Destiny Snow - the Hunger Games Fan Fic -

hoofdstuk 12

'Maar, maar, hoe kan dat?' Ik keek haar weer aan met grote ogen. 'Snow is je kleine broertje.' De vrouw pakte de foto weer uit m'n handen. 'Heb je dan nooit gemerkt hoeveel jullie op elkaar lijken? Hij verwijt jou niks, jij bent zijn favoriet.' ze zuchtte en ging weer zitten. Nu ik erover na dacht, had ze wel gelijk. 'Maar hoe zit het dan met mijn moeder? Ze is wel echt zwanger geweest?' Ik wilde nog duizend vragen stellen die in me opkwamen, zoveel vragen dat ik er hoofdpijn van kon krijgen. 'Je moeder is ook echt zwanger geweest, wat niet bekend is gemaakt is dat de baby bij geboorte dood is gegaan. Ze leidde aan een zeldzame ziekte en daarin zagen wij de kans om jou in haar plaats te zetten. Je leek wel eens waar niet op je vader en moeder, maar iniedergeval op je opa. Dus de verwarring werd gesust, jij was hun dochter en kleindochter en zo heeft het Capitool nooit wat in de gaten gehad. Pas toen je in de As kwam en mijn foto voor je neus gedrukt kreeg, werd je nerveus. Wist je dat er iets niet klopte.' ze nam even een korte pauze. Alle informatie die ik binnen kreeg, het was teveel. Het gebeurde allemaal te snel. 'Ik denk dat we maar even pauze moeten houden.' Terwijl ze dat zei kwamen er 2 mannen binnen lopen, een van hen had een spuit in zijn hand. Voordat ik kon protesteren of iets zeggen zat de naald al in mijn arm en begon alles snel wazig te worden.

Langzaam werd ik weer wakker. Ik had al snel door dat ik was verplaatst naar een andere kamer, deze was groter en lichter dan de andere, maar nog steeds ondergronds en kil. Het bed waar ik op lag was hard, ik probeerde rechtop te zitten, maar terwijl ik dat deed merkte ik dat ik een gigantische hoofdpijn had. Waarom moeten ze ook van die verschrikkelijke spuiten gebruiken. Ik hoorde een piepje en mijn deur schoof open. Ik had de stiekeme hoop een bekend gezicht te zien en dat was ook nog waar. In de deuropening stond Boggs, mijn trainer. 'Dit kan niet waar zijn!' gilde ik. 'Welkom in District 13 juffrouw Snow.' zei hij met een kille stem. 'Pleaaase, drop the act.' zei ik en stormde naar hem toe om hem een omhelzing te geven. 'Ik heb jou ook gemist Destiny.' fluisterde hij. Hij mocht dan een grote, norse man zijn, hij had ook gevoel. Boggs was mijn trainer, hij was mij aangewezen toen ik nog in het Capitool woonde. Ik heb zoveel dingen geleerd van hem, maar door de Hongerspelen en de bekendmaking van mijn training wist ik dat hij weg was gesmokkeld naar District 13, voor de rest van de wereld was hij dood. Ik had altijd de kleine hoop dat ik hem weer zou zien. 'Hoelang ben ik uit geweest?' vroeg ik in de hoop dat het maar een dagje was. 'Uuh, dat is nog wat een ander verhaal.' zei hij en ontweek mijn blik. 'Hoe bedoel je?' vroeg ik terwijl hij me nog steeds niet aankeek. 'Ze hebben je meer dan 2 weken in slaap gehouden. Ze dachten niet dat je de realiteit onder ogen kon komen en daarbij kwam nog de Quarter Quell...' weer schonk hij me geen blik. 'Hebben jullie me in slaap gehouden tijdens de terugkering van Katniss en Peeta en ook nog de uitroeping van de Quarter Quell?!' ik voelde de woede naar boven komen. Niet tegen Boggs, maar die oude vrouw en haar bestuur. Ik kon haar naam nog niet over m'n tong krijgen. 'Maar ik kwam hier niet voor visite, iedereen word gevraagd naar de grote hal te komen voor een melding van Destiny.' Hij keek een beetje raar, omdat we beide dezelfde naam hebben. 'Ik kom eraan, zal even mijn kleren aan doen.' Hij knikte toen ik dat zei en begreep dat dat zijn seintje was om weg te gaan. 'Tot zo.' zei hij terwijl hij zich omdraaide en mijn 'hut' uitliep. Iedereen liep hier in standaard pakjes die totaal niet lekker zaten, want ze hadden niet anders. Ik in mijn geweldige District 12 pakje leek bijna royalty. Ze hadden de kleren schoongemaakt en lagen netjes opgevouwen in een kast. Ik had me snel omgekleed en liep naar buiten. Of naja, uit mijn 'hutje'. Ik had geen idee hoe ik bij de grote hal moest komen, maar aangezien alle mensen naar links liepen besloot ik ze te volgen. Het was gelukkig niet ver naar de grote hal, maar ik kreeg van een aantal mensen wel vreemde blikken. Eenmaal aangekomen stond heel District 13 in de grote hal. Op een soort van balkon stond Destiny, met aan haar zij een vrouw met perfect grijs haar, ze was groter dan Destiny en had een strenge blik. Dat zal haar adviseur wel zijn. Aan de andere kant stond Boggs. De mensen waren verrast en hadden geen idee wat er nu ging gebeuren. De zaal was gevuld met geroezemoes van de mensen. 'Stilte alstublieft.' hoorde ik Destiny door de microfoon. Pas nu viel me op dat haar stem ook gewoon precies hetzelfde is als die van mij, misschien een kleine, zwaardere ondertoon, maar je kon het verschil bijna niet opmerken. 'Dames en heren. Ik wil jullie het volgende mededelen. De revolutie heeft vertraging opgelopen, tot onze spijt moeten we wachten tot de 75ste Hongerspelen zijn uitgespeeld. Doordat President Snow heeft besloten alle winnaars tegen elkaar te laten vechten in de Quarter Quell...' Het duurde even voordat ik dit kon bevangen, maar Destiny ging gewoon door met haar verhaal. 'We hebben een aantal belangrijke mensen in het Capitool die in het geheim voor ons werken. We willen en moeten Katniss levend uit de arena terughalen, kosten wat het kost. De revolutie zal er komen, maar we moeten nog even wachten...' Ze nam een grote hap adem en ging verder. 'Wij danken jullie voor jullie aandacht, jullie kunnen allemaal terug naar jullie post en verder gaan met de dagelijkse bezigheden.' Ze knikte en liep weg. De seconde dat ze uit het zicht was verdwenen werd de zaal weer gevuld met geroezemoes. Dit ging langzaam weg naarmate de mensen ook verdwenen naar hun post. Ik besloot ook maar terug te gaan naar mijn hut, maar toen ik me omdraaide botste ik tegen iemand aan. 'Pardon?' zei ik maar bevroor toen ik in zijn grijs-blauwe ogen keek. Het was een jongen van mijn leeftijd. Voor een jongen had hij lang haar, blond, met donkere lokken. Een adembenemend gezicht. Mijn nekharen gingen recht overeind staan. Van de schoonheid, maar meer van verdachtheid. 'Het spijt me.' zijn stem was perfect. Hij was perfect, te perfect. 'Mijn naam is Camille. En die van jou?' Hij stak zijn hand uit en keek me aan met zijn bewonderend mooie ogen. 'Desy.' zei ik stamelend en pakte zijn hand vast.