Σχολείο για διαφορετικούς (#READINT2017)

Μια παράξενη εμπειρία στο αεροπλάνο

Για αυτό το κεφάλαιο θέλω να ευχαριστήσω την Nerendemia_ που το έγραψε :) Κάντε της follow και διαβάστε τις ιστορίες της :)

Σκεφτόμουν τον Σαμ και εμένα. Όταν αγαπάς θέλεις ο άλλος να είναι ευτυχισμένος και δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου, θέλεις το καλό του άλλου.Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πονέσεις για να δεις την αγάπη σου ασφαλή ή ευτυχισμένη. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει , πως δεν πρέπει να ξαναδείς το άτομο που αγαπάς. Και οι δυο είχαμε κάνει θυσίες πάντως.

 Εγώ Θυσίασα  όλη μου την ζωή μου για να τον σώσω, εντάξει, όχι όλη, σχεδόν  όλη παρά έναν χρόνο. Αλλά εκείνος... εκείνος θυσίασε την καρδιά του για να με διώξει. Πόσο θα πόνεσε βλέποντας με να φεύγω και πιστεύοντας ότι δεν θα με ξαναβλέπε, πόσο θα πίεσε τον εαυτό του να μου όλα αυτά τα λόγια: ότι έπαιξε μαζί μου για να έχει τζάμπα μια αφοσιωμένη νταντά για τον Μπράντι και αφού τώρα δεν είναι πια μαζί μας ο γιος του, του είμαι άχρηστη, ότι ακόμα αγαπούσε την Τσέλσι και ήθελε να φύγω για να την πείσει να τα ξαναφτιάξουν, ότι τον διασκέδασα και πέρασε καλά μαζί μου, πως καλύτερα να βρούμε την ευτυχία μας χωριστά. Αλλά ως εδώ ήταν!

 Πόσο ηλίθια μπορεί να ήμουν που τα είχα πιστέψει όλα αυτά... και έφυγα. Έφυγα και άφησα μόνο τον Σαμ, μόνο του , στην πιο δύσκολη στιγμή. Έπρεπε ο Σαμ, εγώ και οι φίλοι μας να μείνουμε ενωμένοι, ενωμένοι θα είμασταν πιο ισχυροί. Ισχυροί για να αντιμετωπίσουμε  όλοι μαζί,το κακό που ερχότανε με την μορφή του Μπρους. Μαζί έπρεπε να είμαστε και όχι ο ένας μακριά από τον  άλλο.

 Από την ώρα που μου μίλησε ο Ορέστης και όλα ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου, ετοίμασα την βαλίτσα μου και μέσα σε λίγα λεπτά ήμουν έτοιμη. Έστειλα ένα σύντομο email στους γονείς μου, λέγοντας τους ότι τα ήξερα όλα και πως σύντομα θα γυρνούσα κοντά τους. Ήθελα να βοηθήσω τον Σαμ και να είμαι συνέχεια μαζί του αλλά με αυτά που περνούσαν τώρα οι γονείς μου δεν ήθελα να τους αφήσω μόνους για πολύ καιρό. Για κάτσε, αφού και εκείνοι θα είναι στην Αμερική όπως και εγώ ίσως τους ξαναδώ πιο σύντομα. Να θυμηθώ να ρωτήσω τον Ορέστη που έχουν πάει. Μακάρι να είμαστε στην ίδια πόλη!

 Τώρα είμαι στο αεροπλάνο, κάθομαι στην ίδια θέση πάνω από δέκα ώρες. Η κυρία δίπλα μου στο αεροπλάνο, μοιάζει τρομερά ανήσυχη. Ξεφυσά συνεχώς και κοιτάζει τα χέρια της, είναι μια κίνηση που την κάνει συνέχεια , εδώ και τριάντα λεπτά. Βγάζει το καθρεφτάκι, βλέπει το πρόσωπο της και το βάζει πάλι στην τσέπη του παντελονιού της. Ξαφνικά αρχίζει να τρέμει σαν το ψάρι ενώ στο μισό της πρόσωπο υπάρχουν τώρα πράσινες κηλίδες. Ελπίζω αυτό που έχει στο πρόσωπο να μην είναι κολλητικό  και γεμίσουμε όλοι πράσινες κηλίδες. Τώρα τρέμει ακόμα πιο πολύ, μοιάζει να είναι πολύ ταραγμένη. Πιάνω το χέρι της για να την ηρεμήσω, ίσως η ανθρώπινη επαφή να την  χαλαρώσει.