Het spel zonder winnaar

Hoofdstuk: 2

❇Dit hoofdstuk komt nadat Nikki aan Aykure heeft gevraagd, om terug te gaan naar Emmen, zodat ze kan zien dat Leon niet gewond is geraakt door de explosie, die is veroorzaakt door de loulies. Ook komt dit hoofdstuk, nadat Nikki heeft kennis gemaakt met Hija.❇

Boos storm ik door het paleis, zonder echt een doel te hebben waar ik naar toe wil gaan. Mijn voetstappen galmen door de gangen en ik bots een paar keer tegen een dienstmeisje op. Een norse "pardon" verlaat mijn lippen en meer aandacht besteed ik er niet aan. Daardoor hoor ik het onvriendelijk gemopper van de mensen. Woorden, waarvoor ik ze kan laten oppakken, maar het kan me geen reed schelen wat ze op dit moment over me zeggen.
Ik leun tegen de muur en knijp mijn ogen dicht, de drang om iets te breken negerend. Woede raast door mijn aderen. Enkel omdat Nikki uit het paleis is vertrokken, om te zien hoe het met Leon vergaat. Leon. Haar verloofde. Ik weet dat ze van hem houdt. Ik zie het wanneer ze over hem praat en ik hoor het in de klank van haar stem.

Misschien moet ik haar laten gaan. Haar weer terug laten keren naar Leon, maar mijn hart kan dat niet toestaan.
Uit frustratie grijp ik naar mijn haren en trek aan de krullen.
'Je weet dat ik geen lokken meer verzamel, toch?' Vraagt een bekende stem en ik kijk recht in de ogen van mijn opa: 'Ik heb je bruid ontmoet. Leuke meid, ziet er goed uit.'
'Opa!' Roep ik en ik laat mijn haren los.
'Wat? Ik mag wel oud zijn, maar mijn ogen werken prima.' Gniffelt mijn opa en speelt mijn zijn lange baard: 'Wil je me misschien helpen. Ik zoek namelijk een boek.'

Ik sla mijn armen over elkaar en leun met mijn rug tegen de muur. Het bladgoud - dat de wand versierd - prikt in mijn huid en ik verwelkom de duwende pijn. Alles is beter dan deze woede, die zíj veroorzaakt. Sinds wanneer heeft ze zoveel macht over mij gekregen?

'Dat is zoeken naar een naald in een hooiberg.' Mompel ik, niet in de stemming om iemand te helpen.

'Nikki wilde me er anders wel mee helpen.' Gaat mijn opa verder, wetende dat hij me toch wel zover krijgt dat ik hem uiteindelijk help: 'Ik weet in ieder geval hoe het boek er nu uitziet. Groen, de titel ben ik alleen even kwijt.'

'Waarom helpt ze je dan niet?' Vraag ik nors.

'Dat heeft ze wel, maar toen ben ik het boek een soort van kwijt geraakt.' legt mij opa uit: 'Ik ben nu eenmaal een erg verstrooide man.'

'Ik dacht dat je een systeem had.' Zeg ik, nog niet helemaal van plan om hem te helpen.

'Dat heb ik ook en dat werkt prima, alleen ik ben zo vergeetachtig.' Is zijn excuus.  
Ik rol met mijn ogen, waardoor mijn opa grijnst. Het wit verdwijnt uit zijn irissen en maakt plaats voor een gele kleur. Mijn opa is nooit goed geweest in het neutraal zijn. Een eigenschap dat ik van hem heb geërfd. Tenminste, als de emoties zo heftig zijn, zo sterk, dat het moeilijk is om ze te onderdrukken. Ik durf er nu om te wedden, dat mijn ogen vuurrood zijn en hoewel ik het niet wil bekennen, ben ik bang dat er ook een stuk groen in zit. Groen, de kleur van jaloezie. Ik ben jaloers, omdat Leon Nikki's liefde heeft. Iets wat ik nooit zal krijgen, tenminste als ik haar woorden mag geloven.

'Best.' Zucht ik uiteindelijk en sjok achter hem aan, naar zijn slaapkamer.
Daarin is niet zoveel veranderd, al ruikt het iets beter. Ik vermoed dat hij, of het bedorven broodje heeft weggehaald, of een raampje heeft opengezet.

Ik duw de deur met mijn voet dicht en stap over de stapels rotzooi heen. Terwijl mijn opa druk aan het zoeken is, til ik een paar boeken op, zonder er echt naar te kijken.

'Je hebt een goede keus gemaakt.' Begint mijn opa het gesprek en ik frons mijn wenkbrauwen, me afvragend waar dit heen gaat: 'Nikki is een leuke mei... Jongevrouw.'

'Het is alleen een beetje jammer dat ze nog steeds van om Leon houdt.' Mompel ik schouderophalend: 'Misschien moet ik het allemaal maar laten en haar terug brengen naar Amsterdam. Ze vindt Leon leuk en ik heb niet het idee, dat ik daar iets aan kan veranderen.'