Ik open langzaam mijn ogen, ik heb al wel wat minder pijn van de martelingen. Ik kijk op me heen en zie dat Eddie/Fred daar zit. Over de naam Fred gesproken het lijkt op Freddie en dat lijkt weer op Eddie. Ik schud mijn hoofd, ik denk gewoon te moeilijk.
'Hey, je bent bij gekomen.' Zegt hij verbaasd. 'Ja.' Zeg ik met een slaperige stem. 'Hoe voel je je?' Vraagt hij bezorgd. 'Ik heb honger, dorst, ik mis me vrienden en gezin, ik heb nog pijn en zit hier vast.' Beantwoord ik eerlijk. Hij staart me even aan. 'Maar het gaat beter dan ooit.' Zeg ik dan sarcastisch. Hij gromt wat. 'Er is hier geen eten en drinken.' Zegt hij teleurgesteld. 'Dus ik moet maar uithongeren?' Vraag ik. Hij zucht. Ik ben kapot. Psychisch en lichamelijk. Ik wil het liefst alles uit kunnen huilen maar, mijn tranen zijn op en ik heb er het energie er niet voor.
'Hoe lang ben ik hier al?' Vraag ik nieuwsgierig. Ik wil weten hoelang ik al op deze stoel zit aangezien me kont zeer doet. Had ze me niet op een betere kunnen zetten. Zo'n één die rond kan draaien. Dan had ik nog wat te doen. '4 dagen.' Antwoord hij. 'Welke dag is het?' Vraag ik nogmaals nieuwsgierig.
'Donderdag.' Geeft hij weer antwoord. 'Hoe lang ga ik nog een zere kont hebben?' Vraag ik weer. Hij rolt met zijn ogen, volgens mij wordt hij gek van al mijn vragen. 'Weet ik niet, nieuwsgierig aapje.' Antwoord hij weer.
'Ik wil hier weg.' Grom ik.
Dan klapt de deur open.
'Melanie, Melanie, Melanie.' Zegt Charissa. 'Ja?' Antwoord ik chagrijnig.
'We gaan verkassen.' Zegt ze zonder emotie. What the fack verkassen? Dat klinkt alsof ik in een stiekem tuincentrum zit met een wietplantage. 'En wat houd dat in?' Vraag ik uiteindelijk. 'Dat we uit dit geval gaan en naar een nieuwe gaan.' Zegt ze. Interessant, een ontsnappings-poging voor mij. 'Maar, daarvoor zijn er een paar regels.' Begint ze. Regels zijn er om te breken. Deze dus ook. 'Nu komt het.' Zeg ik zuchtend. 'Regel 1: niet ontsnappen, gaat je toch niet lukken.
Regel 2: je gehoorzaamd mij.
Regel 3: niet gillen, schreeuwen of roepen.
Regel 4: je breekt de regels 1, 2, 3 en 4 niet.' Zegt ze. Wow vooral dat laatste. Angstaanjagend zeg. NOT. 'Begrepen?' Vraagt ze streng. 'Misschien.' Antwoord ik bot. 'BEGREPEN?!' Schreeuwt ze nu naar me. 'Ja...' Zucht ik. 'Ik hoor je nieeeet.' Zegt ze plagerig. 'Slechte oren heb je dan.' Zeg ik net zo zacht als net.
'Jij hebt slechte oren! Jij luistert niet naar mij.' Verdedigd ze zichzelf. 'Jawel ik luister wel. Ik zei net ja, net zo zacht als ik net mijn zin zei. Dus dan moet je het wel verstaan hebben. En als ik niet luisterde gaf ik ten 1e: net geen antwoord. En ten 2e: nu geen antwoord.' Zeg ik en ze blijft stil. Van binnen draai ik rondjes om haar heen zeg ik kinderachtig: gedist, je bent gedist. Maar ik houd me in.
Ze komt naar me toe gelopen. 'Fred maak haar los.' Beveelt ze Eddie/Fred.
Charissa loopt de kamer uit en roept nog: 'We vertrekken over 5 minuten.'
Dan staat voor ik het weet Eddie/Fred voor me en maakt mij los. 'Ik help je regel 1 te verbreken.' Fluistert hij. Ik doe er niks op uit. Ik kijk hem alleen even dankbaar aan. Ik beweeg even een paar keer mijn lichaam. Als ik mijn enkel wil losdraaien. Val ik om, Eddie/Fred, is net op tijd en vangt mij op. 'Auw.' Zeg ik. 'Rustig je kan niet meteen in volle beweging komen.' Zegt hij bezorgd. 'Ja weet ik.' Antwoord ik op hem. Ik kom overeind en hij staat achter me. Langzaam draai ik mijn enkels los. Het doet zeer maar ik heb geen keus. Ook draai ik mijn polsen los en mijn schouders masseert Eddie/Fred. Wat ik best lief vind. 'Gaat het weer?' Vraagt hij. 'Jawel.' Zeg ik. 'Mooizo, we moeten gaan.' Zegt hij en pakt mijn arm vast. Hij lijkt alsof hij heel stevig mijn arm vasthoud maar eigenlijk totaal niet echt. Ik kan me zo los rukken. Nu is dat niet het verstandigst.
