Destiny Snow - the Hunger Games Fan Fic -

hoofdstuk 8

'Vooruit.' zuchtte Hazelle. Het was alsof ik een gat in de lucht kon springen zo blij was ik. 'Danku, danku, danku!' schreeuwde ik en rende naar haar toe en omhelsde haar. 'U moet weten dat ik u heel dankbaar ben mevrouw Hawthorne!' zei ik terwijl ik haar losliet. 'Alsjeblieft, noem me maar Hazelle.' zei ze en glimlachte. Toen kwamen Rory, Vick en Posy binnenstormen. 'Mama, wie is dat?' ze stonden dicht bij Gale en Hazelle. 'Dat is onze nieuwe huisgenoot. Destiny.' de kleine kopjes gingen omhoog en hun schitterende ogen bekeken me van top tot teen. 'Dat is een mooie naam!' zei Vick. 'Je bent heel erg mooi,' zei Posy. 'Later als ik groot ben, wil ik ook zo mooi als jou zijn!' ze liep naar me toe en ik tilde haar op. 'Hoezo? Jij bent veel mooier als mij. Jij wordt later een prinsesje, met een mooie schitterende kroon op je hoofd!' zei ik en tikte tegen haar neus. 'Jajaja! En dan houd ik een groot bal en trouw ik met een prins!' ze klapte in haar kleine handjes. 'Hahaha, jij trouwt met de mooiste prins op de wereld.' zei ik en zette haar neer. 'Jeeej!' ze rende een rondje om me heen en ging toen weer bij Hazelle staan. 'Kom gaan jullie mee? Dan doe ik jullie in bad!' zei ze en knipoogde naar mij als goedkeuring. Ik kon me hier nu al thuis voelen. 'We gaan morgen wel jagen als ik uit de mijnen kom.' hij werd een beetje verlegen. 'Is goed Gale. Dankjewel.' ik keek hem niet aan. 'Waarvoor?'

'Dat je me helpt. Ik heb geen idee hoe ik je terug kan betalen voor wat je voor me doet.' Ik ging op een stoel zitten. 'Dat hoeft niet, nu heb ik een jaagmaatje, omdat Katniss weg is.' Toen knapte er iets in me. Katniss, Katniss uit de Spelen? 'Wacht even, Katniss Everdeen? Ken je haar?' vroeg ik aan hem terwijl ik hem aankeek. 'Ja, ik ken haar al sinds we klein waren. Ze ging altijd met me mee te jagen, maar nu ze de Hongerspelen heeft gewonnen en op tour is zie ik haar neit. Straks verhuisd ze naar de winnaarswijk en dan zal er wel een eind aan komen.' Hij keek me nu niet meer aan. Hij leek heel erg verdrietig. 'Dat is niet het enige probleem, of niet Gale?' Hij zuchtte, maar gaf geen antwoord op mijn vraag. 'Volgens mij begint het probleem met een P en eindigt it op eeta Mellark.'

'Ja, eigenlijk wel ja. Sinds dat ze mee heeft gedaan aan de Spelen is ze anders. Ze heeft haar hoofd er niet helemaal bij en ze is verliefd op hem.' Het woord hem, sprak hij vol afgrijzing uit. 'Je bent verliefd op haar of niet?' Alsof ik iets in hem losmaakte keek hij me nu aan en liet zijn blik niet los. Hij gaf geen antwoord. 'Je hoeft niet antwoord te geven, ik weet hoe het voelt om iemand te verliezen van wie je houdt.' Ik zuchtte en liet zijn blik los. 'Kom laten we gaan.' hij stond op en liep naar de deur. 'Waar wil je naar toe dan? We moeten bijna eten.'

'Jagen.' Toen hij dat zei liepen we door de deur zo terug naar de Weide. 'Ik vind het hier geweldig!' zei ik toen we midden in de Weide stonden. 'Het is ook geweldig.' Hij haalde iets uit een holle boomstam. 'Kan je boogschieten?' vroeg hij en overhandigde de boog. 'Dat is die van Katniss of niet?' Ik bekeek het stukje vakmanswerk en het was een goede boog. Niet te licht, maar ook niet te zwaar. 'Ja haar vader heeft hem gemaakt, maar ik denk dat ze het niet erg vind als ik hem even leen.'

'Als ik hem even leen.' verbeterde ik hem. 'Maar laat eens wat zien. Dat je uit het Capitool komt betekend nog niet dat je kan sch-' Ik schoot recht naast zijn hoofd, in de stam van de boom. 'Weet je, vergeet maar wat ik zei.' zei hij lachend. 'Dit was "a piece of cake"' zei hij daarna. 'Wat moet ik je laten zien voor dat je me geloofd?' Hij pakte een steentje en worp die ergens in het bos. Er vlogen drie eenden weg. 'Kom op zeg.' zuchtte ik. Ik had ze alledrie geschoten in een oogwenk. Gale's mond stond open van verbazing. 'Ik heb Katniss dat niet eens zien doen.'

'Dat kan ze wel. Geloof me, ze is beter dan mij in boogschieten. Dit is niet zo mijn ding.' zei ik en gaf hem de boog terug. 'Heb je misschien ook een paar messen?' Hij keek me vreemd aan toen ik dat zei. 'Je hebt mijn uitzending zeker niet gezien?' Hij schudde zijn hoofd. 'Maar ik weet wel waar ik de messen vandaan kan halen. Er is een messenhandelaar in de As, maar hij is een freak.' Hij keek even zuur toen hij het over de handelaar had. Maar we raapten de eenden op en gingen naar de As om messen te halen.

Eenmaal bij hem thuis voelde ik me helemaal op mijn gemak. Ik had drie exemplaren kunnen vinden. Nu moest ik ze nog een beetje bijschaven en bijslijpen, maar het waren pracht exemplaren. 'Waar moet ik ze bewaren?'

