μην παίρνεις καραμέλες από ξένους.." είπε γελώντας πριν του κλείσω την πόρτα στην μούρη.