Το Μέρος που σε Γνώρισα

Chapter 8 : Ημέρα χιονιου

Hello! New chapter. Λοιπόν το σημερινό chapter γράφεται πάνω στις διακοπές και για το λόγο ότι no internet άργησε να ανέβει και να γραφτεί!!! Ελπίζω να σας αρέσει!❤💋❤💋

Pov βιολετας

Σήμερα ήταν μια πολυ κουραστική μέρα στο σχολειο. Καθομουν στον καναπε και διαβαζα ενα βιβλιο που βρηκα στην βιβλιοθηκη του αδελφου μου.

Ηταν ενα κοινωνικο μυθιστόρημά που μίλαγε για τη ζωή ενως φιλοσόφου. Είμαι ενα άτομο που μπορει να διαβάσει τα πάντα ωστόσο αυτό ήταν τόσο χάλια που δεν μπορούσε κανεις να το διαβάσει και να μην τον πάρει ο ύπνος.

Γνώριζα ότι ο αδελφός μου είχε χάλια γούστο αλλα ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να αγοράσει κάτι τέτοιο.

...

Ειχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που γνώρισα τα παιδιά. Και μπορω να πω οτι ειχα συνηθησει τη παρεα τους και μου ηταν αρκετα ευχαριστη.

Δεν καταλαβα πως εφτασε ο Δεκέμβριος ένας από τους αγαπημένους μου μήνες. Εξω χιονιζε και δεν μπορούσα να αντισταθώ στην ιδέα του να βάλω το μπουφάν μου και να βγω έξω στο χιονισμένο δρόμο για να παίξω με το χιόνι.

Οστοσο στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά από ότι στο Λονδίνο που ακόμα και με χιόνι πηγαίναμε στο σχολειο. Εδω μόλις έπεσαν οι πρώτες νιφάδες αμέσως τα σχολεία έκλεισαν. Κάτι το οποίο με χαροποίησε πολύ.

Κοιταζα εξω απο το παραθυρο μου και παραρηρουσα το χιονι που επεφτε απο τον ουρανο λεπτό λεπτό .

Πραγματικά ηθελα πολυ να βγω έξω να παίξω με το χιόνι ωστοσο θα εμοιαζα με χαζή γιατί κανένας δεν βρικοταν έξω στο δρόμο.

Και ενώ εγώ βαριομουνα αφόρητα στο σπίτι άκουσα το κινητο μου να χτυπά. Ήταν ο Νικος.

Στην αρχή διστασα να το σηκώσω αλλα μετα απαντησα
"Ναι?"
"Γεια βιολετα τι κάνεις?"
" Γεια σου Νικο. Καλα ειμαι. Κοιτάω το χιονι που πέφτει. Εσύ?"
"Το ίδιο και εγω" ειπε λες και ήθελε να με εντυπωσιασει τονίζοντας την όμοια κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν.
"Α! Ωραία. Θα ήθελες κάτι?"
"Ναι, να μωρέ μιλάγαμε με τα παιδιά και λέγαμε μήπως παμε στο βουνό για να παιξουμε με το χιόνι." Είπε με ντροπαλό τόνο στην φωνή . Μάλλον δεν ήταν από τα άτομα που ήθελαν αν δίχνουν ότι έχουν ένα παιδί μέσα τους .

Χαχανισα φέρνοντας στο μυαλο μου την εικόνα του να μου λέει ότι θα πάνε να παίξουν με το χιόνι. Από το ήχο της φωνής του κατάλαβα ότι μπορεί και να είχε γίνει κόκκινος από ντροπή. Τι γλυκό σκέφτηκα. "Ναι και λέγαμε μήπως θέλετε να έρθετε και εσύ και η Αγγελική?" Συνέχισε να μου λέει μετά από μια στιγμιαία παύση.