Beyaz Bela

Efendim değil ,Müdüre!-5

Beşinci Bölüm

Beste
Tüm hisler, anılar, hatıralar iç içe geçmişti sanki. Mutluluğum, hüznüm, acım hepsi bu oda da gizliydi. Kendi odamda...
Ve şuan bu oda da yatmaktan buruşmuş olan kendi yatağımda oturuyorum ve tüm bu 17 yılımı, neler yaşadığımı düşünüyorum.

Çok, çok büyük hayallerle taşınmıştık biz bu eve. Yukarıdaki büyük oda benim odam olacaktı. İstediğim gibi düzenleyip istediğim gibi dağıtacaktım. Ve tüm istediklerim olmuştu. Tek bir şey hariç; annem...
Annemle taşındığımız , hayatımı geçirdiğim bu eve bugün veda ediyordum. Tüm hayallerimin saklı olduğu bu duvarlara, sinirlendiğim zaman yumruklarımı geçirdiğim yastığıma, mutluluğumu içimde saklayamadığımda zıplamaktan rayları incelen yatağıma, kalbimin paramparça olduğu bu anlarda gözyaşlarımı döktüğüm pencereme, kısacası güzel hayallerimin ve istemediğim duygularımın geçtiği bu odama yani eski hayatıma veda ediyorum...

Düşüncelerim arasından dökülen göz yaşlarımı umursamadan yavaşça yataktan kalktım ve belki son kez göreceğim odam da gezdirdim bakışlarımı. Küçük adımlarla yatağımın karşısında ki yarı kırılmış aynamın önüne geçtim. Aynı odam gibi tüm hatıraların izlerini taşıyan bu aynamı nasıl bu hale getirdiğimi düşününce delirecekmiş gibi oluyorum.
Teyzemin aşağıdan seslenişi ile hızlıca yatağımın kenarında bulunan turuncu bavulumu aldım. Kapımın kulpunu kavramla arkamı döndüm ve geride bıraktığım anılarıma son kez veda ettim...

Merdivenlerden zar zor indirmeye çalışırken girişte beni bekleyen resmi aileme son kez baktım. Aynur teyze ve Muhsin amca gelmişlerdi. Herşeye rağmen beni yalnız bırakmayan iki koca yürekli insan gelmişti. Koşarak yanlarına gittim ve ilk Aynur teyzeye sarıldım. Bir an afallamış olsa da o da şevkat saçan kollarını bana sardı. Kokusunu ve en önemlisi omletlerini özleyeceğim insandı. Daha sonra ise her yardımıma koşan, bana baba hasretini aratmayan güzel yürekli insana sarıldım. Muhsin amcama... Anneme annelik babalık, bana daha fazlasını yapan bu insanları belki de son kez görüşüm olacaktı. Çünkü annemin ölümü ile aynı benim gibi bu evden taşındılar. Son kez görsem veya sarılsam bile hiçbir zaman unutmayacaktım.

Muhsin amcanın yanında duran küçük teyzemle gözlerimiz kesişti. Her ne kadar bana ablalık yapmaya çalışsa da o benim her zaman teyzemdi. Teyzemin yüzünde oluşan gülümseme ile kollarını bana açtı ve sarıldı. Göz yaşlarım gittikçe kendini belli ettiriyordu fakat dün akşamdan itibaren kendime verdiğim sözü tutacaktım. Bu evden çıkmadan ağlamak yok!
Geriye doğru çekilip Çağrı'ya sarıldım. İğrenç espirileri ile beni güldürmeyi başaran insana, kendime zarar verdiğim de kendi canı yanmış gibi beni azarlayan kuzenime sarıldım.

Siyah takım elbisesi ile kendini iş adamı boyutundan soyutlamayan enişteme bakışlarımı çevirdim. Belki haksızlık veya şımarıklılık olarak değerlendirdiğim bu hareketlerimi burada ki kimse haketmiyordu. Eniştemin bu bir ay içerisinde  yapmaya çalıştığı babalık görevi artık son bulmuş olsa bile yine de beni güldürmeyi başaran adamdı. Enişteme de aynı sıcaklıkla sarılıp ayrıldım ve son kişiye kenetledim bakışlarımı. Yarı hüzünlü yarı gülümseyen teyzeme... Ağlamaktan veya mutsuzluluktan mı bilemem ama acıdan olduğunu belli eden kırmızı gözlerini gözlerime çevirdi. Onu bu halde görmeye alışık değildim ve bu durum da olması içimi acıtmaya yetmişti. Teyzemin büyük kahvenin tonlarında ki gözlerine iyice bakınca beyaz, saydam bir sıvının biriktiğini anlamam kısa zamanımı almıştı. Son haftalarda alışık olduğum bu beyaz saydam sıvı...

Teyzemin gözünde ki sıvının daha fazla dolmasını beklemeden şevkat dolu kollarının arasına girdim. Her ne kadar benimle ilgilenmesini istemesem de, annemin açtığı o büyük yarayı kapatmaya çalışsa da ve en önemlisi beni mutlu etmeye çalışsa da isteklerini sadece dışıma vurmuştum. İçim de bunları yapmamı doğrulayan bir tarafım yoktu...
Teyzemin ağzından kaçırdığı küçük hıçkırık ile kollarıma daha sıkı sarıldı. Teyzem bir elini saçlarımın arasından geçirdi ve kısık sesle kulağıma birşeyler fısıldadı.
"Güzelim, yeni hayatında eski yenilmeyen, güçlü Beste ol söz mü?" Teyzemin kısık sesi ile başımı yavaşça gömdüğüm omzundan kaldırdım. Teyzem bir cevap bekliyormuşçasına bana bakıyordu. Bu sözü verebileceğimi pek sanmadığım için sadece gülümsemekle yetindim.