Het spel zonder winnaar

Hoofdstuk: 32

Dagen vloeien in elkaar over en de herfst verlaat de aarde, om haar met de winter achter te laten. Het seizoen nodigt de nacht uit en hult alles in het duister. Slechts een dag dekt het de aarde toe met sneeuw en kunnen we genieten van de kou die voor winterpret zorgt. Die dag wilde Aykure gebruiken om samen met mij een wandeling te maken. Een wandeling die eindigde in een sneeuwballen gevecht, waarbij we allebei eruit zagen als verzopen katjes. Alleen Hijah had erom kunnen lachen.

De rest van de dagen zijn vrij serieus en zie ik Aykure weinig. Het is zelfs zo erg dat ik zijn moeder vaker zie dan hem. Ik krijg samen met haar dochter les van haar en ik verdenk haar ervan dat dat een nieuwe manier is om me te kwellen. Foesu en Dafis zijn namelijk duizendmaal eleganter dan dat ik ooit zal worden. Hun reverence zijn als magnifieke dansen, terwijl mijne niet meer dan op een lompe zoutzak lijkt.

De magere glimlachjes van Ysagel vertellen me dat ze dit maar wat vermakelijk vindt. Vandaag heeft de prinses besloten dat we een les in thee drinken krijgen en hoewel het een stomme grap lijkt, is de leerstof lastig. Wanhopig probeer ik het oor van mijn kopje te pakken, mijn pink te strekken en het schoteltje recht te houden. Een kansloze onderneming, want ik begin halverwege te trillen, waardoor ik de helft van mijn thee verlies.

Aangezien we al een halfuur bezig zijn, is het vocht lauw en veroorzaakt het geen nare blaren.

Tussen mijn wimpers door werp ik een blik naar Dafis. Niets vermoedend neemt het meisje een slokje van haar thee en laat dan het kopje zonder geluid op haar schoteltje rusten. Plots vinden haar ogen de mijne en ik slik een vloek in, omdat het te laat is om weg te kijken. Dafis werpt me echter een vriendelijke glimlach toe.

In deze dagen ben ik erachter gekomen dat de zussen meer op Aykure dan op hun ouders lijken. Waarschijnlijk is dat te danken aan Hija en zijn vrouw.

Ik glimlach verlegen terug en doe opnieuw een poging om een slok van mijn thee te nemen. Deze kans wordt me ontnomen, wanneer er op de deur wordt geklopt. Ik zet alles op de glazen tafel en wacht tot de onaangekondigde gast binnen komt. Ysagel mompelt een bevel en de robot laat weten dat de koning wacht.

Automatisch recht ik mijn rug. Een beweging die door Foesu en Dafis wordt opgemerkt. Ze geven me een veelbetekenend blik, waardoor mijn wangen warm aanvoelen.

Met grote passen loopt Aykure de kamer binnen en neemt de tijd om zijn familie te begroeten. Dan schieten zijn ogen naar mij en verschijnt er een glimlach op zijn mooi gevormde lippen. Ik snak naar adem, terwijl ik hem van top tot teen bekijk. Iets wat ik niet hoor te doen, want ik hoor bij Leon. Ik ben van Leon. Niet van deze koning.

Desondanks kan ik mijn ogen niet tegen houden en heb ik hem al helemaal gescand en beoordeeld. Zijn blonde krullen zijn in een scheiding gekamd, alsof hij rechtstreek van een vergadering komt. De kans is groot dat dit zo is, maar dan heeft hij wel de tijd genomen om de formele kleding wat losser te maken. Ergens heeft hij zijn jas uitgedaan en zijn crèmekleurige blouse uit zijn broek getrokken.

"Ik heb goed nieuws," begint hij.

Mijn hart begint sneller te kloppen, al heb ik geen idee wat hij wil vertellen. Ik schuif naar het puntje van de bank en wacht tot hij verder uitleg geeft. Dit ontlokt bij hem een glimlach, terwijl hij een apparaatje uit zijn kontzak haalt. Zijn knie schuurt langs die van mij als hij naast me komt zitten en ik vraag me af of hij dat expres doet. Uit zijn blik kan ik niks opmaken.

"Ik heb een bericht van het ziekenhuis gekregen."

Zijn vingers glijden over het apparaatje en tikken tegen de scherpe puntjes. Het instrument is zwart van kleur en heeft een paar opvallende knoppen. Ik hef mijn hoofd naar de koning op, nieuwsgierig naar het bericht dat hij heeft. Echter, de koning lijkt niet zoveel haast te hebben. In plaats daarvan duwt hij zijn knie dichter tegen de mijne aan en mijn verachtelijke lichaam moet erop reageren. Zijn huid brand dwars door de stof van mijn broek en rommelt met de gedachten van mijn hoofd.