A Women Who Can't Be Moved

Chapter Thirteen: Bonfire

"Zey."
"Hmmm." Sino ba ang epal na ito?

"Gising were here."

Iminulat ko ang mga Mata KO kasabay nun ang pagkasilaw ko.
"Lets go na were here na so we going in our room!" Si zcharina. Mukhang enjoy siya sa place.

Well maganda naman talaga dito. Refreshing, nakakarelax ang view.

"Ang ganda dito." Sabi ko while stretching my hand to emphasize the space, also I close my eyes to fell the wind blows. Sana ganito nalang lagi, sana laging masaya,sana masarap lang walang pasakit,sana hindi akong nasaktan. Pero wala eh, nangyari na at hanggang sana na lang.

Yuck!
Erase erase

Saan KO ba napulot yon.

"Ay teh feel na feel.?"

Dumilat na lang ako basag trip e.

"MINSAN LANG AKONG SUMAYA AH! KAYO LANG BA ANG PWEDE! ANO BANG KULANG BINIGAY KO NAMAN AH?! PERO KAHIT GANON SIYA PARIN YUNG ANGAT!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
BOOMMM PANESS!"

"Seriously ilabas mo si Zey." Sabi niya sa akin habang niyuyugyog ako.

Okay lang ganito papaniwalain KO nalang sila na masaya ako. Kahit ang totoo gusto ko sila ipadispatsa Kay Duterte. Okay na eh masaya na sana umepal pa! Okay na sana kung si Luke nalang sisingit pa tong dalawa. Tampalin ko sila ng LV kong sapatos. Epal!

"Ang bipolar mo Zey!"

"Well, that is typical me. Do you know that, loving is not about finding who hasn't any flaw but, it is about accepting their flaws and loving him no matter what."

***
Kasalukuyan akong nakahiga sa kama ko, nagpapahinga lang kami. Mamaya maglilibot kami dito,pagkatapos mananghalian. Mamaya sasabihin kung Ano ba Talagang meron. So ngayon ayon nga nakahiga ako. Hindi naman ako makatulog kasi nakatulog na ako kanina. Buti pa si Zcharina tulog na tulog. Yung dalawa kaya? Two bed per room lang kasi.

Pupunta nga ako.

Kinuha ko yung tsinelas na baon ko at yung jacket ko, medyo mahulumigmig dito.

Paglabas ko ay naglakad ako papunta sa kwarto ng dalawa. Kumatok ako agad, walang sumagot,kumatok ulit ako, and once again walang sumagot. Baka tulog din sila? Ang boring ha!
Lalabas na nga lang akong mag isa.

Pumunta ako sa labas. Well resort to kaya pumunta ako sa may dagat.

Habang papalapit ako may natatanaw akong imahe ng lalaking nakatalikod, Hindi ko gaanong maaninag kaya lumapit pa ako ng lumapit tutal doon din ang punta ko. Pero nung lumapit ako unti unti kong nakikilala, kung tatanungin ako kung kilala ko? Oo sobra.
His back, his height, the way he dressed,his hair. All of him. I memorize every pieces of him.After all these years I'm still into him, even he broke my heart. But still I hate him even I love him. Yeah magulo. Siguro nga nakaya Kong baguhin yung sarili ko, pero Hindi yung nararamdaman ko.

Kahit nakatalikod lang siya, alam ko, nararamdaman ko, may pinagdadaanan siya.

Tama na! Itigil na, masyado na naman akong nagpapadala sa emosyon ko.

Tumalikod ako at handa na sanang maglakad pero,

"I'm sorry Ken, I'm very sorry."

Lumingon ako pero nakatalikod siya. Ayon ba yung promlema niya? Pumihit na ako palikod at tumakbo.

Why do I need to be in this situation? Did I done something wrong? Why do I need to suffer this. I love him, yes, but I can't maybe not now, not tommorow, worst not ever. Why? I don't know too. I don't know what is our exact problem. Why can't we be together.