'Bewaar ze voor vandaag nog maar thuis, morgen als we gaan jagen vinden we ook een holle boomstam voor jou.' zei hij terwijl Hazelle binnenliep. 'Alsjeblieft stop die dingen weg voordat de kinderen het vinden. Ik heb nog wel een kist met een slot waar je ze eerst in kan doen.' Ik volgde haar de eetkeuken uit naar een zolder. Wat me verbaasde, want het was een klein huisje. 'Hier.' Ze raapte een kist op uit een donker hoekje en haalde een ketting om haar hals vandaan met een sleutel eraan. Ze maakte de kist open, het was een mooie en dure kist voor District 12. Ik legde de messen er in en ze deed hem op slot. 'Kijk, bewaar deze zolang maar bij jezelf. Je kan er al je spullen in bewaren.' Ze deed de ketting over mijn hoofd en streek met haar vingers over mijn wangen. 'Wat je verhaal ook mag zijn Destiny, je kunt hier terecht.' ze gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ze deed me me herinneren aan mijn eigen moeder. Die was nooit zo, wás ze maar zo. 'Bedankt Hazelle.' zei ik en we liepen samen weer naar beneden. 'Ik ga beginnen aan het eten. Houden jullie de kinderen rustig?' zei ze toen we in de eetkeuken waren. Gale knikte en we liepen naar buiten. De drie kinderen waren samen aan het spelen en Gale en ik gingen in het gras zitten. 'Hoe ken je Katniss eigenlijk?' vroeg hij toen we een paar minuten in stilte hadden doorgebracht. 'Als kleindochter van de President kan ik veel voor elkaar krijgen.' Ik plukte wat gras en keek hem niet aan. 'Wat is er eigenlijk precies gebeurt?' Ik zuchtte, ik zou het hem vroeg of laat toch vertellen dus waarom niet nu? 'Mijn vader is een paar jaar geleden doodgegaan. Mijn moeder leefde in een depressie en werd verliefd op de Spelmaker, Seneca Crane.' Gale knikte naar me om me te laten weten dat hij wist wie Seneca was. 'Seneca en ik konden niet met elkaar overweg. Hij haalde het bloed onder mijn nagels vandaan, want ik wist dat hij alleen met mijn moeder was om een wit voetje te halen bij mijn opa. Op een gegeven moment ging ik te ver en moest ik weg uit het Capitool.' Ik plukte nog steeds gras. 'Wat had je gedaan dan?' Blijkbaar was hij wel erg geïnteresseerd in wat er gebeurt was. 'Ik bekritiseerde hoe hij de Spelen leidde. Ik heb hem aangevallen. Bij de keel gepakt en ik heb aan het einde van de hongerspelen hem bijna van kant gemaakt.' Ik bloosde, pas nu besefte ik dat wat ik gedaan had best wel erg was voor iemand van 17 jaar. 'Wow.' Hij keek verbaasd. 'Zeg dat wel. Het ergste moet nog komen.' Nu kijk hij me nog meer aan. 'Ik heb hem ook vermoord.' Hij proestte even en volgensmij wilde hij van me wegschuiven, maar hij bleef zitten. 'Daar heb je veel moed voor nodig.' Hij keek me nog steeds aan, maar ik hem niet. 'Niet als je weet wat hij deed. Hij gebruikte mijn moeder, hij deed alles om mij dwars te zitten en mijn opa trapte er in. Ze zouden hem laten excuteren. Ik moest het doen. Ik dacht dat ik ongezien weg kon komen, maar ik had het fout. Als het in de gemeenschap zou komen dat ik hem had vermoord was zou ik ook geëxcuteerd moeten worden, dus hebben ze me laten verdwijnen. Nu moeten we allemaal kijken naar een nep-begravenis.' Pas toen keek ik hem weer aan. 'Mijn vader is ook overleden een aantal jaren geleden, maar ik heb het niet zo zwaar als jou gehad.'

'Jij hebt het zwaarder gehad Gale. Jullie lijden honger elke dag 24 uur lang. Als je bij ons naar een feestje kwam hadden we bijna 24 gangen en voor de mensen die van alles wat wilden proeven, maar het niet op konden die gooiden alles eruit zodat ze weer honger hadden. Je wilt niet weten hoe gestoord ze zijn in het Capitool. Aan de ene kant ben ik blij dat ik daar weg ben. Sommige mensen denken daar dat appels uit de grond komen, die weten niet eens dat ze aan een boom groeien.' Ik zuchtte. 'Wauw, ik ben er nog nooit geweest dus ik kan niet oordelen, maar van wat ik hoor zijn de mensen daar prettig gestoord, op jou na dan.' Hij bloosde een beetje. 'Ik heb me er nooit echt thuis gevoeld hoor en als ik heir ben zie ik wat ik allemaal mis.' Ik keek om me heen. 'Dankjewel.' zei hij ineens. 'Waarvoor? Ik heb helemaal niets gedaan?'

'Voor dat je hier bent, ik kan wel een vriend gebruiken.' Hij gaf me een kus op mijn wang en stond op. 'Ga je mee? Het eten is klaar?' Hij stak zijn hand uit en ik nam die graag aan. 'Rory! Vick! Posey! Komen jullie mee?' riep hij en de kinderen kwam aanstormen. Posy sprong in mijn armen en samen liepen we het huis binnen voor het eten. Het voelde aan als een echte familie, een familie die bij mijn oude leven miste. Ik moest een traan wegpinken, want ik dacht weer aan mijn vader. 'Dankjewel pap.' fluisterde ik tegen mezelf. 'Dat je me deze familie hebt gegund.' En ik keek naar de lucht, want ik wist dat hij nu op me neerkeek.