ARTI ile EKSİ

19. BÖLÜM

¤JANET DEMİRTAޤ

Bu erkekler neden bu kadar düşüncesiz davranırlar? Bir kızın duygularını düşünmeden hareket ederler? İşte bu çok bencilce ve iğrenç bir şey!  Birazcık hareketlerine dikkat etseler bir kızın kalbini kırmamaya özen gösterseler belkide bir erkeği sevebilirim. Ah! ne saçmalıyorum ben tabikide erkeklerden nefret ediyorum. En baştada babam olacak gereksiz biyolojik adamdan. Hiçbir erkeği sevmem. Hele Poyraz'ın en yakın arkadaşıma yaptığından sonra... Lanet olsun! Meyra bu hataya düştüğü için onu nasıl affedebilirim ki ? Cebimdeki telefonum titrediginde çıkardım. Meyra arıyordu. Açamazdım ona patlamak, bağırmak, ve kalbini kırmak istemiyorum. Telefonu meşgule atıp cebime geri koydum. Evin önüne geldiğimde anahtarı çıkarıp kapıyı açtım. Annem uyumuştu. Sessizce ilerledim odama girdim. Yatağa yatıp mavi odama göz gezdirdim. Mavi rengi çok seviyorum. Mavi umudun rengi ve ben her zaman umutlu olmuştum. Mutlu olmamıştım belki ama umudum hep vardı. Ben buydum işte. Mavi... Umudu olan bir kız. Baba sevgisinden yoksun , hasret kalan bi kız...
Sabahın ilk ışıklarıyla gözlerimi araladım. Bugün cumartesiydi. Ve ben evde oturup film günü yapacaktım. Gün boyu  evde kalmam gerekti. Bilgisayarın başına geçip kuralsız serisini açtım. Bu filme bayılıyorum. İzlemeye başladım. Ne kadar süre geçti bilmiyorum hava kararmaya başladı. Bilgisayarın başında uyuşan boynuma masaj yapmaya başladım. Bilgisayarı kapattım. Kendimi yatağa attım. Yeni aldığım romanı elime alıp okumaya başladım. Telefonuma mesaj gelince meyra dan olduğunu gördüm.

"Acil bize gelir misin? Sana ihtiyacım var. Lütfen "
Acaba gitmeli miyim? Ona kızmıştım. Hemde çok kızdım. Ama yinede bana ihtiyacı var. Bu yüzden kalktım hemen üzerimi değiştirdim. Telefonu cebime atıp evden çıktım. Hızlıca Meyraların evine yol aldım. Evin önüne geldiğimde ışıklar yanmıyordu. Ve kapı aralıktı. Koşarak bahçeden içeri girdim. Aralık kapıyı sonuna kadar açtım.

"Meyra!" bağırmaya başladım. İçimi panik duygusu kaplamıştı. Ya ona bir şey olduysa! Arka bahçeden gelen seslerle o tarafa gittim. Gördüğüm manzarayla şok oldum. Okulun nerdeyse yarısı burdaydı. Herkez hep bir ağızdan bağırdı.

"DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN"

Doğum günüm mü?  Cidden mi ? Meyra elindeki pastayı masaya bırakarak yanıma geldi. Çekingen bir tavırla bana sarıldı. Belki bu yaptığı güzel birşey di. Ama bir sorun vardı ben doğum günlerimi asla kutlamazdim.
Sarılmadığımı görünce hiç istifini bozmadan benden ayrıldı.
"İyiki doğdun iyiki varsın " dedi. Başka bir zaman olsa iyiki varsın dediği için ona sarılabilirdim. Meyra üzgünce bana bakmaya başladı. "Bak ben gerçe-" sözünü tamamlamasına izin vermedim.

" sen naptını sanıyorsun ha! Ben böyle bir şey istedim mi senden? Babamın annemi terk etmesine sebep olan günü nasıl kutlarsınız! Bunu birdaha asla yapmayın!" arkamı dönüp koşarak ordan uzaklaştım. Sokakta deli gibi koşuyordum. Gözümden bir iki damla akan yaşı elimin tersiyle sildim bugün benim en nefret ettiğim gündü. Ben olmasaydım. Babam denilen adam annemi asla terk etmezdi. Ayağım taşa takılıp düştüğümde acıyla inledim. Dizim kanıyordu. Bir araba yanıma yaklaştı. Ve durdu. İçinden bir kaç tane siyah maskeli adamlar indi. Beni yerden kaldırdılar.
"Bırakın lan! " bağırıyordum. Ama hiç biri ses çıkarmıyordu. "İmdat! " diye var gücümle bağırdım. Ama arabaya bindirmişlerdi bile kafama ağır bir cisimle vurduklarında canım yandığı için çığlık attım. Ama göz kapaklarım kendini karanlığın kollarına usulca bıraktı...
Gözlerimi araladığımda bir odanın içindeydim. Odaya bir göz attığımda yattığım koltuktan ve demir bir kapıdan başka bir şey yoktu. Bir dakika...! Bir sorun var. Bu odada pencere bile yoktu. Korku dolu  bir şekilde etrafıma bakındım.
Bana kimse yardım edemezdi. Ve ben yakında nefessizlikten ölücektim. Hemde babamı hiç göremeden.

LANET OLSUN !

Benim kapalı alan fobim vardı.

Ve ben gittikçe nefesimin daraldığı odada yalnızdım. Tek başıma ve bana yardım edicek kimse yoktu.