Destiny Snow - the Hunger Games Fan Fic -

hoofdstuk 1

Alleen Destiny is mijn karakter alle andere karakters behoren tot Suzanne Collins!

Ik keerde mijn rug naar de tv. De Tribuut van District 12 had een goede kans om te winnen, het meisje. Katniss Everdeen. Cato is zoals gewoonlijk de eikel aan het uithangen, het gene doen waar hij het beste in is. Hij trekt nu op met een groepje, maar als hij de kans krijgt om te winnen dan neemt hij die en maakt hij de rest af. Cato was mijn trainingsmaatje, al had hij me liever als iets meer gezien dan dat. Er gebeurde nu niet veel in de 'arena' zoals ik het noem, maar de uitzending was nog steeds niet beïndigd. Terwijl ik me omdraaide kwam het gezicht van Caesar Flickerman in beeld. 'De Spelmakers hebben nog een regelwijziging doorgegeven.' zei hij met zijn bekakte stem en zijn verschrikkelijke blauwe haar. 'De regel dat één persoon de Hongerspelen wint is geschorst...' zei hij en kuchte even, '... Er mogen nu twee winnaars zijn, maar alleen als ze uit hetzelfde District komen.' Ik drukte de tv uit. Wat een grapjassen, daar zou Snow nooit akkoord mee zijn gegaan. Seneca moet hem vast hebben omgepraat, net weer wat voor hem en ik wil er om wedden dat ze het een 'underdog' zullen noemen. Iets om voor te juichen, jonge liefde.

'Wat vind je ervan?' Vroeg een bekende stem. Ik draaide me om en zag Seneca in de deuropening staan. 'Ooit gehoord van kloppen?' Zei ik en draaide mijn rug weer naar hem toe. 'Destiny, niet zo onbeleefd zeg!' Zei hij en stapte mijn kamer binnen. 'Jij bent hier degene die onbeleefd is om zomaar naar binnen te komen zonder te kloppen.' Zei ik en keek hem aan. Voordat ik het wist had hij een hand om mijn keel gelegd. Ik zei het je toch? Ik mocht hem niet. 'Ik had maar aardig gedaan Destiny anders gooi ik jou volgend jaar in de arena.' Beet hij me toe. 'Succes dan met opa.' Zei ik terwijl hij me neerzette. Ik voelde met mijn handen om m'n keel. Voor zo iemand als hij was hij best sterk en dat zou je niet zeggen. 'ik ben degene die jou uit de arena haalt niet hem. Hij geeft niet om jou, hij geeft alleen om zichzelf.' Zei hij en deed zijn stropdas recht. 'Dat weet ik Seneca, daarom vraag ik me ook af waarom jij niet allang weg bent.' En ik keerde mijn rug naar hem toe. Even was het stil maar ik hoorde hem bewegen en draaide me zo snel mogelijk om om zijn handen vast te pakken en om te draaien. 'Jij was degene die me wilde trainen.' Zei ik en keek hem aan. 'Ik hoop dat je beseft dat ik dit voor je moeder doe, anders was je allang in die arena geweest.' Beet hij me toe terwijl ik hem los liet. 'Ik kan het niet verdragen om haar in pijn te zien en als dat betekend dat ik jou niets kan doen, dan is dat zo. Ik hou van haar Destiny, snap je dat niet?' Zei hij en liep daarna weg. Ik gaf hem geen antwoord, hij verdiende mijn moeder niet.

Sinds mijn vader was doodgegaan was Seneca er altijd voor mijn moeder geweest. Ze was in een soort waas, ze kon niet eens praten de eerste maand nadat hij was doodgegaan. Het leek alleen, maar slechter te worden totdat hij kwam. Hij deed alles voor haar, hij hielp haar er weer bovenop te komen, hij hielp haar weer een doel te geven om voor te leven. Ik zou hem dankbaar moeten zijn en ergens ben ik da ook, maar in deze verdraaide wereld ben ik dat niet. Je kan hier niet zien of iemand de waarheid spreekt of niet en ik heb Seneca daarom nooit vertrouwd, omdat hij altijd een wit voetje probeerde te halen bij opa. Hoevaak ik opa ook heb gewaarschuwd, hij deed niets en nu is Seneca zijn rechterhand. Vertrouwen in beide mannen zal ik denk ik nooit krijgen, maar omdat de één familie is en de ander het zeer waarschijnlijk word moet ik me gedragen ookal haalt Seneca het bloed onder mijn nagels vandaan.

Het was dus zijn idee om er twee Tributen te laten doorgaan. Ik ben benieuwd wie hem op dat idee heeft gebracht, want mijn opa zou het zelf niet bedenken. Die vermoord het liefst alle kinderen meteen, dan is hij er maar vanaf. Ik pakte mijn zwarte, lange jas en liep door ons huis. Als je het een huis kon noemen, met de kamers die we hier hebben is het minstens een paleis. Terwijl ik langs de eetkamer liep zag ik mijn opa eten, alleen. Dat doet hij meestal nooit. 'Opa?' Vroeg ik terwijl ik naarbinnen liep. 'Kom eens zitten Destiny.' Zei hij en veegde zijn mond af met een servet. Ik ging naast hem zitten en hij keek me aann 'Wie denk jij dat er gaat winnen Desy.' Hij gebruikte nooit mijn koosnaam. Hij keek me diep in mijn ogen aan. 'Jij hebt wel kijk op deze dingen geloof ik, want Seneca heeft je naar training gestuurd.' Hij keek even weg, naar de andere kant van de kamer waar Seneca naar binnen was gestapt. 'Waarom heb je hem aangevallen?' Vroeg hij met een kalme, lage stem. Het enige wat ik kon doen was naar hem kijken. Ik moest een verkeerd woord zeggen en ik was er geweest. 'Laat ik je dit duidelijk maken Desy...' Zei opa. 'ik geef om je, dat doe ik echt, maar ik hou niet zo van kinderen en al helemaal niet van ongehoorzame kinderen. Dus als je hem nog één keer aanvalt is het exit Desy.' Vervolgde hij met een luchtige stem. 'Je mag nu weer gaan.' Zei hij en begon weer aan het eten. 'Eetsmakelijk.' Was het enige wat ik kon uitbrengenn. Seneca had me verraden, hij wist dat opa dit ging doen als hij te weten kwam dat ik hem had aangevallen. Hij gaf niet om mijn moeder, hij gaf alleen om zichzelf. Hij heeft nu de oorlog met me verklaard en een oorlog zal hij krijgen.