KÜÇÜK GANİMETİM

Bölüm 4

    ''Nine ya, her şeyi anlattın da onun neden geldiğini söylemedin.''

    '' Baban birileri tarafından tehdit ediliyormuş.''

   '' İyi de bundan bize ne?'' 

   ''Sabırlı ol deli kız, anlatıyorum.
Birisi sürekli işlerini biliyormuş, ihalelere girmesin diye tehdit ediliyormuş. Umursamamış. Arabasını kurşunlamışlar ama baban geri çekilmemiş. Eviyle ve şirketiyle korkutmaya başlamış bu seferde. Bizim resimlerimizi çekip şirkete göndermişler. Eğer çekilmezse bizi öldüreceklerini söylemişler, baban da bizi götürmek istiyor.''

    '' Nine kabul etmedin dimi''

     '' Kuzum inan ben kendimi düşünmüyorum. Ama sana bir şey olursa dayanamam''
 
    '' Burada korusun bizi, gitmeyelim. Sultanım, biz nasıl yaşarız orada hem benim hayallerim ne olacak.''

    '' Hayallerin yine gerçekleşecek. h
Hem ben hep senin yanında olacağım, seni kimsenin üzmesine izin vermem. Yinede gitmek istemezsen, gitmeyiz. Ama sana bir şey olursa bu yüreğim dayanmaz.'' ninemin gözleri dolmuştu, nasıl kırardım onu.

     ''Oy kıyamam ben sana sultanım, dolmasın o yeşillerin. Tamam kabul ama bir şartla, aynı evde kalmayalım''

     ''Tamam söylerim ahmet'e öyle yaparız, şimdi git çağır babanı yemek yiyelim''

   ''Ya ninen bu görevi neden bana veriyorsun. Hem nerede bulucam ben onu?''

   ''Dolaşıcam dedi. Ama gitmemiştir, dışarıda bekliyordur.''

    '' Tamam gidiyorum ama orada yoksa O güzel böreğinden yaparsın bana artık.'' diyerek yanağından makas alarak odadan çıktım. Arkamdan deli kız! diye söylendiģini duydum. Ona karşı neşeli görünmeye çalışıyorum, üzülmesin diye içimde kopan fırtınaları bastırmaya çalışıyorum. Ninem şüphelenmediğine göre başarılıydı. Nereye kadar böyle gider bilmiyorum. Artık gittiği yere kadar.

      Düşüne düşüne kapıya çıktım.  Vay be! ninem haklıyımış. Adam arabanın yanında, bir aşşağı bir yukarı gidip geliyor. Beni hissetmiş gibi başını yukarı doğru kaldırınca göz göze geldik. İçimdeki tüm fırtınaları anlamasını umarak dik dik baktım gözlerine. Bir kaç saniye bakabildi, gözlerini kaçırdı. Gözlerimi çekmeden ''ninem sizi çağırıyor.'' dedim. Onun cevabını beklemeden arkamı  dönerek eve girdim.    

    Akşam yemeğinden sonra odama  çekilip eşyalarımı toplamaya başladım. Sabah çok erken gidecekmişiz. Neden bu kadar acele ediyoruz anlamıyorum ki? komşularımızla bile vedalaşamayacaz. Bana kalsa hiç bir yere gitmezdim. Sırf ninem üzülmesin diye kabul ettim, ettim etmesine ama bütün düzenimiz alt üst olacak. Okul gezisi dışında bu şehrin sınırları dışına çıkmadım. Yabancı bir şehir, yabancı bir ortam, yabancı bir ev, yabancı insanlar....

     Yıllardır kendimizce kurduğumuz bir düzenimiz, kendi halimiz de sessiz sedasız yaşadığımız bir hayatımız vardı. Anlaşılan bundan sonra pek öyle olmayacak. Ama ne olursa olsun ninem dışında kimseye boyun eğmeye niyetim yok. Evet  ben ninemin dışında kimseye boyun eğmem. Ama beni yakınen tanımayanlar beni hiç kimse cevap vermeyen, herşeye boyun eğen, kendini savunamyan, ezik sanar. Tanıdıkça, hiçte öyle biri olmadığımı çok iyi anlarlar.  Tıpkı Sezen hoca gibi.  

     Sezen hoca, benim lisede matematik öğretmenimdi. liseye başladığım ilk sene baş örtümden dolayı bana takmıştı. Ne yapsam bakıyordu. Hoca sürekli bir bahane bulup beni dersten atıyordu.  O beni dersten attıkça, ben ön sırada oturdum. Gözünün içine bakarak dersi dinledim. Bu onu daha da kızdırdı, bu seferde sürekli hakaret etmeye başladı. O hakaret ettikçe ben sadece gülümsedim.  İyice çileden çıktı, bu seferde  notlarımı düşürdü. Tüm derslerim beşken, matamatik ikiye düştü.  Her aldığım nottan sonra sabahlara kadar ağladım, ama bunu ne hocaya ne de arkadaşlarıma belli etmedim. Daha çok çalıştım. Hoca bu seferde kopya çekiyorum diye beni müdüre götürdü. Ben daha ağzımı açıp bir kelime edemeden  bütün sınıf müdürün odasına dolmuştu. Hepsi bir ağızdan benim asla kopya çekmiyeceğimi söyleyince, müdür kızıp hepsini sınıfa gönderdi. Beni de hiçbir şey söylemeden sınıfa gönderdi.  Sınıfa gelince kızlar hemen yanıma geldiler. ''ne oldu?'' diye sormaya başladılar