We lopen de deur uit en komen in een lange gang terecht. Hij verlicht naar mate je verder erin loopt.
Aan het einde van de gang staat een deur met een code. Ik kijk snel om me heen. Geen camera's mooi zo. 'Hoe heet je nou echt?' Vraag ik snel. 'Eddie, mijn schuilnaam is Fred.' Antwoord hij. Ik kijk naar de grond waar me iets opvalt. 'Eddie! Kijk naar de grond.' Fluister ik. Hij kijkt ernaar en dan naar mij. Volgens mij denken we hetzelfde. Zonder dat ik het eigenlijk door heb staan we al een poosje voor de deur te koekeloeren. Over koekeloeren gesproken dat is een programma. Dat keek ik altijd. Maar dat is nu even niet belangrijk.
'Wat is de code van de deur?' Vraag ik. Ik heb een klein plan bedacht. '6282.' Antwoord hij. 'Gaan we het luik in?' Vraag ik. 'We kunnen het proberen.' Fluistert hij. We bukken allebei maar horen voetstappen. 'Kut.' Mompel ik. 'Snel maak open.' Mompelt hij paniekerig. 'Het lukt niet.' Sis ik.
'We gaan.' Hoor ik Charissa in de verte roepen. We geven allebei geen antwoord en kijken elkaar angstig aan. De voetstappen worden als maar duidelijker. 'Is daar iemand? Fred?' Roept Charissa. Ik kijk naar Eddie. Hij kijkt mij aan met een wat-moet-ik-doen blik. Ik geef hem een ik-weet-het-niet blik terug. Ondertussen is het luik nog niet open. Ik kijk om me heen en zie een bijna niet zichtbaar onopvallend knopje op het luik. Wat gebeurd er als ik erop druk. Ik druk erop en het luik gaat open. We springen erin en doen hem dicht.
'FRED!' Schreeuwt Charissa nu kwaad. Ik hoor dat ze de code invoert en naar buiten gaat. Dan klimt Eddie snel uit het luik en drukt op het code kastje. Hij komt terug het luik in.
'VERDOMME FRED WAAR ZIT JE?!' Schreeuwt Charissa nu kwaad en bezorgd. Ik kijk Eddie angstig aan. Hij kijkt ook nog een beetje angstig uit zijn ogen. 'Wat nu?' Vraag ik. 'Wachten.' Antwoord hij. 'Wat heb je net gedaan?' Vraag ik op fluistertoon. 'Ze kan niet meer naar binnen.' Fluistert hij terug. We zoeken een lamp schakelaar in de donkere ruimte. Dan vind ik een touwtje en trek ik eraan. Dit is ouderwets zeg. Mijn ogen moeten wennen aan het licht en die van Eddie ook zo te zien. We zien een hele lange gang en lopen die door. We moeten alleen wel om 5 meter aan een touwtje trekken. Handig zo'n systeem. NOT.
Dan komen we aan bij een open ruimte. Ik loop erin samen met Eddie. Ik zie een lichtschakelaar tot mijn verbazing. Als ik het licht aan doe worden mijn ogen groot en slik ik luid.
'NEE!' Schreeuw ik en ren de kamer verder in. Tranen hebben mijn ogen al gevuld. 'NEE!' Roep ik weer, alleen dit keer iets verdrietiger. Ik ren de kamer nog verder binnen en zak op de grond.
Ik barst in tranen uit door wat ik zojuist zag.
----------------------------------------------
Heay, hoe vinden jullie dit
Hoofdstuk. Zelf vind ik het mwah... Maar ik hoop dat jullie het leuk vinden. Hier op
De camping is het kapot saai.
Ik kom serieus elke keer 2
Personen tegen ze zijn Frans. Maar ik praat niet tegen ze.
Best logisch.... Maar ik vind het gewoon wel grappig dat ik ze elke keet tegen kom😂.
Stiekeme stalkers...
Sorry nog voor dit korte hoofdstuk. Ongeveer 1250 woorden.
Normaal heb ik er 1400/1500.
Oké ik ga weer ik heb mijn levensverhaal weer even kunnen delen.
Adios amigos
~Fem_Jwz~
