08.07.2016 Pazartesi
"Marilyn, marilyn uyan artık. Bugün okulun ilk günü. İlk günden geç mi kalacaksın? "
Tamam anne, 5 dakikaya hazırım.
Meraba ben Marilyn, kısaca Mari. Sıradanlaşmış ve yalnızlığın mesken olduğu hayatıma hoşgeldiniz. Hiç uyanmak istemediğim sabahlardan birisini yaşıyorum bugün. Yeni okul, yeni sınıf, çokça insan. Okul hayatım boyunca arkadaşlık kapasitem hep tekli sayılarda kalmıştır. Olanlarda, o yıl sonunda bitiverirdi hep. Ya ben insanlara antipatik geliyordum ya da insanları benden uzak tutacak bir lanete sahiptim. Her neyse işte, kısaca yalnızlık=Mari.
Üzerime, mavi jean ve bir de düz beyaz
t-shirt geçirip aşağıya indim. Annem her zamanki gibi iş seyahatlerinden birisi için hazırladığı valizini toparlıyordu. Bu görüntüye o kadar alışmıştım ki.
"Orda, öyle beklemeye devam mı edeceksin? "
"Tamam, geldim. Bu seferki yolculuk nereye? "
"Sorma, tatlım. Bu seyahat hiç planlarımda yoktu, aniden gelişti. Ama söz, döndüğümde telafisini edeceğim."
"Peki."
"Biliyorum. Hayatım boyunca çok yoğundum. Sana yeterince vakit ayıramadığımın da farkındayım. Ama baban öldüğünden beri işleri iki katına çıkarmak zorunda kaldım. Bu bile yeterli olmuyor."
Annemin gözlerinden iki damla yaş süzüldü. Yorgun olduğu her halinden belliydi. Çaktırmamaya çalışıyordu, ama ayakta durmaya bile zorlanıyor gibiydi. Onun bu haline daha fazla dayanamayıp;
"Üzülme. Her ne olursa olsun, her ne yaşarsak yaşayalım sonuna kadar yanındayım. Şimdi sana güzel bir double kahve yapıyım mı, ne dersin? "
Eliyle gözlerini silip, kafasını salladı. Belki de cevap verirken sesinin farklı çıkmasından korkmuştu.
Mutfağa gidip kahve makinasında annemin kahvesini hazırlayıp kendime de her zamanki gibi sandviç hazırladım. Saat epeyce ilerlemişti. Bu yüzden, kahveyi masaya bırakıp sandviçle çantamı alıp annemin yanına gittim.
"Ben çıkıyorum. Sana iyi seyahatler, kendini yormamaya dikkat et."
"Sağol, tatlım. Okula bırakmamı ister misin?"
"Yok, hayır. Sabah koşusu için kendimi hazır hissediyorum. Hem fazla uzakta değil."
Anneme iyice sarılıp yanağına iki öpücük kondurdum. Derin bir nefes alıp dışarıya çıktım. Hava oldukça güzeldi. Kuşlar, güneş, bulutlar... Hepsi bir ressamın özenle hazırladığı bir tual gibiydi.
Okula vardığımda dışarıda kimse yoktu. Sanırım ilk günden gecikmiştim. Derin bir iç çekip okuldan içeriye ilk adımımı attım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YILDIZLARA FISILDA
خيال (فانتازيا)Kapının yanında kafasını hafif yana eğmiş bir şekilde bana bakıyordu. Onu fark etmemiş gibi yapıp yanından geçmeyi düşünüyordum. Bir iki adım atıp ilerlemeye başladığımda nefes alıp verişim de hızlanmaya başlamıştı. Gözlerim kararıyor, her şey bulan...
